Ήταν ένα ζεστό πρωινό του Σεπτέμβρη σχεδόν καυτό όταν πήραμε το καραβάκι για να μας ξεναγήσει στα παράλια του Άθω. Οι γλάροι εξοικειωμένοι με την ανθρώπινη παρουσία πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας για να κεραστούν από τους επιβάτες. Τα δελφίνια χαρούμενα ακολουθούσαν κι αυτά δεξιά κι αριστερά του σκάφους. Για το ίδιο το Άθως δεν μπορώ να πω πάρα πολλά μιας και οι κανονισμοί για τους επισκέπτες είναι αυστηροί. Ούτε καν οι άνδρες δεν επιτρέπεται να ζυγώσουν στο μέρος χωρίς πάσο εισόδου. Εντούτοις εντυπωσιάστηκα από το άγριο ανάγλυφο της χερσονήσου. Βραχώδες και απόκρημνο, φυσικό φρούριο από μόνο του. Δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν στο καράβι να πλησιάσει περισσότερο από 500 μέτρα η γεύση από τις μονές ήταν μικρή και οι λήψεις σχετικά μακρινές. Παρ όλα αυτά η αίσθηση της ιστορικότητας ήταν έντονη. Στην επόμενη ανάρτηση θα έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω κάποιες από τις καινούριες Χριστουγεννιάτικες δημιουργίες μου. Χαρούμενες