ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

  Το σπίτι της Ζωής και του Ιγνάτιου ήταν ακριβώς δίπλα από την εκκλησία του προφήτη Ηλία. Το μπαλκόνι της κουζίνας τους έχασκε κυριολεκτικά πάνω από το προαύλιο του ναού. Ήταν το γονικό του Ιγνάτιου που καθώς δεν είχε χάσει ούτε ένα "Κύριε Ελέησον" από τα γεννοφάσκια του ίσα τα τώρα που έκανε τη δική του οικογένεια, ήταν αναπόφευκτο και ο επαγγελματικός του προσανατολισμός να είναι ανάλογος. Καθότι και καλλίφωνος αξιώθηκε να γίνει ψάλτης και καθηγητής βυζαντινής μουσικής.  Η Ζωή που ήταν πολύ περήφανη για τον άντρα της δεν έχανε Λειτουργία για Λειτουργία και πάντα καλοντυμένη και καλοχτενισμένη καθόταν μαζί με τα δυο παιδιά τους στα πρώτα καθίσματα του ναού για να την βλέπουν όλες οι γυναίκες της ενορίας και κυρίως οι συνομίλικες και να τη ζηλεύουν τρόπον τινά. Από τότε όμως που έσκασε μύτη αυτός ο διαολο-κωρονοϊός πήγε να σκάσει και η ίδια.  -Ακούς εκεί Λειτουργίες κεκλεισμένων των θυρών. Πού ακούστηκε; -Ζωή αυτά είναι επίσημες αποφάσεις και πρέπει να δείξουμε σεβασμό. Πέρα

Στολίζουμε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο με όμορφες λέξεις. Οικοδέσποινά μας η Μαρίνα  Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή Το γράμμα μου είναι το ” Ι”. Η λέξη που επιλέγω είναι “Ιαπωνία” Ονειρεύομαι Χριστούγεννα στην Ιαπωνία Ονειρεύομαι αλλιώτικα Χριστούγεννα, απάτητα Εκεί που ο μικρός Χριστός είναι ακόμα νεογέννητος Εκεί που οι άνθρωποι δεν πρόλαβαν να τα μάθουν όλα για να μας κουνάν το δάχτυλο για το τι είναι σωστό και τι λάθος Εκεί που σαν μικρά παιδιά περιμένουν με ανοιχτή καρδιά  να τους φανερωθεί στο αστέρι της Βιθλεέμ Η ευχή: Να γίνουμε ξανά αθώοι σαν παιδιά και να αφηνόμαστε μονάχα στη χαρά της ανακάλυψης χωρίς να καφιόαστε ότι τα ξέρουμε όλα.  ΥΓ. Μετράω κι εγώ αντίστροφα για τα Χριστούγεννα στο καναλάκι μου  

Σήμερα δεν έχει μπλα μπλα μόνο πλεκτά. Πλεκτά που όταν τα συγκέντρωσα για να τα μοστράρω στο βίντεο δεν είχαν τελειωμό. Παραγωγή όχι αστεία. Έτσι αποχαιρετώ το αγαπημένο μου Φθινόπωρο για να το ρίξω στα Χριστουγεννιάτικα.  ΥΓ Για τους φίλους της γραφής και της ανάγνωσης σας παρουσιάζω και την ομάδα μου στο Facebook:  Βιβλίο Τσάι και Συμπάθεια ελάτε να γίνουμε παρέα.

  Το combo του να παίρνεις εύκολα βάρος και ταυτόχρονα να μην αντέχεις τις στερήσεις είναι θανατιφόρο και υποπτεύομαι ότι βασανίζει πολλή κόσμο. Το στοίχημα λοιπόν για κάθε στρουμπουλό καλοφαγά είναι να φτιάχνεις πιάτα που είναι χορταστικά, νόστιμα και διαιτητικά.  Κι ένα τέτοιο πιάτο είναι και αυτό που είπα να ανεβάσω στο καναλάκι μου. Η έμπνευση προέρχεται από τα φασόλια πιάζ που έφτιαχνε η γιαγιά μου τη σαρακοστή. Ήταν μια λευκή φασολάδα λεμονάτη με μυρωδικά. Η δική μου τσαχπινιά στην παραλλαγή μου είναι πως η σαλάτα μου εκτός από όλα τα άνωθεν προταιρήματα είναι και τεμπέλικη. Βράζεις απλώς τα όσπριά σου και μετά τα πετάς όλα στο πιάτο. Τα σπάει έτσι; Ελάτε να πάρετε γεύση στο καναλάκι και να μου κάνετε και σεφτέ με τις εγγραφές σας. 

