Κάποτε αυτό το
μικρολίμανο του ανατολικού Θερμαϊκού έσφυζε από ζωή, τότε που λειτουργούσε
κανονικά το γειτονικό camping του ΕΟΤ. Στην παιδική χαρά αυτού του μικρολίμανου, περνούσαμε
οικογενειακώς τις Κυριακάτικες μας βόλτες στην εξοχή. Εκεί όπου έφαγα την πρώτη
μου επική τούμπα σαν παιδάκι, πέφτοντας από την τσουλήθρα με τα μούτρα. Τώρα σε
αυτό το λιμανάκι συχνάζουν μόνο ψαράδες που απλώνουν τα δίχτυα τους. Βλέπετε η
θάλασσα παραμένει πλούσια, όσο κι αν φτωχαίνουν τα δημόσια ταμεία. Κι εδώ είναι
η μεγάλη ειρωνεία. Να είναι ένας τόπος τόσο πλούσιος σε παραγωγή. Με εύφορα εδάφη
και σπάνιες ομορφιές και να μένει έρμος και αναξιοποίητος εξαιτίας της γραφειοκρατίας.
Η κλασσική παρωδία που παίζεται εδώ και δεκαετίες με πρωταγωνιστές την τοπική
αυτοδιοίκηση και τα υπουργία. Τίνος είναι το λιμάνι, τίνος είναι οι δρόμοι,
τίνος είναι το camping και τα σχετικά. Και στη μέση όλων αυτών οι πρωτοβουλίες
και το μεράκι των ιδιωτών να πέφτουν πάντα στο κενό.
Τι κι αν η
ποιητική μοναξιά του μικρολίμανου δένει τόσο όμορφα με την γκρίζα μελαγχολία της
συννεφιάς. Μακάρι αυτό το μέρος να είχε χαρά κι ας μην έβγαζα ούτε μία καλή
φωτογραφία…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αν είσαι φίλος καλοδεχούμενος, αν ήρθες να σπαμάρεις σκέψου το ξανά!