Ένας καφές δεν
φτάνει για να ανέβουν οι παλμοί της καρδιάς και να αρχίσει να στροφάρει ο
εγκέφαλος. Η ώρα πέρασε και ακόμα το
μυαλό κοιμάται. Είναι παράξενη μηχανή το σώμα μας και τις περισσότερες
φορές ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα. Τι να κάνω κι εγώ; Το ακολουθώ και το
σέβομαι. Το ακούω, το φροντίζω, το προσέχω. Οι δουλειές όμως τρέχουν και τα
χρονικά περιθώρια στενεύουν.
Δε σου λέω όμως κάτι
καινούριο. Κάπου στα ίδια είσαι κι εσύ. Θες να γυρίσεις την πλάτη στη ρουτίνα
και στα πρέπει και να αφήσεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει, να ξενοιάσει. Πόσο
καιρό έχεις να καθίσεις ήσυχα να διαβάσεις ένα βιβλίο δίχως να σε κυνηγούνε οι δουλειές; Πότε ήπιες έναν καφέ με φίλους δίχως να κοιτάς το ρολόι; Και μιλάμε
για πράγματα ανέξοδα. Μιλάμε για πράγματα μικρά και καθημερινά. Πώς τα
καταφέραμε έτσι να ξεμένουμε πάντα από χρόνο; Πόσο αλήθεια ζηλεύω τον Αδάμ και
την Εύα που ζούσαν χίλια και βάλε χρόνια; Τι πιο ωραίο από το να διανύεις την
πρώτη σου εκατονταετία και να είσαι ακόμα στην αρχή…
Ο κόσμος γύρω
τρέχει σαν παλαβός μα οι δικές μου μηχανές δεν πιάνουν ούτε τα δέκα χιλιόμετρα.
Σε μια λεωφόρο με γρήγορα αυτοκίνητα, εγώ στέκω στον πεζόδρομο και πάω με τα
πόδια. Ότι είναι να με προσπεράσει ας με προσπεράσει, το χω πάρει απόφαση πλέον
πως όλη μου τη διαδρομή θα την διανύσω πεζή με πολλές στάσεις για καφέ στο
πάρκο…
 |
| http://takmaj.deviantart.com/art/Winter-in-the-city-421168939 |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αν είσαι φίλος καλοδεχούμενος, αν ήρθες να σπαμάρεις σκέψου το ξανά!