Καθόμασταν σε ένα πάρκο από αυτά το πολύ ούαου τα μεγάλα τα μητροπολιτικά τύπου Central Park. Φυσούσε ένα ωραιότατο δροσερό αεράκι και τα τζιτζίκια μαζί με τα τριζόνια έδιναν κοντσέρτο. Πού και πού ακουγόταν και καμιά κουκουβάγια. Ναι ήταν βραδάκι. Νωρίς όμως, λίγο μετά το σούρουπο, απίθανη ώρα για καλοκαιρινό άραγμα, αν εξαιρέσει βέβαια κανείς τα κουνούπια. Δε βαριέσαι, δε μπορούμε να τα έχουμε κι όλα. Εκείνος καθόταν δίπλα μου σχεδόν αμίλητος με ένα τσιγάρο στο χέρι που έκανε τάχα μου πως το κάπνιζε και μία έκφραση μακαριότητας στο πρόσωπο. Εγώ λίγο πιο τσιτωμένη απολάμβανα ένα παγωτό καϊμάκι σε χάρτινο κουπάκι. Δε τα μπορώ τα χωνάκια γίνομαι πάντα μούρτζος μετά. -Καλά γιατί καπνίζεις; Στέκει; -Για ξεκάρφωμα. Μου απαντά λακωνικά. -Α και καλά ινκόγκνιτο κι έτσι. Ντάξει... -Με πιάνεις. -Δε σκέφτηκες όμως ότι μπορεί να με πειράξει ο καπνός σου; -Μη νοιάζεσαι, έχω φροντίσει το αεράκι να τον διώχνει μακριά. Τι διάολο Θεός είμαι; -Μπαρντόν; Ακούω καλά; Είπες τι διάολο Θεός; Ξέσπασε