ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Όμορφο που είναι το Φθινόπωρο, όμορφο παρά τα όσα συμβαίνουν. Ξέρω πως για πολλούς ανθρώπους γύρω μας τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Όσοι όμως από μας έχουμε έστω και το μικρό προνόμιο να είμαστε σε καλύτερη μοίρα, ας κρατήσουμε το ηθικό ψηλά. Ας προσφέρουμε εικόνες και λέξεις χαράς και παρηγοριάς ξορκίζοντας έτσι τη γρουσουζιά όλων εκείνων που με τον αρνητισμό τους θέλουν να κάνουν τα πράγματα χειρότερα.  Θα σας χαρίσω σήμερα μια σειρά από σκίτσα που έφτιαξα για το Halloween που τόσο πολύ αγαπώ με φόντο κάποια πλεκτά από τα χεράκια μου επίσης.  Και θα σας αφήσω με ένα καινούριο χαρούμενο βιντεάκι.  Σας φιλώ

Σπανάκι, ο εφιάλτης όλων των παιδιών. Κι αυτό είναι μια παγκόσμια αλήθεια γιατί διαφορετικά δεν θα έτρωγε ο Ποπάυ σπανάκι αλλά κάτι άλλο. Όταν ο  Elzie Crisler Segar  έφτιαξε τον χαρακτήρα του, το στούντιο της παραγωγής του comic υπέδειξε στον καρτουνίστα ο ήρωάς του να τρώει σπανάκι, τυχαίο; Δε νομίζω. Γιατί σου λέει τον Ποπάυ θα τον αγαπήσουν όλα τα παιδιά κι έτσι θα ξεγελιούνται και θα τρώνε το σπανάκι τους. Έτσι με ξεγελούσε κι η μάνα μου και μου πλασάριζε το σπανακόρυζο σαν το φαγητό που θα με έκανε κι εμένα Ποπάυ, μα του κάκου, όσο κι αν αγαπούσα το αστείο ναυτάκι,  το σπανάκι δεν κατέβαινε με τίποτα. Κάθε φορά γινόταν το έλα να δεις για να φάω έστω και μία μπουκιά, μέχρι που το δαιμόνιο παιδικό μυαλό μου σκαρφίστηκε το εξής κόλπο. Αντί να μαλώνω με τη μαμά για το φαγητό, έκανα πως το έτρωγα κι όταν εκείνη δεν κοιτούσε μάζευα το σπανάκι στη μια μεριά του πιάτου έτσι που να φαίνεται μισοάδειο και μετά από λίγο της έλεγα όλο υπερηφάνεια: "Να μαμά κατάφερα να φάω το μισό. Δε μπ

Γίγαντες πλακί χωρίς σκόρδο δεν είναι γίγαντες πλακί. Δύσκολο φαγητό χωνευτικώς και διαιτητικώς και πρέπει δυστυχώς να καταναλώνεται με μέτρο κι επειδή δεν χρησιμοποιώ σε πολλά φαγητά σκόρδο κάθε φορά που το αναζητώ βρίσκω τις μισές του σκελίδες χαλασμένες. Τελευταία όμως, προφανώς λόγω ζέστης άρχισαν να μου χαλάνε και τα κρεμμύδια κι αφού λοιπόν είμαι και ολίγον τεμπέλα και βαριέμαι τις πολλές προπαρασκευές στη μαγειρική σκέφτηκα πως είναι φρονιμότερο να αρχίσω κι εγώ να καταψύχω γενικώς τα λαχανικά μου. Τη μέρα λοιπόν που αγόρασα τη μαναβική μου έκατσα μπροστά στην τηλεόραση με τα λεκανάκια μου αραδιασμένα μπροστά μου κι άρχισα να καθαρίζω καρότα, κρεμμύδια, σκόρδα και άλλα κηπευτικά. Όταν καθάριζα τα καρότα μου σκεφτόμουν τις ωραίες σούπες που θα κάνω με αυτά, όταν καθάριζα τα κρεμμύδια μου συλλογιζόμουν πόσο εύκολα και γρήγορα θα  μαγειρεύω τα λαδερά μου. Σαν έφτασα στα σκόρδα όμως μου ήρθαν στο μυαλό όλοι αυτοί οι παππούδες που κατεβάζουν τις σκελίδες ωμές και κυκλοφορούν στον κόσ

Το πατρικό μας σπίτι αν και  βρισκόταν  στην καρδιά της πόλης, είχε μια μεγάλη κατάφυτη αυλή γεμάτη ψηλά δέντρα. Όλα τα ζωντανά της αστική πανίδας μας επισκέπτονταν τακτικά. Σπουργίτια, περιστέρια, καρακάξες, κουκουβάγιες και τα σχετικά, γάτες, ποντίκια, σκυλιά, σαυράκια, βατράχια, φιδάκια, σκαθάρια κλπ. Τα σκαθάρια είδικά και τα λοιπά εντομοειδή ήταν το κάτι άλλο. Κοντά στα συνηθισμένα έρχονταν και μερικά ασύληπτης ομορφιάς. Πασχαλίτσες σε όλα τα χρώματα, κίτρινες, πράσινες, μπλε, ροζ. Πεταλούδες με μεθυστικά φτερά και γούνινα σώματα που είχαν πολύχρωμες ρίγες και βούλες. Μέχρι και οι αραχνούλες είχαν περίεργες αποχρώσεις. Μάλιστα όσο πιο μικρές οι αράχνες τόσο πιο σπάνια χρώματα είχαν. Αυτές τις μικρές μπορούσα και τις έπαιρνα στα χέρια μου και διασκέδαζα πολύ να τις βλέπω να δένουν νήμα στα δάχτυλά μου και να ανεβοκατεβαίνουν σαν γιογιό ακολουθώντας την κίνηση του χεριού μου. Υπήρχαν όμως και κάτι άλλες αράχνες στα σκοτεινά σημεία της αυλής που σου έκοβαν την ανάσα. Κάτι μεγάλες παχ