ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Τα Χριστούγεννα είναι χαρά αλλά είναι και ευθύνη. Η παγωνιά ήρθε νωρίς και νιώθω υποχρεωμένη να ξεκινήσω τη σημερινή ανάρτηση με αυτήν την ανακοίνωση για την πόλη της Θεσσαλονίκης. ΥΠΝΩΤΗΡΙΟ ΑΣΤΕΓΩΝ Ήρθε η ώρα φίλοι μου να σας πω πού βρίσκομαι. Κοινωνία Αγάπης και Προσφοράς Γέροντας Παΐσιος Πρόκειται για ένα κοινωνικό σωματείο που δραστηριοποιείται στο κομμάτι της σίτισης, της ένδυσης, της παροχής φαρμάκων και της ψυχικής υποστήριξης. Προσεχώς και της ενισχυτικής διδασκαλίας. Το σωματείο απαρτίζεται από 3 χώρους στους οποίους εργάζονται μόνο εθελοντές. 1.Το κεντρικό κατάστημα του σωματείου που λειτουργεί στην κεντρική πλατεία Τριλόφου με διανομή φρεσκομαγειρεμένων γευμάτων και ειδών μπακαλικής από το κοινωνικό παντοπωλείο που συστεγάζεται στον ίδιο χώρο. Μεγ. Αλεξάνδρου 99, Πλατεία Τριλόφου (όπισθεν πρώην Δημαρχείου Μίκρας) 2. Το πολυδύναμο παράρτημα Περαίας που αναλαμβάνει διανομή γευμάτων και λειτουργεί σαν κοινωνικό παντοπωλείο, τράπεζα ρούχων, παιχνιδιών κα

Επιχείριση γενική καθαριότητα ημέρα 4η. Ο στόχος είναι να στρωθούνε τα χαλιά, να κατεβούν τα χειμωνιάτικα, να φορτωθούν τα ξύλα, να ξεβουλώσουν οι καμινάδες και γενικά να μπει μία τάξη αφού δεν είναι πια καλοκαίρι να υποδέχεσαι τον γείτονα στην αυλή και μέσα να γίνεται το σώσε. Και η μοιρασιά έγινε δίκαια, τα δύσκολα δωμάτια στη μαμά (ως πιο έμπειρη νοικοκυρά βρε) και τα εύκολα σε μένα και από δίπλα ο Ριρής να κάνει χάζι και να παίζει με τα ξεσκονόπανα. Να κυνηγάει τις σκούπες, να τσαλαβουτάει στα λεκανάκια με τα καθαριστικά, να τρυπώνει στις σακούλες με την ανακύκλωση, να χώνεται κάτω από το χαλί, να σκαρφαλώνει στις κουρτίνες, να κρεμιέται από τα μπατζάκια και κάθε μέρα να γίνεται όλο και πιο βαρύς όλο και πιο μεγάλος.  Κι αφού είπαμε πως καθαρίζουμε και κουραζόμαστε, να μην πιω μια καφεδιά στο τέλος της ημέρας να τον απολάυσω;  -Θα μου φτιάξεις καφέ; -Θα σου φτιάξω, λέει πρόθημα ο σύζυγος. Κι έρχεται ο καφές με μια μικρή τεχνική λεπτομέρεια, βαρύς γλυκός με γά