Όμορφο που είναι το Φθινόπωρο, όμορφο παρά τα όσα συμβαίνουν. Ξέρω πως για πολλούς ανθρώπους γύρω μας τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Όσοι όμως από μας έχουμε έστω και το μικρό προνόμιο να είμαστε σε καλύτερη μοίρα, ας κρατήσουμε το ηθικό ψηλά. Ας προσφέρουμε εικόνες και λέξεις χαράς και παρηγοριάς ξορκίζοντας έτσι τη γρουσουζιά όλων εκείνων που με τον αρνητισμό τους θέλουν να κάνουν τα πράγματα χειρότερα.  Θα σας χαρίσω σήμερα μια σειρά από σκίτσα που έφτιαξα για το Halloween που τόσο πολύ αγαπώ με φόντο κάποια πλεκτά από τα χεράκια μου επίσης.  Και θα σας αφήσω με ένα καινούριο χαρούμενο βιντεάκι.  Σας φιλώ

Σπανάκι, ο εφιάλτης όλων των παιδιών. Κι αυτό είναι μια παγκόσμια αλήθεια γιατί διαφορετικά δεν θα έτρωγε ο Ποπάυ σπανάκι αλλά κάτι άλλο. Όταν ο  Elzie Crisler Segar  έφτιαξε τον χαρακτήρα του, το στούντιο της παραγωγής του comic υπέδειξε στον καρτουνίστα ο ήρωάς του να τρώει σπανάκι, τυχαίο; Δε νομίζω. Γιατί σου λέει τον Ποπάυ θα τον αγαπήσουν όλα τα παιδιά κι έτσι θα ξεγελιούνται και θα τρώνε το σπανάκι τους. Έτσι με ξεγελούσε κι η μάνα μου και μου πλασάριζε το σπανακόρυζο σαν το φαγητό που θα με έκανε κι εμένα Ποπάυ, μα του κάκου, όσο κι αν αγαπούσα το αστείο ναυτάκι,  το σπανάκι δεν κατέβαινε με τίποτα. Κάθε φορά γινόταν το έλα να δεις για να φάω έστω και μία μπουκιά, μέχρι που το δαιμόνιο παιδικό μυαλό μου σκαρφίστηκε το εξής κόλπο. Αντί να μαλώνω με τη μαμά για το φαγητό, έκανα πως το έτρωγα κι όταν εκείνη δεν κοιτούσε μάζευα το σπανάκι στη μια μεριά του πιάτου έτσι που να φαίνεται μισοάδειο και μετά από λίγο της έλεγα όλο υπερηφάνεια: "Να μαμά κατάφερα να φάω το μισό. Δε μπ

Γίγαντες πλακί χωρίς σκόρδο δεν είναι γίγαντες πλακί. Δύσκολο φαγητό χωνευτικώς και διαιτητικώς και πρέπει δυστυχώς να καταναλώνεται με μέτρο κι επειδή δεν χρησιμοποιώ σε πολλά φαγητά σκόρδο κάθε φορά που το αναζητώ βρίσκω τις μισές του σκελίδες χαλασμένες. Τελευταία όμως, προφανώς λόγω ζέστης άρχισαν να μου χαλάνε και τα κρεμμύδια κι αφού λοιπόν είμαι και ολίγον τεμπέλα και βαριέμαι τις πολλές προπαρασκευές στη μαγειρική σκέφτηκα πως είναι φρονιμότερο να αρχίσω κι εγώ να καταψύχω γενικώς τα λαχανικά μου. Τη μέρα λοιπόν που αγόρασα τη μαναβική μου έκατσα μπροστά στην τηλεόραση με τα λεκανάκια μου αραδιασμένα μπροστά μου κι άρχισα να καθαρίζω καρότα, κρεμμύδια, σκόρδα και άλλα κηπευτικά. Όταν καθάριζα τα καρότα μου σκεφτόμουν τις ωραίες σούπες που θα κάνω με αυτά, όταν καθάριζα τα κρεμμύδια μου συλλογιζόμουν πόσο εύκολα και γρήγορα θα  μαγειρεύω τα λαδερά μου. Σαν έφτασα στα σκόρδα όμως μου ήρθαν στο μυαλό όλοι αυτοί οι παππούδες που κατεβάζουν τις σκελίδες ωμές και κυκλοφορούν στον κόσ

