ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Μια φορά κι έναν καιρό τότε που δεν υπήρχαν ακόμα οι μπαρίστες και που εκείνος που μας έφτιαχνε τον καφέ λεγόταν ακόμα καφετζής ή μπάρμαν, οι καφέδες που κυκλοφορούσαν στις καφετερίες ήταν οι τρεις βασικοί, ελληνικός, γαλλικός και στιγμιαίος. Κι αν μας χώριζε μόνο μια πόρτα με την Ιταλία τα εσπρεσσάκια και τα καπουτσινάκια τα γνώριζαν κυρίως όσοι ταξίδευαν προς τα κει ή ήταν τέλος πάντων μιας πιο εκλεπτισμένης κοινωνικής τάξης.  Όταν άρχισε να γίνεται της μοδός λοιπόν αυτός ο καφές και στα λαϊκότερα στρώματα, αρχίσαμε να τον πίνουμε κι εμείς οι φοιτητές γιατί φραπέ μπορούσαμε να πιούμε και στο σπίτι μας. Από όλους μου τους φίλους εγώ ήμουν η πιο άσχετη. Τόσο άσχετη που έλεγα στη σερβιτόρα θέλω ένα καπουτσίνο γλυκό με γάλα. Κι ευτυχώς που η σερβιτόρα ήταν φίλη μας και δεν κυκλοφόρησε το ρεζιλίκι παρά έξω.  Συπτωματικά όταν ξεκίνησα να πίνω αυτόν τον καφέ κάθε φορά που μου ερχόταν το φλιτζάνι, επάνω στο αφρόγαλα υπήρχαν πάντα ωραία σχεδιάκια, λουλούδια, αρκουδάκια, καρδούλες κλπ. Από μία

 Πολλές φορές παγιδεύτηκα στον υπερβάλλοντα ζήλο του να κάνω κάτι καλό για τον συνάνθρωπό μου. Νόμιζα πως η φιλανθρωπία ή καλύτερα η αλληλεγγύη είναι ένας μαραθώνιος υπερπροσπάθειας. Να είσαι διαρκώς παρών για κείνους μου δυσκολεύονται ποικιλοτρόπως, υλικά, ψυχικά, σωματικά, πνευματικά. Αυτήν μου την παρανόηση πρόσφατα την πλήρωσα ακριβά με μια σοβαρή περιπέτεια υγείας. Εκεί κάπου συμμαζεύτηκα και είπα φτάνει. Πρέπει να κοιτάξω και μένα και κυρίως για το χατήρι της οικογένειάς μου και των φίλων που με αγαπούν. Και νομίζω πως αρχίζω και τα καταφέρνω καλά. Δεν το κρύβω όμως πως στην πίσω μεριά του κεφαλιού μου μια μικρή φωνή μου λέει πως ε, είναι δα και λίγο εγωιστικό αυτό.  Και να που έσκασε σαν βόμβα ο θάνατος ενός υπέροχου καθηγητή που είχα τη χαρά να γνωρίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Ήταν κάτι σαν θαύμα για μένα όταν ανέλαβε ένα βασικότατο μάθημα του κορμού το οποίο μου ήταν αδύνατον να το περάσω. Ένα μάθημα που με τον προηγούμενο διδάσκοντα μου φαινόταν αστροφυσική και με τον εν λόγ

Τι κι αν μεγάλωσα σε ένα σπίτι με αυλή κατάφυτη από δέντρα και λουλούδια. Τι κι αν η μάνα μου μπόρεσε και είχε κάνει το διαμέρισμά μας ζούγκλα. Στα χέρια μου όλα τα φυτά πεθαίνουν. Έχω γίνει από εκείνες τις γραφικές κοπέλες που λιγουρεύονται τα σπίτια των αλλονών στο διαδίκτυο. Όχι τα πλούσια και τα μεγάλα, αλλά εκείνα τα μικρά και  ηλιόλουστα με τις λογής, λογής πρασινάδες αραδιασμένες παντού, καλλωπιστικά φυτά εσωτερικού χώρου, με εκείνα τα παράξενα ονόματα που δεν πρόκειται να τα μάθω ποτέ.  Κατά τα λεγόμενα των έμπειρων "κηπουρών" τα φυτά πεθαίνουν για τρεις βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι το λιγοστό ή το παραπανίσιο νερό. Μα αλήθεια ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πόσο είναι τέλος πάντων το πολύ ή το λίγο νερό. Ακόμα και τις φορές που παράχωνα το δάχτυλό μου στο χώμα της γλάστρας για να δω αν έχει φύγει η υγρασία, ακόμα και τότε τα έκανα θάλασσα. Ο δεύτερος λόγος είναι η ασφυξία. Όταν λέει η γλάστρα δεν έχει τρυπούλες να στραγγίζει το νερό τότε το φυτό πνίγεται. Αυτό νόμιζα

  Λέω να επιστρέψω σε κείνα τα παρκαρισμένα τα όνειρα που στέκονταν για χρόνια στην άκρη και τα λογάριαζαν οι άλλοι τάχα για φαντασιοπληξίες.  Λέω να επιστρέψω σε εκείνη τη φάση που πίστευα πως με λίγη καλή θέληση και προσπάθεια όλα είναι δυνατά. Λέω να επιστρέψω πάλι στις λέξεις που για καιρό τις απέφευγα αποκαρδιωμένη πιστεύοντας πως κανείς δεν θέλει να τις διαβάσει. Λέω να επιστρέψω σε όλες εκείνες τις ιστορίες των ανθρώπων και τόπων που έχω φυλαγμένες στο συρτάρι και ανυπομονώ να μοιραστώ μαζί σας.  ΥΓ. Μείνατε για πολλά χρόνια σύντροφοί μου σε ένα διακριτικό ταξίδι αφήγησης. Σήμερα μετά από αρκετά χρόνια αναμονής είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως το πρώτο μου λογοτεχνικό παιδί πρόκειται να εκδοθεί. Μια νέα εποχή αρχίζει για μένα και σε αυτή τη νέα εποχή θέλω να βάλλω και τούτο εδώ το ιστολόγιο. Θέλω να το ανανεώσω αλλάζοντάς του όνομα, δίνοντάς του ένα ελληνικό και τι πιο ταιριαστό από κάτι γατίσιο. Γατόσφαιρα λοιπόν.