ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

  Η νύχτα λένε αγκαλιάζει πάντα τους ποιητές. Τους συγγραφείς και τους μουσικούς. Τους γλεντζέδες και τους μοναχικούς. Η αλήθεια είναι πως η νύχτα έχει τη γοητεία της κι αν το θέλει κι ο καιρός, έχει τον τρόπο της να σε κρατάει όρθιο μέχρι το ξημέρωμα.. Υπάρχουν όμως και οι άλλες οι νύχτες που σε κρατάνε όρθιο ο πόνος, η ανάγκη, η αρρώστια και το πένθος.   Οι παλιοί λέγανε πως οι κουκουβάγιες πάντα είχαν το χάρισμα να αναγνωρίζουν τα σπιτικά που κρύβουν πόνο και να κουρνιάζουν έξω από τα παραθύρια τους για παρηγοριά. Συγκινητική η εκδοχή αυτής της δοξασίας, αλλά δεν είναι ο πόνος που προσελκύει την κουκουβάγια αλλά τα αναμμένα φώτα... Όπως και να χει το πράγμα, αυτός που ξενυχτά έχει τους λόγους του και μακάρι οι λόγοι να είναι πάντα για καλό.   Κάτι τέτοιες στιγμές ξενυχτισμένες που ο φόρτος της εργασίας είναι μεγάλος, το πέπλο της νύχτας πέφτει βαρύ  στους ώμους μου και οι ώρες που κυλούν είναι πολύτιμες και λιγοστές. Ένα φλιτζάνι καφέ, μία κανάτα νερό, λίγη μουσική και

Τα σπίτια αυτών που μας αγαπούν είναι και δικά μας σπίτια... Στην γειτονιά μου την παλιά ζούσε μία γλυκιά κυρία που δεν είχε κάνει ποτέ δικά της παιδιά. Η κυρία αυτή είχε μία θετή κόρη καλοπαντρεμένη και λαχταρούσε να αποκτήσει ένα εγγονάκι.  Τα χρόνια όμως περνούσαν κι εκείνη δεν έχανε καθόλου τον καιρό της.  Είχε ανοίξει στο σπιτικό και την καρδιά της για όλα τα παιδιά της γειτονιάς κι ένα από αυτά τα παιδιά ήμουνα κι εγώ.  Η αυλή της ήταν γεμάτη τριανταφυλλιές και το σπίτι της, ένα παλιό αρχοντικό, γεμάτο με βιβλία. Όταν μαγείρευε με ήθελε για παρέα και σαν τελείωνε της δουλειές της μου διάβαζε παραμύθια.   Έτσι γλυκά και όμορφα κυλούσαν οι παιδικές μου μέρες μέχρι που η κυρία αυτή μεγάλωσε και απέκτησε εγγονάκι, έτσι όπως πάντα της άξιζε και μια μέρα πούλησε το σπίτι της και πήγε να ζήσει κοντά στην κόρη της. Τότε στο σπίτι αυτό ήρθε μια άλλη καλή κυρία. Μια κυρία νέα και όμορφη που είχε κι αυτή μια κόρη και είχε πάντα το σπίτι της ανοιχτό για μένα. Και κ

Δώσε μου λιγάκι ουρανό.... Ρώτα την ψυχή που κάθεται στο παραθύρι, πόσες πληγωμένες ιστορίες έχει να σου πει... Ιστορίες μοναξιάς και θλίψης μα και ιστορίες ελπίδας και προσμονής.  Ιστορίες για βροχερά πρωινά και πυρωμένα απομεσήμερα.  Ιστορίες για έναστρες νύχτες και πορφυρά ηλιοβασιλέματα.  Ρώτα την ψυχή που κάθεται στο παραθύρι, πόσες σιωπές έχει να σου τραγουδήσει.  Για σιωπές που τα σπουργίτια κελαηδούν και τα φυλλώματα θροίζουν.  Ρώτα την ψυχή που κάθεται στο παραθύρι, πόσα όνειρα έχει φυλάξει για το μέλλον.  Όνειρα για όμορφες μέρες που θα ρθουν και καινούριες χαρές που θα σταλάξουν...                                                                                                 (Χριστίνα-Ανδρομέδα) Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το ευλογημένο παράθυρο που έβλεπε λιγάκι ουρανό κι έδινε φως και φτερά στα όνειρά μου.  Εκείνο το παράθυρο που ήταν η μοναδική μου διέξοδος στην χαρά και την ελπίδα. Δεν είχα κρεμάσει ποτέ κουρτίνες και είχα

