ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Πύργος του Λέοντος Φρούριο της Καλαμαριάς Πύργος του Αίματος Torre Blanca   Αυτά είναι μερικά από τα ονόματα του Λευκού Πύργου, αυτού του ορόσημου της Θεσσαλονίκης που άλλαξε πολλές χρήσεις μέσα στους αιώνες. Αρχικά στην θέση του σημερινού πύργου υπήρχε ένας άλλος που αποτελούσε τμήμα των βυζαντινών οχυρωματικών έργων. Όταν όμως περιήλθε η πόλη στα χέρια των Οθωμανών, τα τείχη της Θεσσαλονίκης προσαρμόστηκαν στις ανάγκες της καινούριας διοίκησης (1450-70) Έτσι λοιπόν χτίστηκε τότε ο Λευκός Πύργος με την μορφή που ξέρουμε σήμερα στο κέντρο ενός κυκλικού τείχους. Για πολλούς αιώνες λειτουργούσε σαν φρουραρχείο των Γενιτσάρων και σαν φυλακή θανατοποινιτών.  Η ονομασία του πύργου άλλαζε ανάλογα με το ποια εθνότητα αναφερόταν σε αυτόν. Για τους Τούρκους ήταν πάντα ο Πύργος του Λέοντος ή απλά το Φρούριο της Καλαμαριάς. Για τους Έλληνες ήταν απλά ο Πύργος του Αίματος και δεν σταμάτησαν να τον αποκαλούν έτσι μέχρι και την απελευθέρωση της πόλης (1912). Τελικά όμως επικράτησε

Ένα εκλεκτικιστικό κτίριο, πραγματικό διαμάντι στην συμβολή των οδών Τσιμισκή και Καρόλου Ντυλ που φιλοξενεί σήμερα μεγάλη αλυσίδα ρούχων. Σίγουρα τα γωνιακά κτίσματα είναι και τα πιο χαρισματικά από στρατηγικής άποψης κυρίως, γιατί σπανίως επισκιάζονται από τα γειτονικά τους αλλά και επιπλέον γιατί η γεωμετρία τους είναι τέτοια που τους προσφέρει δύο μετωπικές προσόψεις και ενίοτε τρεις με τους κατάλληλους σχεδιαστικούς χειρισμούς. Η ξεχωριστή πινελιά αυτού του κτιρίου είναι ο οβάλ τρούλος που διαθέτει, χαρακτηριστική αναφορά στην baroque αρχιτεκτονική.    

Κυριολεκτικά χωμένη μέσα στα βουνά, η τεχνητή λίμνη Τριαδίου, αποτελεί μια μικρή όαση απόδρασης για τον νομό της Θεσσαλονίκης. Μόλις τρία χιλιόμετρα Βόρειο-ανατολικά του οικισμού Τριαδίου Θέρμης, σε υψόμετρο 250 μέτρων, απλώνεται ένας υδάτινος φορέας με περίμετρο 1500 μέτρων. Η λίμνη συνδέεται με υδροφόρες πηγές που κατεβαίνουν από το βουνό του Χορτιάτη κι έτσι τα νερά της είναι πάντα καθαρά και διαυγή. Εξίσου απολαυστική είναι και η διαδρομή που οδηγεί στη λίμνη η οποία προσφέρεται για πεζοπορία και ποδηλατοδρομία. Το μεγάλο πλεονέκτημα της λίμνης είναι ότι συνδέεται μέσω του Τριαδίου με το δίκτυο αστικής συγκοινωνίας, γεγονός που εξυπηρετεί πολλούς εκδρομείς που θα επιθυμούσαν μία κοντινή απόδραση στη φύση. Το δάσος που πλαισιώνει την λίμνη προσφέρεται και αυτό με την σειρά του για πεζοπορία με τα αναρίθμητα μονοπάτια που διαθέτει. Τέτοιοι φυσικοί θησαυροί έχουν την ανάγκη ευσυνείδητων επισκεπτών οι οποίοι με την παρουσία τους θα ενισχύσουν το προφίλ της λίμνης ως ενός καθαρά

 Στο Λουτράκι του νομού Πέλλας, στους πρόποδες του όρους Καϊμάκτσαλαν πηγάζουν οι ιαματικές πηγές των Λουτρών. Στο αντίστοιχο site των ιαματικών πηγών http://www.loutrapozar.net/ μπορείτε να πληροφορηθείτε όλες τις σχετικές λεπτομέρειες για την λειτουργία τους και τις εγκαταστάσεις που φιλοξενούνται εκεί. Η μοναδικότητα όμως των Λουτρών για μένα δεν έχει να κάνει τόσο με τις θεραπευτικές ιδιότητες των νερών όσο με την ομορφιά του τοπίου που αγκαλιάζει τις πηγές. Η μορφολογία του εδάφους είναι τέτοια που σχηματίζει βαθμιδωτούς καταρράκτες κρυμμένους μέσα στο κατάφυτο πλατανόδασος. Μόνο με παράδεισο θα μπορούσα να συγκρίνω αυτό το μέρος, ιδικά κατά την περίοδο του καλοκαιριού που η θερμοκρασία εκεί δεν ανεβαίνει ποτέ πάνω από τους 30 βαθμούς Κελσίου. Ένα σωστό καταφύγιο για όσους θέλουν να αποφύγουν την έκθεση στον καυτό ήλιο.

