ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Όμορφες μαντολινάτες, ανθισμένα γεράνια και γέλια στα πλακόστρωτα.  Αστρόφωτες νύχτες, αναμμένα φαναράκια και τραπεζάκια στις πλατείες.  Ηλικιωμένα ζευγάρια, ποδηλατάδες στους δρόμους και πλανόδιοι μουσικοί.  Σαν ακούω τη λέξη ρομαντισμός αυτόματα οι λεκτικοί συνειρμοί μου με οδηγούν στην ρομαντζάδα και στη Ρώμη. Σε κάτι γνήσια ιταλιάνικο, μελαγχολικό και νοσταλγικό. Μεσαιωνικά σοκάκια, καλοκαιρινές βόλτες στα πλακόστρωτα με παγωτό στο χέρι και γεμάτες πλατείες. Μια ατελείωτη γιορτή από την οποία δεν μένει κανείς ακάλεστος. Οι μεγάλοι να στήνουν τσιμπούσι με κουβεντολόι στις αυλές και τις βεράντες και τα κουτσούβελα να παίζουν κυνηγητό παρά δίπλα. Γιατί, ρομαντισμός δεν είναι μόνο μια ιστορία αγάπης δύο ανθρώπων, αλλά   μια ιστορία αγάπης με την ίδια τη ζωή.  Όλα να κυλούν αργά και να μην χάνουμε ούτε ένα ηλιοβασίλεμα… Ανώνυμοι Ρομαντικοί όμως είναι και ο τίτλος μιας ομώνυμης γαλλικής ταινίας Les Emotifs Anonymes του Jean-Pierre Améris. Έ

Όταν ήμουν μικρή, δεν είχα ποτέ ξυπνητήρι. Ξυπνητήρι ήταν η γιαγιά μου. Κουλουριασμένη καθώς ήμουν ακόμα μες στα σκεπάσματά μου, την άκουγα να πίνει τον καφέ της στην κουζίνα παρέα με τον παππού. Οι χαμηλόφωνες ομιλίες τους, ο ήχος του φλιτζανιού πάνω στο πιατάκι, το συρτό ρούφηγμα των χειλιών για να μην τους κάψει το καϊμάκι, τα σκασίματα της σόμπας καθώς ζεσταινόταν το μαντέμι. Κι ύστερα η πόρτα του ψυγείου, που σαν άνοιγε καταλάβαινα πως κόντευε η ώρα του σχολείου. Άκουγα το χέρι της γιαγιάς μου να τραβάει το μπουκάλι από το ράφι και να γεμίζει με αυτό το μπρίκι. Και μετά από λίγο, άκουγα και το όνομά μου.  Όταν κάπως μεγάλωσα, έμαθα να ζεσταίνω το γάλα μόνη   μου και μαζί με το δικό μου ζέσταινα και της γιαγιάς. Καμιά φορά όμως όταν αρρώσταινα, άκουγα και πάλι τα φλιτζάνια να τσουγκρίζουν όσο εγώ βρισκόμουν κουκουλωμένη κάτω από την κουβέρτα μου. Τότε το μπρίκι γέμιζε με τσάι και το φλιτζάνι ερχόταν μέσα στο πιάτο συνοδευμένο με ελιές, τυρί και παξιμάδια. Μου άρ

Ονειρεμένες μελωδίες βγαλμένες μέσα από τον παραμυθόκοσμο. Ήχοι αέρινοι σαν το το ελαφρύ πάτημα μιας νεράιδας και το απαλό φτερούγισμα της πεταλούδας. Όλα τελικά στη ζωή μας είναι μουσική.Προσοχή μόνο να μην καταστρέψετε τα σερβίτσια της μαμάς από τον ενθουσιασμό.

