Μια μικρή ανάσα

link

 Πολλές φορές αυτό που μας χωρίζει από την πρόοδο είναι λίγο θάρρος. Το θάρρος του να μιλήσεις και να κάνεις την πρώτη προσέγγιση. Έχουμε μάθει να νιώθουμε μικροί και ανάξιοι μπροστά σε ανθρώπους που τους θεωρούμε φτασμένους. Κι αυτό είναι κάτι που μας κρατάει πίσω, γιατί μας κάνει να πέφτουμε στην παγίδα της τελειομανίας και να προσπαθούμε να κάνουμε το κάτι καλύτερο μέχρι να θεωρήσουμε την προσπάθειά μας άξια παρουσίασης. Κι αυτό το κάτι καλύτερο που αναζητούμε, χωρίς απαραίτητα να είναι απόρροια κάποιας προσωπικής ματαιοδοξίας, μακροπρόθεσμα μεταφράζεται σε μεγάλο χάσιμο χρόνου. Φτιάχνεις κάτι και αμέσως το χαλάς γιατί δεν το θεωρείς αρκετά καλό. Το χαλάς και το πας πάλι από την αρχή και αυτό το κάνεις σχεδόν κάθε μέρα και απελπίζεσαι και απογοητεύεσαι και αναβάλλεις την επόμενη φάση μέχρι να νιώσεις κάπου, κάπως, κάποτε πως είσαι έτοιμος.

 Θα μου πει κανείς πως φταίει το σύστημα, που είναι γεμάτο από αξιολογητές και δικαστές. Θα πει κανείς πως φταίει το ότι δεν υπάρχουν δάσκαλοι να μας μάθουν τον τρόπο. Από μικροί μέσα στο σπίτι μας ακούμε ένα ΜΗ. Ακούμε όλα τα πράγματα στα οποία δεν είμαστε καλοί. Ακούμε τα λάθη μας, αυτά που κάναμε κι αυτά που ενδέχεται να κάνουμε και δεν έχουμε ποτέ δίπλα μας κάποιον να μας διδάξει το σωστό τρόπο. Όλοι απαιτούν το καλύτερο από εμάς και ποτέ δεν μας δείχνουν πως να φτάσουμε σε αυτό το καλύτερο. Δε μας μαθαίνουν πώς να αρκούμαστε στο να κάνουμε μικρά σταθερά βήματα και να αισθανόμαστε καλά με αυτό. 

link

 Ξεκινάμε το σχολείο και οι δάσκαλοί με το «καλημέρα σας», μας στιγματίζουν με ένα τεφτέρι. Δε μας μαθαίνουν φυσική και μαθηματικά, αλλά αξιολογούν το κατά πόσο ήδη γνωρίζουμε φυσική και μαθηματικά. Περνάμε στο πανεπιστήμιο και δεν μας διδάσκουν μία επιστήμη, αλλά μας κρίνουν για το αν είμαστε ήδη επιστήμονες. Η λογική του μαύρου άσπρου υπάρχει παντού. Για να ασχοληθείς με κάτι θα πρέπει να είσαι ήδη φτασμένος. Φτασμένος όμως από πού; Μα από την σχολική ηλικία όπου σαν παιδιά θαύματα θα μάθουμε από τα 8 μας θα συνθέτουμε σονάτες όπως έκανε ο Μότσαρτ.  

 Κάποτε σε περασμένες εποχές, τότε που το πανεπιστήμιο δεν ήταν η πρώτη επιλογή  στη ζωή των ανθρώπων, υπήρχε η υγιής νοοτροπία της μαθητείας. Πήγαινες κοντά σε έναν δάσκαλο και  μάθαινες μία τέχνη από το μηδέν. Στην αρχή βοηθούσες στις μικρές κι ασήμαντες δουλειές. Είχες το χρόνο να παρακολουθήσεις και να αποθηκεύσεις τις καινούριες πληροφορίες. Εν συνεχεία έκανες τις πρώτες δειλές απόπειρες να φτιάξεις κι εσύ κάτι, χωρίς το άγχος του να το κάνεις σωστά. Κι έτσι ο έρωτας ερχότανε γλυκά και κοντά στο ξελόγιασμα λύνονταν τα χέρια και ωρίμαζε το μυαλό. Σήμερα όλα πρέπει να γίνουν τάχιστα. Όλα πρέπει να είναι προαποφασισμένα και προμελετημένα. Πρέπει να είσαι τέλειος εκ των προτέρων, διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς με κάτι.

 Κι επανέρχομαι σε αυτό που ήθελα να πω. Πως αυτή η νοοτροπία της σύγχρονης κοινωνίας που έχει διαποτίσει τις ζωές μας, δε μας αφήνει να εντοπίσουμε τους δασκάλους. Εκείνους του ανθρώπους που τις γνώσεις που κουβαλούν τις έχουν για να τις μοιράζονται και όχι για να τις χρησιμοποιούν προς αξιολόγηση των άλλων.

 Έχουμε ξεχάσει να είμαστε τολμηροί και για αυτό βλέπουμε να προχωράνε μπροστά άνθρωποι με θράσος. Άνθρωποι άξεστοι κι ατάλαντοι που καταφέρνουν να κάνουν κάτι μόνο και μόνο γιατί αδιαφορούν για το αν το κάνουν σωστά. Άνθρωποι που βλέπουν μόνο το στόχο και προσπερνούν με κάθε κόστος την ενδιάμεση διαδικασία της προόδου και της βελτίωσης. Το να είσαι τολμηρός όμως είναι αλλιώτικο πράγμα. Η τόλμη είναι η πρωτογενής αγάπη προς τον εαυτό μας. Ο σεβασμός της προσπάθειάς μας και το θάρρος να την δείξουμε προς έξω.

 Το θέμα είναι μεγάλο και ανεξάντλητο. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξεκινήσουμε έστω και αργά να έχουμε λίγο παραπάνω θάρρος κι αγάπη για τις προσπάθειές μας. 

link