Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Anti-Valentine’s day



 
Anti-Valentine
Οκ ούτε εγώ γουστάρω αυτήν τη γιορτή, όχι γιατί δεν έχω κάποιον δίπλα μου, αλλά γιατί είναι γλυκανάλατη και νερόβραστη από μόνη της. Μου θυμίζει τα σχολικά χρόνια που έρχονταν οι ξεπεταγμένες συμμαθήτριές μου, εκείνες που είχαν νταλαβεράκια δηλαδή και μουρτζοκλέγανε γιατί ο δικός τους δεν τους είχε πάρει δώρο για του Βαλεντίνου. Και μάλιστα ήταν  τόσο θιγμένες που σκέφτονταν ακόμα και να χωρίσουν. Και φανταστείτε πόσο μπλίαξ μου ακουγόταν τότε αυτό, όταν η μαθητική μου ζωή ήταν κυριολεκτικά βγαλμένη  από κλασικό αμερικάνικο
school movie. Το άγουρο γυμνασιοκόριτσο που όλη τη μέρα διαβάζει και δεν έχει φίλους γιατί είναι πολύ ξενέρωτο και φυτό για να το κάνουν τα άλλα παιδιά παρέα. Μέχρι που μέσα σε ένα καλοκαίρι παθαίνει τη μεγάλη μετάλλαξη και γυρίζει στο σχολείο αγνώριστη και με την αυτοπεποίθηση στα ύψη. Το μόνο που δεν είχε αλλάξει όμως ήταν οι βαθμοί και η αλλεργία για την μέρα του Βαλεντίνου και για οτιδήποτε χαζοχαρούμενο. 


 Μετά την πολυπόθητη αποφοίτηση από το σχολείο κι έχοντας αποκτήσει πλέον καλούς και ταιριαστούς φίλους, κάθε χρόνο τέτοια μέρα οργανώναμε anti-Valentine's day. Εδώ να σημειώσω ότι για την παρέα μου, η εφηβεία ήρθε και μας βρήκε με χρονοκαθυστέρηση,  στα φοιτητικά μας χρόνια. Τότε που είχαμε ξενοιάσει από τα πολλά διαβάσματα και τη ρουτίνα του σχολείου. Μαύρα κολάν, άρβυλα, πρόκες και τα μυαλά στα κάγκελα. Μαλλιά ανάκατα και μουτζουρωμένα μάτια. Έτσι λοιπόν μαζευόμασταν τα ατίθασα αυτά νιάτα ετούτη τη μέρα, αποκλειστικά κοριτσοπαρέα και δεν μιλούσαμε σε κανένα αγόρι. Αγοράζαμε Lacta σοκολάτες και γεμίζαμε το χαρτί της συσκευασίας με αφιερώματα μίσους για αυτήν την γιορτή. Ακόμα έχω κρατημένο αυτό το περιτύλιγμα. Με τα χρόνια βέβαια, η σύνθεση εκείνης της ωραίας παρέας άλλαξε πολλές φορές, αλλά η τρέλα της παρέμεινε ίδια.

gemma correll


Το αγαπημένο μου όμως anti-valentine story το είχα ζήσει πολύ νωρίτερα όταν ήμουν πολύ πιτσιρίκι. Ήταν τότε που πρωτοξεμύτισαν τα ιδιωτικά κανάλια και είχε αρχίσει η μόδα με τα καταναλωτικά αφιερώματα των ειδήσεων και τα ατελείωτα ρεπορτάζ στα ζαχαροπλαστεία, τα λουλουδάδικα και τα εσωρουχάδικα. Μέχρι τότε η μέρα αυτή ήταν άγνωστη για τη γιαγιά μου η οποία μόλις είδε το ρεπορτάζ στην τηλεόραση γύρισε στον άντρα της και είπε. «Άντρα μου, αυτοί εδώ λένε πως σήμερα είναι η γιορτή των ερωτευμένων και πως πρέπει να μου κάνεις ένα δώρο. Τι δώρο θα μου κάνεις άντρα μου;» Τότε ο παππούς σαν μεγάλος καλαμπουρτζής που ήταν της απαντά. «Τι; Θες δώρο για τη γιορτή των ερωτευμένων; Περίμενε και θα δεις.» Και τότε φεύγει ο παππούς και επιστρέφει με ένα σώβρακο*. «Να το δώρο μου γυναίκα! Στο χαρίζω.» και με τη μία έσκασαν και οι δύο στα γέλια και μαζί τους κι εμείς οι υπόλοιποι. 