....συνέχεια από το προηγούμενο http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2014/01/karlovy-vary-bohemian-luxury-ii.html

http://www.flickr.com/photos/infomatique/4645922755/ Το είδα στο The Fifth Estate, το φλιμ που γυρίστηκε για την υπόθεση του Julian Assange των wikileaks και το ερωτεύτηκα. Ένα art nouveaux κτίριο στην καρδιά των Βρυξελλών, το οποίο στεγάζει το   Musical Instruments Museum ,( mim ) σε συντομογραφία, ένα μουσείο αφιερωμένο στα μουσικά όργανα.  http://museum-brussel.com/musical-instrument-museum/ Στην ταράτσα του μουσείου, όπως δείχνουν και τα πανοραμικά πλάνα της ταινίας, φιλοξενείται το εστιατόριo. Μια περίτεχνη μεταλλική κατασκευή που καταλήγει σε σταυροθόλιο, είναι το πρωταγωνιστικό στοιχείο του διακόσμου του εστιατορίου. Με επίπλωση, λιτή και διακριτική, καθαρούς και ανοιχτούς χώρους, ο επισκέπτης απολαμβάνει την θέα της πόλης μέσα από τις μεγάλες τζμαρίες.  http://bulgariabiologyandotherbrasstacks.blogspot.gr/2012/07/part-33-brussels-has-good-french-fries.html   Οι πληροφορίες στο διαδίκτυο λένε πως το κτίριο αρχικά στέγαζε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο της

Ένα ψηφιακό σκιτσάκι εξολοκλήρου σχεδιασμένο στο photoshop με γραφίδα και ταμπλέτα.  Η δυσκολία της γραφίδας είναι ότι αυτό το μικρό μαραφετάκι που μοιάζει με στυλό, δεν υπακούει καθόλου το χέρι σου. Βέβαια, ότι δίνεις παίρνεις σε αυτή τη ζωή, καθώς υπάρχουν γραφιστικά γκατζετάκια που κοστίζουν μια περιουσία και σου παρέχουν την ίδια ευχέρεια που σου προσφέρει το μολύβι και το χαρτί. Τα δικά μου γκατζετάκια όμως είναι απλά και ταπεινά και δεν έχουν μεγάλες δυνατότητες. Οι γραμμές γίνονται τρεμουλιαστές, διακοπτόμενες και μονότονες.  Για αυτό λοιπόν το λόγο προτίμησα να πάω με τα νερά της γραφίδας και να χρησιμοποιήσω τις αδυναμίες της σαν εργαλείο. Το αποτέλεσμα είναι γκροτέσκες φιγούρες με ασταθείς γραμμές, οι οποίες τελικά έχουν αρεκτό ενδιαφέρον και δίνουν ελευθερία στο χέρι και μεγάλο περιθώριο πειραματισμού.  Τα ψηφιακά χρώματα δε και ειδικά αυτά που έχουν μία λεπτή διαφανή απόχρωση μοιάζουν αρκετά με ακουαρέλες και αυτό δίνει αλλιώτικη χάρη στο σχέδιο. Η ψηφιακή εικονογρά

Ένα καλό σκίτσο, ένα σκάνερ κι ένα γραφιστικό πρόγραμμα, αυτά είναι τα μόνα που χρειάζεται κανείς για να κάνει εύκολα και γρήγορα πολλές εικονογραφίες. Με ένα και μόνο σχέδιο μπορούμε να βγάλουμε πολλές εκδοχές. Σίγουρα, τίποτα δεν είναι παιχνιδάκι, μία βασική άνεση χειρισμού των γραμμών και των χρωμάτων είναι απαραίτητη, αλλά οι εφαρμογές που προσφέρει ένα καλό πρόγραμμα είναι απεριόριστες. Το πρόγραμμα που χρησιμοποίησα εγώ είναι το photoshop. To ασπρόμαυρο σκίτσο είναι φτιαγμένο στο χέρι με πενάκι. Το έγχρωμο στη συνέχεια είναι χρωματισμένο με ειδική γραφίδα, χρησιμοποιώντας τα ψηφιακά χρώματα από την παλέτα του προγράμματος. Όσο για τα υπόλοιπα, έχοντας έτοιμο το υπόβαθρο, γίνονται πολύ εύκολα περνώντας από πάνω διάφορα χρωματικά φίλτρα. 

ένα απλό σκιτσάκι, χειροποίητο....

...η συνέχεια από την προηγούμενη φωτογραφική περιήγηση στην λουτρόπολη της Τσεχίας...  το πρώτο μέρος θα το βρείτε εδώ