Έρχεται μια στιγμή που συνειδητοποιείς πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω  και πως ήδη έχεις διανύσει αρκετά χιλιόμετρα ζωής.   Όταν είσαι πολύ, πολύ νέος στα πρώτα φτερουγίσματα σου,  ο χρόνος είναι τόσο φιλικός μαζί σου,  κυλάει όμορφα και αργά. Νομίζεις πως όλη η ζωή σου ανήκει  και πως ο κόσμος θα είναι πάντα εκεί έξω για να τον κατακτήσεις.  Δεν λογαριάζεις τις ευκαιρίες που προσπερνάς ούτε τα νυσταγμένα πρωινά που σε πλακώνει το στρώμα.  Δεν υπολογίζεις, ούτε τα λεπτά, ούτε τις ώρες.   Έλα μωρέ δε βαριέσαι και αύριο μέρα είναι, λες.   Και οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες χρόνια. Κάνεις όνειρα και λες ''όταν θα μεγαλώσω θα γίνω αυτό κι εκείνο'' και μια μέρα ξυπνάς και οι αριθμοί δεν σου βγαίνουν.  Κοιτιέσαι στον καθρέφτη και βλέπεις πως στην όψη δεν έχουν αλλάξει και πολλά,  αλλά οι φίλοι σου έχουν αρχίσει ήδη να βγάζουν άσπρες τρίχες και σε λίγο θα αρχίσεις να βγάζεις κι εσύ.   Τα χρόνια σου έχουν γίνει ξαφνικά πολλά και αντί να κυνηγάς

Βαλαωρίτου-Συγγρού   Είναι παγκόσμια τάση, σε όλες τις μεγαλουπόλεις ανά την υφήλιο, οι πάλαι ποτέ βιομηχανικές και βιοτεχνικές περιοχές να μετατρέπονται σε εναλλακτικές πιάτσες ψυχαγωγίας, διασκέδασης και πολιτισμού.      Βασικό κριτήριο για την τάση αυτή είναι πρωτίστως το χαμηλό κόστος ενοικίασης κτιρίων και χώρων σε τέτοιες περιοχές και κατά δεύτερον το έντονο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον των οικοδομημάτων. Το πλούσιο ιστορικό υπόβαθρο, συνδέεται τις περισσότερες φορές με έντονα συναισθηματικά φορτισμένες μνήμες. Εμπορικές συντεχνίες, εργατικά συνδικάτα, μαζικές ερημώσεις, αγώνες, μετακινήσεις πληθυσμών, και ούτω καθεξής.     Τις περισσότερες φορές η μετάβαση από την μία χρήση στην άλλη γίνεται σταδιακά, εμπεριέχοντας πολλά μελανά σημεία στο ενδιάμεσο. Όλες αυτές οι περιοχές προτού μπουν σε μία φάση επανάχρησης, τις περισσότερες φορές, βιώνουν μιά μακροχρόνια κατάσταση παρακμής, αποτελώντας εστίες εγκληματικότητας και παρεκκλίνουσων δραστηριοτήτων.    Στην Θεσσαλονί

Αληθινό γεγονός...   Ο προβληματισμός μου για το αν θα ήταν σωστό να συντάξω αυτήν την ανάρτηση, μέχρι πρότιν ο ς ήταν μεγάλος. Το αν κάνω καλά που μοιράζομαι μαζί σας το παρακάτω γεγονός θα το κρίνετε εσείς και κάθε παρατήρηση είναι δεκτή.   Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί στο παρελθόν για το αν η αγάπη μου στα ζώα είναι ισάξια της αγάπης για τους ανθρώπους, αν η προσκόλλησή μου στα απροστάτευτα πλάσματα είναι υπερβολική και γραφική. Γύρω μας καθημερινά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την ανάγκη μας και η δική μου καρδιά λιώνει όταν συναντώ ένα απροστάτευτο πλασματάκι. Η απάντηση σε όλο αυτό μου ήρθε άξαφνα ένα Σαββάτο βράδυ όταν το τηλέφωνο χτύπησε και από την άλλη γραμμή βγήκε ένα παιδάκι κάπου κοντά στην πρώτη εφηβεία. Με μεγάλη ευγένεια και στρωτή ομιλία μου είπε πως ενδιαφερόταν για ένα κουταβάκι που είδε σε μια αγγελία. Το πρώτο πράγμα που ρώτησα ήταν το αν οι γονείς του είχαν γνώση για αυτό του το τηλεφώνημα. Το παιδάκι ευθύς με διαβεβαίωσε πως οι γονείς του είχαν πλήρη επίγν

Αδέρφια μου αλήτες σκυλιά...   Σε μία εξόρμησή μου στην λιμνοθάλασσα της Επανoμής, συνάντησα δύο κυρίους, έναν ξανθό μακρυμάλλη και έναν μελαχρινό. Ήταν χαρούμενοι και φιλικοί και ήθελαν να μου δείξουν τα κατατόπια.  Ήταν τόσο χαρούμενοι και ανέμελοι και αμφιβάλλω αν τους ενοχλούσε που ήταν αδέσποτοι. Η μοναδική τους έγνοια ήταν το παιχνίδι και οι κοινωνικές επαφές με τους περαστικούς εκδρομείς. Η αλήθεια είναι ότι τους ζήλεψα πολύ και απόλαυσα την συντροφιά τους καθ' όλη τη διάρκεια της βόλτας μου. Μακάρι στη ζωή μας όλοι μας να είμασταν το ίδιο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι με απλά πραγματάκια, σαν αυτή τη βόλτα πλάι στους νερόλακους με την παρέα καλών φίλων.   

Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως δε λένε;  Ξέθαψα μερικές ακόμα φωτογραφίες από το ναυάγιο της Επαν o μής και σκέφτηκα πως θα άξιζε τον κόπο να της αναρτήσω μιας και το καλοκαιράκι έχει αρχίσει να πλησιάζει και όλοι μας, λίγο πολύ λαχταράμε να χαρούμε λίγο γαλάζιο...