Πού είμαι; Πού πάει ο κόσμος; Τι είναι η ζωή; Πού πάνε τα πουλιά όταν πεθαίνουν; Αυτά και άλλα πολλά παρόμοια βασανιστικά ερωτήματα ταλανίζουν το μυαλό μου όσο τα μάτια μου ακόμα χαζεύουν απλανή, τις τσουρουφλισμένες από το επίμονο καλοκαίρι κορυφές των δέντρων. Δεν έχω σκοπό ακόμα να συνετιστώ με τους "άγραφους νόμους'' του blogging. Μια ρέμπελη διάθεση με έχει κάνει να δυσανασχετώ ακόμα και με τις τρίχες της κεφαλής μου. Μια έντονη παρόρμηση να φέρω τα πάνω κάτω και να μη δώσω λογαριασμό σε κανέναν. Και σα να μην έφτανε αυτό ήρθε και προσγειώθηκε στη ζωή μου κι αυτό το ύποπτο μουσούδι που ενώ τα είχε μετρημένα τα ψωμιά του όταν το βρήκα παραπεταμένο μέσα σε κάτι θάμνους με τον ομφάλιο λώρο ακόμα κοτσαρισμένο στην κοιλιά του, κατάφερε να επιβιώσει, να ξεπεταχτεί και να προλάβει να γίνει και το αφεντικό του σπιτιού! Ακούει στο όνομα Ριρής και όλη η ιστορία του σε μελό έκδοση κυκλοφορεί στην γνωστή πια ιστοσελίδα των κοριτσιών μας:   www.makazine.gr Μια χούφτ

 Πάσχα ήρθε, Πάσχα πέρασε και Χριστός Ανέστη δεν κάναμε. Μαγειρίτσα φάγαμε, κατσικάκια φάγαμε, εκδρομές πήγαμε και πάλι μια φωτογραφία δεν ανεβάσαμε. Το κατάστημα είναι κλειστό και θα παραμείνει κλειστό λόγω εξεταστικής. Ένεκα όμως η ανάγκη που έπρεπε να δώσω το ραπόρτο για μία ανταλλαγή δώρων που έτρεξε το Μάη και να 'μαι εκτάκτως εδώ. Το λοιπόν το νταλαβέρι στήθηκε από από την  Αλεξάνδρα  και επειδή είναι και φιλαράκι φίνο εδεσμεύτηκα να φτιάσω κι εγώ το κάτι τις μου. Κι αφού έφτιαξα, έλαβα κι όλας ένα σένιο βραχιολάκι από το συνονόματο  Χριστινάκι  και μιας και ήταν και πολύ καλοκαιρινό είπα να το μοστράρω σε σκηνικό αμμουδιάς και ιδού.  Χριστινάκι όμορφο μερσύ μποκού  καλό μου. Είναι και στα χρώματά μου!  Παράλληλα όμως με όλα αυτά τα ωραία να το σοβαρέψουμε και λίγο παίζει και ένα  ΠΑΖΑΡΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ blogaki  , άντε και για να ευλογήσω τα γένια μου το σχεδιάκι της αφίσας είναι από τα χεράκια μου. Να ζήσουν οι χρυσοχέρες που έστειλαν καλούδια κι όσο

Πού σας βρίσκω και πώς  σας βρίσκω; Σίγουρα οι περισσότεροι καταπιαστήκατε με τα αυγά. Δε θα σας κουράσω πολύ. Τις ευχές μου μονάχα για Καλή Ανάσταση και μια μικρή, μικρούλα ενημέρωση. Αν έχετε δει το πρώτο εικονίδιο στο πλαϊνό μενού του γαλαξία, πατώντας το, πηγαίνετε στην ιστοσελίδα του σωματείου στο οποίο έχω την τύχη να είμαι εθελόντρια εδώ και κάμποσους μήνες.  Αυτόν τον Απρίλη εγκαινιάστηκε με πολύ χαρά και μεράκι μία καινούρια στήλη που φιλοξενεί ένα δημόσιο blog για όλους μα για όλους τους φίλους ανεξαιρέτως. Το δικό μου πόστο σε αυτή τη στήλη είναι ο ρόλος της οικοδέσποινας (διαχειρίστριας). Οπότε τα γιουχαϊσματα τα ρίχνετε ελεύθερα σε μένα.  Σε αυτή τη στήλη μπορεί ο καθένας σας να αποστείλει το δικό του κείμενο στο mail  yourvoice@gerontaspaisios.gr  και να μιλήσει για πραγματάκια που τον απασχολούν. Στη σχετική ανάρτηση της στήλης θα βρείτε αναλυτικά το σκεπτικό και το περιεχόμενο του blog. Τι είναι η καινούρια στήλη «Με τη δική σας φωνή»; Κάντε μία περαντζά