Το πατρικό μας σπίτι αν και  βρισκόταν  στην καρδιά της πόλης, είχε μια μεγάλη κατάφυτη αυλή γεμάτη ψηλά δέντρα. Όλα τα ζωντανά της αστική πανίδας μας επισκέπτονταν τακτικά. Σπουργίτια, περιστέρια, καρακάξες, κουκουβάγιες και τα σχετικά, γάτες, ποντίκια, σκυλιά, σαυράκια, βατράχια, φιδάκια, σκαθάρια κλπ. Τα σκαθάρια είδικά και τα λοιπά εντομοειδή ήταν το κάτι άλλο. Κοντά στα συνηθισμένα έρχονταν και μερικά ασύληπτης ομορφιάς. Πασχαλίτσες σε όλα τα χρώματα, κίτρινες, πράσινες, μπλε, ροζ. Πεταλούδες με μεθυστικά φτερά και γούνινα σώματα που είχαν πολύχρωμες ρίγες και βούλες. Μέχρι και οι αραχνούλες είχαν περίεργες αποχρώσεις. Μάλιστα όσο πιο μικρές οι αράχνες τόσο πιο σπάνια χρώματα είχαν. Αυτές τις μικρές μπορούσα και τις έπαιρνα στα χέρια μου και διασκέδαζα πολύ να τις βλέπω να δένουν νήμα στα δάχτυλά μου και να ανεβοκατεβαίνουν σαν γιογιό ακολουθώντας την κίνηση του χεριού μου. Υπήρχαν όμως και κάτι άλλες αράχνες στα σκοτεινά σημεία της αυλής που σου έκοβαν την ανάσα. Κάτι μεγάλες παχ

Μια φορά κι έναν καιρό τότε που δεν υπήρχαν ακόμα οι μπαρίστες και που εκείνος που μας έφτιαχνε τον καφέ λεγόταν ακόμα καφετζής ή μπάρμαν, οι καφέδες που κυκλοφορούσαν στις καφετερίες ήταν οι τρεις βασικοί, ελληνικός, γαλλικός και στιγμιαίος. Κι αν μας χώριζε μόνο μια πόρτα με την Ιταλία τα εσπρεσσάκια και τα καπουτσινάκια τα γνώριζαν κυρίως όσοι ταξίδευαν προς τα κει ή ήταν τέλος πάντων μιας πιο εκλεπτισμένης κοινωνικής τάξης.  Όταν άρχισε να γίνεται της μοδός λοιπόν αυτός ο καφές και στα λαϊκότερα στρώματα, αρχίσαμε να τον πίνουμε κι εμείς οι φοιτητές γιατί φραπέ μπορούσαμε να πιούμε και στο σπίτι μας. Από όλους μου τους φίλους εγώ ήμουν η πιο άσχετη. Τόσο άσχετη που έλεγα στη σερβιτόρα θέλω ένα καπουτσίνο γλυκό με γάλα. Κι ευτυχώς που η σερβιτόρα ήταν φίλη μας και δεν κυκλοφόρησε το ρεζιλίκι παρά έξω.  Συπτωματικά όταν ξεκίνησα να πίνω αυτόν τον καφέ κάθε φορά που μου ερχόταν το φλιτζάνι, επάνω στο αφρόγαλα υπήρχαν πάντα ωραία σχεδιάκια, λουλούδια, αρκουδάκια, καρδούλες κλπ. Από μία

