Πού είμαι; Πού πάει ο κόσμος; Τι είναι η ζωή; Πού πάνε τα πουλιά όταν πεθαίνουν; Αυτά και άλλα πολλά παρόμοια βασανιστικά ερωτήματα ταλανίζουν το μυαλό μου όσο τα μάτια μου ακόμα χαζεύουν απλανή, τις τσουρουφλισμένες από το επίμονο καλοκαίρι κορυφές των δέντρων. Δεν έχω σκοπό ακόμα να συνετιστώ με τους "άγραφους νόμους'' του blogging. Μια ρέμπελη διάθεση με έχει κάνει να δυσανασχετώ ακόμα και με τις τρίχες της κεφαλής μου. Μια έντονη παρόρμηση να φέρω τα πάνω κάτω και να μη δώσω λογαριασμό σε κανέναν. Και σα να μην έφτανε αυτό ήρθε και προσγειώθηκε στη ζωή μου κι αυτό το ύποπτο μουσούδι που ενώ τα είχε μετρημένα τα ψωμιά του όταν το βρήκα παραπεταμένο μέσα σε κάτι θάμνους με τον ομφάλιο λώρο ακόμα κοτσαρισμένο στην κοιλιά του, κατάφερε να επιβιώσει, να ξεπεταχτεί και να προλάβει να γίνει και το αφεντικό του σπιτιού! Ακούει στο όνομα Ριρής και όλη η ιστορία του σε μελό έκδοση κυκλοφορεί στην γνωστή πια ιστοσελίδα των κοριτσιών μας: www.makazine.gr Μια χούφτ