Τι σημαίνει να είσαι δυνατός;  Να συνδυάζεις αντοχή και ευελιξία. Δεν είχαν παίξει παρά μονάχα δεκαπέντε δευτερόλεπτα εκπομπής και ο Anthony Bourdain  με πήγε κατευθείαν σε βαθιά νερά. Νησί Okinawa  χώρα Ιαπωνία. Εκεί όπου ο χρόνος μετράει αλλιώς. Εκεί όπου το να μεγαλώνεις μετράει αλλιώς. Πίσω στην φτωχή μας χώρα και ακόμα χειρότερα στην φτωχότερη ηθικά Ευρώπη, η έννοια δύναμη, μετριέται εντελώς διαφορετικά. Δυνατός είναι μονάχα ο αλύγιστος, ο άκαμπτος, ο σκληρός, ο απόλυτος, ο παλικαράς.  Οι απόψεις μας είναι ισχυρές, δεν σηκώνουμε καμία διαφορετική κουβέντα. Τα συναισθήματά μας είναι κι αυτά δυνατά κι όποιος απομακρύνεται από κοντά μας γίνεται αυτομάτως προδότης ή εχθρός. Η αγάπη μας είναι κτητική, απόλυτη και πολλές φορές καταστροφική, δολοφονική, αν ο άλλος δεν την αποδέχεται. Ακόμα και το σώμα μας πρέπει πάντα να είναι στιβαρό και ακμαίο, το φέρσιμό μας αυταρχικό και το προφίλ μας ατσαλάκωτο. Μαθαίνουμε να δουλεύουμε τις μηχανές του οργανισμού μας στο τέρμα

Παίδες μπήκε η Άνοιξη! Άνοιξη σημαίνει βόλτα στη λιακάδα, τραγούδια και καφέδες, έστω και στο πεζούλι της γειτονιάς για να κάνω και μία σύνδεση με την προηγούμενη ανάρτηση. Χρωστάω μια μεγάλη αγκαλιά στους φίλους που αγαπάτε και στηρίζετε το γαλαξία ακόμα και στις φάσεις που απουσιάζω και εξαφανίζομαι από τα κατατόπια. Κυκλοφορώ κάπου εκεί έξω και συλλέγω υλικό από εξορμήσεις και συναντήσεις. Αλλά κυκλοφορώ και κάπου εντός, πάνω από ριζόχαρτα και χάρακες, σχεδιαστικά προγράμματα και μακέτες. Βαριά η καλογερική βλέπετε και η περίοδος χάριτος για μένα έχει λήξει προ πολλού. Έχω μπροστά μου κάποια dead lines που πρέπει να τα τηρήσω και γι' αυτό οι διαδικασίες του bloging θα γίνουν πιο συνοπτικές. Λίγα λόγια, περισσότερες εικόνες και ένα προκαταβολικό ευχαριστώ για τα σχόλια. Σε μια πρόσφατη εξόρμηση που έκανα στην παραλία της Επανομής πέτυχα αυτές τις κυρίες να αγναντεύουν το πέλαγος και είπα να τις πω δυο λογάκια αλλά μόλις ζύγωσα περισσότερο αυτές εξαφανίστηκαν. Αυτ