 Πολλές φορές παγιδεύτηκα στον υπερβάλλοντα ζήλο του να κάνω κάτι καλό για τον συνάνθρωπό μου. Νόμιζα πως η φιλανθρωπία ή καλύτερα η αλληλεγγύη είναι ένας μαραθώνιος υπερπροσπάθειας. Να είσαι διαρκώς παρών για κείνους μου δυσκολεύονται ποικιλοτρόπως, υλικά, ψυχικά, σωματικά, πνευματικά. Αυτήν μου την παρανόηση πρόσφατα την πλήρωσα ακριβά με μια σοβαρή περιπέτεια υγείας. Εκεί κάπου συμμαζεύτηκα και είπα φτάνει. Πρέπει να κοιτάξω και μένα και κυρίως για το χατήρι της οικογένειάς μου και των φίλων που με αγαπούν. Και νομίζω πως αρχίζω και τα καταφέρνω καλά. Δεν το κρύβω όμως πως στην πίσω μεριά του κεφαλιού μου μια μικρή φωνή μου λέει πως ε, είναι δα και λίγο εγωιστικό αυτό.  Και να που έσκασε σαν βόμβα ο θάνατος ενός υπέροχου καθηγητή που είχα τη χαρά να γνωρίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Ήταν κάτι σαν θαύμα για μένα όταν ανέλαβε ένα βασικότατο μάθημα του κορμού το οποίο μου ήταν αδύνατον να το περάσω. Ένα μάθημα που με τον προηγούμενο διδάσκοντα μου φαινόταν αστροφυσική και με τον εν λόγ

Τι κι αν μεγάλωσα σε ένα σπίτι με αυλή κατάφυτη από δέντρα και λουλούδια. Τι κι αν η μάνα μου μπόρεσε και είχε κάνει το διαμέρισμά μας ζούγκλα. Στα χέρια μου όλα τα φυτά πεθαίνουν. Έχω γίνει από εκείνες τις γραφικές κοπέλες που λιγουρεύονται τα σπίτια των αλλονών στο διαδίκτυο. Όχι τα πλούσια και τα μεγάλα, αλλά εκείνα τα μικρά και  ηλιόλουστα με τις λογής, λογής πρασινάδες αραδιασμένες παντού, καλλωπιστικά φυτά εσωτερικού χώρου, με εκείνα τα παράξενα ονόματα που δεν πρόκειται να τα μάθω ποτέ.  Κατά τα λεγόμενα των έμπειρων "κηπουρών" τα φυτά πεθαίνουν για τρεις βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι το λιγοστό ή το παραπανίσιο νερό. Μα αλήθεια ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πόσο είναι τέλος πάντων το πολύ ή το λίγο νερό. Ακόμα και τις φορές που παράχωνα το δάχτυλό μου στο χώμα της γλάστρας για να δω αν έχει φύγει η υγρασία, ακόμα και τότε τα έκανα θάλασσα. Ο δεύτερος λόγος είναι η ασφυξία. Όταν λέει η γλάστρα δεν έχει τρυπούλες να στραγγίζει το νερό τότε το φυτό πνίγεται. Αυτό νόμιζα

  Λέω να επιστρέψω σε κείνα τα παρκαρισμένα τα όνειρα που στέκονταν για χρόνια στην άκρη και τα λογάριαζαν οι άλλοι τάχα για φαντασιοπληξίες.  Λέω να επιστρέψω σε εκείνη τη φάση που πίστευα πως με λίγη καλή θέληση και προσπάθεια όλα είναι δυνατά. Λέω να επιστρέψω πάλι στις λέξεις που για καιρό τις απέφευγα αποκαρδιωμένη πιστεύοντας πως κανείς δεν θέλει να τις διαβάσει. Λέω να επιστρέψω σε όλες εκείνες τις ιστορίες των ανθρώπων και τόπων που έχω φυλαγμένες στο συρτάρι και ανυπομονώ να μοιραστώ μαζί σας.  ΥΓ. Μείνατε για πολλά χρόνια σύντροφοί μου σε ένα διακριτικό ταξίδι αφήγησης. Σήμερα μετά από αρκετά χρόνια αναμονής είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως το πρώτο μου λογοτεχνικό παιδί πρόκειται να εκδοθεί. Μια νέα εποχή αρχίζει για μένα και σε αυτή τη νέα εποχή θέλω να βάλλω και τούτο εδώ το ιστολόγιο. Θέλω να το ανανεώσω αλλάζοντάς του όνομα, δίνοντάς του ένα ελληνικό και τι πιο ταιριαστό από κάτι γατίσιο. Γατόσφαιρα λοιπόν. 

  Μιας και είχα πολλύ καιρό να εμφανιστώ και πάλι, μια ωραία καφεδάρα μόνο για πάρτη σας.  Τόπος κλασσικά Θεσσαλονίκη κάπου ανατολικά στην Κάτω Τούμπα για όσους ξέρουν την πόλη. ΥΓ: Το τελευταίο καιρό μου ήρθαν πολλά σπαμ σχόλια. Είχατε κι εσείς παρόμοιο πρόβλημα;