Οι δρόμοι της φωτιάς

http://www.deviantart.com/art/Saturday-In-The-Park-167021422

 Ήταν ένα απλό συνηθισμένο αλλά όμορφο όνειρο. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό σε ένα μεγάλο πάρκο απά αυτά τα ωραία αστικά πάρκα, τα ευρωπαϊκά που τα χαζεύουμε στον κινηματογράφο. Στεκόμουν όρθια στη μέση ενός ανοιχτού πλακόστρωτου μονοπατιού που ήταν φαρδύ σαν δρόμος. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν μεγαλοπρεπείς δεντροστοιχίες φορτωμένες με καταπράσινα φύλλα και ροζ άνθη. «Μα τι ωραίος δρόμος!» Σκέφτηκα και μιας δεν με κυνηγούσε κανένας είπα στον εαυτό μου: «Αφού στους εφιάλτες όταν πάω να τρέξω, τα πόδια μου δεν με υπακούν, δε δοκιμάζω τώρα που είμαι σε ωραίο όνειρο, να δω αν θα μου είναι ευκολότερο;» Κι έτσι, παραμιλώντας μέσα στον ύπνο μου και γνωρίζοντας κατά ένα παράξενο τρόπο πως βρίσκομαι σε όνειρο, ξεκίνησα δειλά, δειλά να τρέχω...

 

http://gilad.deviantart.com/art/Running-out-60715034

  Ο κόσμος γύρω μου με κοιτούσε και ευγενικά παραμέριζε για να μου αφήσει χώρο να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου. Τα πόδια άρχισαν να κουνιούνται. Πρώτα το ένα και μετά το άλλο, ο διασκελισμός μου όμως ήταν ελαφρύς και η ώθηση μικρή. Τελικά δεν ήταν τα πράγματα τόσο εύκολα όσο νόμιζα. Έβαλλα πείσμα όμως και προσπάθησα ξανά. «Πάμε πάλι είπα» και φτου κι απ΄την αρχή. Και κάπου εκεί έγινα ο περίγελος του υποσυνειδήτου μου και άλλαξαν όλα σαν ταινία. Το σώμα μου άρχισε να κινείται σε slow motion και από τα αόρατα μεγάφωνα του πάρκου άρχισε να ακούγεται η εισαγωγή από τους Δρόμους της φωτιάς. Άλλο και τούτο, σκέφτηκα και λύθηκα στα γέλια. Γελούσα, γελούσα μέσα στο όνειρο, μέχρι που σταμάτησα να νιώθω τα πόδια μου και συγκεντρώθηκα στο κομμάτι. Και κάπως έτσι ξύπνησα από τα πολλά τα γέλια και τώρα, κάθε φορά που ακούω το soundtrack θυμάμαι στο σκηνικό του ονείρου και διασκεδάζω.