*το σώβρακο ήταν από τα άπλυτα

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μικρό και το μεγάλο κακό

  Η προαιώνια μάχη καλού και κακού δεν έχει σιγάσει ποτέ πάνω στον κόσμο. Η πρόοδος του αιώνα όμως γεννά την προσδοκία για μια καλύτερη ανθρωπότητα που επιλέγει συνειδητά το καλό. Κι αυτή η προσδοκία κάθε μέρα ματαιώνεται. Όλοι μας θεατές μιας συνθήκης όπου συνάνθρωποι μας χειροκροτούν την φρίκη ντύνοντάς την με σενάρια και αφηγήματα που τους εξυπηρετούν. Κι ενώ δεν υπάρχει κάτι πιο κραυγαλέα άδικο και εγκληματικό από τη βασανιστική θανάτωση παιδιών κάποιοι χαίρονται με αυτό και στηρίζουν κάθε πράξη βίας. Κι αυτό είναι μια πικρή αλήθεια. Μια τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού έχει επιλέξει το κακό και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Όλες οι φωνές δικαιοσύνης μέχρι στιγμής δείχνουν ανίσχυρες. Κι αφού αυτό το κακό δεν μπορεί να νικηθεί τι άλλο μας μέλλει να κάνουμε; Ίσως να αναζητήσουμε το μικρό καθημερινό κακό που τρώει τις ζωές μας. Το κακό στον κοντινό μας περίγυρό, το κακό μέσα μας. Κάτι μας διαφεύγει, κάτι δεν βλέπουμε. Κι αν αυτός ο κό...

Αυτοπροστασία

  Σε συνέχεια με την προηγούμενη πόσο συχνά καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε συμπεριληπτικοί. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα όταν δεν είναι κανόνας είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Την στιγμή που νιώθουμε πνιγμένοι δεν γίνεται να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο ορίζουμε οι ίδιοι τις αντοχές μας. Αν η Περσεφόνη για παράδειγμα είναι σπουδαίο άτομο αλλά η παρουσία της μας είναι επιβαρυντική ακόμα και για λόγους που δεν βγάζουν νόημα δε θα πρέπει να καταπιέσουμε την ανάγκη μας να την κρατήσουμε μακριά. Μπορεί τη στιγμή του ξεσπάσματος μας να μην είμαστε κατανοητοί αλλά είναι η στιγμή της μετάβασης από μία ανισόρροπη κατάσταση σε μια νέα που θα πάρει χρόνο για να μορφοποιηθεί. Σε αυτό το στάδιο κάποιες επιφανειακές συναναστροφές θα τερματιστούν και κάποιοι ουσιαστικοί δεσμοί θα πάνε ακόμα πιο μακριά. Όμοια και κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές. Ακόμα και το ίδιο το σώμα θα αλλάξει. Η όψη μας, η βιολογία μ...

Ένα αγόρι

 Ένα αγόρι θέλει να γίνει ποιητής, να μιλά για την αγάπη Ένα αγόρι θέλει να πατήσει στα σύννεφα, να νιώσει το σώμα του να ελαφραίνει Να ξαπλώσει πάνω στη δροσερή χλόη  Να αποκοιμηθεί με το κελάηδημα των πουλιών Να χτενίσει τα μαλλιά της αγαπημένης του. Ένα αγόρι θέλει κόψει ένα τριαντάφυλλο και να το βάλει στο βάζο Να κεντήσει μια καρδιά και να την κάνει δώρο Να μαζέψει κοχύλια σε ένα ακρογυάλι  Να γράψει στην άμμο ένα σ΄αγαπώ Κι αυτή είναι η συμμετοχή μου για τη  Μίνι Σκυτάλη#1  της Μαίρης με φωτογραφία κλήρωσης τη Νο4 Ενώ λίγες μέρες νωρίτερα είχα μια ''Ελεύθερη πτώση'' για το δρώμενο των  Γνωμικών   Φοβάμαι τον κόσμο, θυμάμαι είχα πει στον ψυχολόγο. Φοβάμαι να αναμετρηθώ με τον κόσμο,να μπω σε μια παρέα και να συμμετέχω στις συζητήσεις, να βγω ένα ραντεβού, να πάω σε μια συνέντευξη. Φοβάμαι πως θα τους είμαι βάρος, πως θα σπαταλήσω το χρόνο τους. Είναι τόσο πολλοί ωραίοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι εκεί έξω. Άνθρωποι που ξέρουν να συμπεριφερθούν, να ...