Πέντε το απόγευμα και οι νοικοκυρές μαχμουρλούδες ακόμα από τον μεσημεριανό  τον ύπνο, βάζουν μπρος τα καμινέτα τους για να ψήσουν τον τούρκικο, όπως πολύ σωστά ξέρανε να ονομάζουν το αραβικό χαρμάνι. Άσπρα φλιντζανάκια, το πλεκτό παραμάσχαλα κι όξω απ' την πόρτα. Πάντα πιστές στο ραντεβού τους έπιαναν με τη σειρά το πόστο τους στο πεζούλι του μαχαλά και οι βελόνες τους έπαιρναν φωτιά. -Τι πλέκεις μαρή εσύ τώρα; -Ένα τραπεζομάντιλο για τη νύφη μου. -Εσύ Νίτσα ακόμα να τελειώσεις τη δαντέλα; -Δε με βοηθάνε τα μάτια μου καλέ και την ημέρα πού να αδειάσω με τις δουλειές; Πέντε στόματα έχω να ταΐσω μην κοιτάς εσύ που είστε δυο ψυχές μονάχα. Μια μπάλα εκσφενδονίζεται και σκάει δίπλα στον καφέ της ακριανής. -Βρε συ! Κουτουρντισμένο, τράβα πιο κει να παίξεις! -Αχ, άμα σε περιλάβω εσένα που μου βγήκες πάλι χωρίς ζακέτα. Κι έτσι χαλαρά κι όμορφα κυλούσαν τα απογεύματα στη γειτονιά που μεγάλωσα, κάτω από φορτωμένες κληματαριές κι ολάνθιστα γεράνια. Τελευταί

Καθήμενη στο πάρκο της γειτονιάς με τον καφέ ανά χείρας, να ατενίζω αμέριμνη τον βροχερό ουρανό, αίφνης νιώθω δύο μάτια να με κοιτάνε επίμονα.  -Γεια τι λέει; -Α, τι κάνεις εκεί κάτω ρε; Με τρόμαξες! -Σε κοιτάω τι κάνω; -Δε με κοιτάς με κατασκοπεύεις κρυμμένη κάτω από το παγκάκι. -Έτσι έχει πλάκα. Τέσπα, τι κρατάς εκεί; -Τον καφέ μου. -Άσε τον καφέ δε με ενδιαφέρει, στο άλλο χέρι τι κρατάς; -Ποιο, αυτό λες;  - Όου γέα μπέμπυ, αυτό! Τι είναι; -Σκυλάκι. -Και τι σκυλάκι είναι αυτό που δε με γαβγίζει; -Σκυλάκι παιχνίδι, ψεύτικο. -Εσύ ο έφτιαξες; -Ναι -Το θέλω! Δως το μου! -Δε στο δίνω, θα το χαλάσεις. -Ω, σε παρακαλώ  δως το μου! -Δε μπορώ πουλάκι μου... -Ε όχι και πουλάκι, ολόκληρη γάτα! Τώρα θα δεις! Φέρτο μου!  Και καθώς η Χαρούλα είναι γάτα και βαριέται εύκολα... -Πφφ βαρέθηκα, θα με βγάλεις καμιά φωτογραφία; και για τις δύσκολες μέρες που μας κυκλώνουν...

  Πέντε γεμάτα χρόνια κρίσης και κάτι ψηλά κι όνειρα χιλιάδων νέων παρκαρισμένα. Μια αναμονή που σκοτώνει και έργα που μένουν στην αφάνεια. Για πολλούς η κρίση δεν είναι καινούριο πράγμα, υπήρχαν και στις καλές εποχές άνθρωποι που αγωνίζονταν για τα αυτονόητα. Άνθρωποι που δεν πτοήθηκαν από τα δύσκολα αλλά κάπου κουράστηκαν από την υπερπροσπάθεια.    Με τέτοιες σκέψεις ξεκίνησα την περίοδο της κάθαρσης, Καθαρά Δευτέρα βλέπεις και έφτιαξα τον καφέ μου. Έξω ένα βαρύ γκρίζο στερέωμα με έναν Μάρτη που δε λέει να μας κάνει το χατήρι να προσπεράσει την κυκλοθυμία του για φέτος. Πάντα βαρύ το κλίμα της σαρακοστής λες και είναι στο έργο του Θεού να συμμετέχεις στη θλίψη των παθών. Ένας ακόμα χρόνος στις πλάτες μας σε μια παραγωγική ηλικία που ό,τι φτιάχνουμε, πέφτει σε μια μαύρη τρύπα και χάνεται.  Έχω όμως τον ζεστό μου τον καφέ στο χέρι, το καύσιμο της ψυχής για να προχωρήσει η ζωή, έναν υπολογιστή κι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου. Γιατί να παραπονεθώ όταν χιλιάδες συνάνθρωπ