Πάντα πίστευα πως η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να ήταν μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης. Μια ματιά στα νεοκλασικά κτίρια του κέντρου θα σας πείσει. Μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 1917, τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Β' παγκόσμιο και την ασύδοτη ανοικοδόμηση που ξεκίνησε από το 50 και μετά, το μεγαλύτερο μέρος του νεοκλασικού πλούτου της πόλης καταστράφηκε. Ακόμα όμως και με τα εναπομείναντα κτίρια, η Θεσσαλονίκη μπορεί και κρατά την αλλοτινή της αίγλη. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη αγάπη από όλους μας για να ζωντανέψουν αυτά τα κτίρια ξανά. Ας τους δώσουμε λοιπόν την προσοχή που τους αξίζει και σίγουρα κάπου παρά κάτω θα έρθει και η ώρα που θα αποκατασταθούν όλα τους ένα προς ένα. Σημερινή στάση είναι η γωνία Μητροπόλεως Βενιζέλου όπως προχωράμε για Αριστοτέλους. Ας ξεκινήσουμε από σήμερα να κοιτάμε ψηλά και να θαυμάζουμε και τις ομορφιές που βρίσκονται πάνω από το ύψος των ματιών μας.  

Είναι ένα αγόρι που έρχεται κάθε βράδυ στο παράθυρό μου και μου κάνει καντάδα. Μαζί με το τραγούδι του φέρνει και το καλοκαίρι μαζί του κι έτσι νιώθω πως είμαι διακοπές στην εξοχή.  Είναι πολύ εξοικειωμένος μαζί μου, δε με φοβάται σχεδόν καθόλου. Εγώ κάνω ήσυχα τις δουλειές μου στο γραφείο κι αυτός κόβει βόλτες στο πληκτρολόγιό μου. Είναι καστανός με μεγάλα περιεργαστικά μάτια. Έχει ωραίο ρυθμό στο τραγούδι του και δεν φεύγει αν δεν πάω για ύπνο.  Έκανα μία μικρή έρευνα γι αυτόν και βρήκα το όνομά του. Είναι Γρύλος αλλά μερικοί τον φωνάζουν και Τριζόνι. Μοιάζει με ακρίδα αλλά είναι μικρότερος σε μέγεθος. Ξέρω πως είναι αγόρι γιατί μόνο τα αρσενικά τριζόνια τραγουδάνε να να επικοινωνούν με τα άλλα αρσενικά. Τέλη Αυγούστου αρχίζει η αναπαραγωγική περίοδος και κάθε γρύλος ψάχνει να βρει την δικιά του γωνίτσα...

Την Α προβλήτα λιμένα Θεσσαλονίκης την γνωρίζουν όλοι λίγο πολύ από το φεστιβάλ κινηματογράφου και τα υπόλοιπα πολιτιστικά δρώμενα που φιλοξενούνται εκεί κατά καιρούς. Αυτό που την κάνει τόσο μαγευτικό προορισμό είναι το γεγονός του ότι ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να χαθεί στο γαλανό της θάλασσας μέσα σε ένα ιστορικό μεταμοντέρνο βιομηχανικό τοπίο, να αφουγκραστεί τον ήχο των κυμάτων και τα σφυρίγματα των γλάρων και ταυτόχρονα να απομονωθεί από την κίνηση της πολύβουης πόλης.  Πριν μερικά χρόνια, την λογική επανάχρησης και αξιοποίησης των κτισμάτων του λιμανιού ασπάστηκαν μερικοί ιδιωτικοί παράγοντες οι οποίοι πήραν επιτυχώς το ρίσκο να στήσουν τα μαγαζιά τους εντός του λιμένα. Με αυτήν την κίνηση η επισκεψιμότητα της προβλήτας ανέβηκε, δίνοντας ζωή στον χώρο του λιμανιού, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 365 μέρες το χρόνο.  Προσφάτως ο Δήμος Θεσσαλονίκης με μία πολύ μικρή παρέμβαση στην διαμόρφωση του περιβόλου των αποθηκών της προβλήτας, προσέφερε στον κόσμο ένα ακόμα αστ

Κάπου εκεί στους πρόποδες του Χωρτιάτη απλώνεται ένα τοπίο που τις συννεφιασμένες μέρες μου θυμίζει τη Μόρντορ. Ένας χωματόδρομος οδηγεί στην τεχνητή λίμνη Τριαδίου για να συναντήσεις εκεί ένα άλλο τοπίο ακόμα πιο σκοτεινό. Σκόρπια κρανία και σκελετοί αγριογούρουνων που ξέμειναν εκεί μετά από το φαγοπότι κάποιων κυνηγών.  Όσο προχωράς προς μέσα, τόσο το τοπίο σε πλακώνει και ο περίπατος γίνεται σκηνικό για θρίλερ παρά μια πεζοπορία μέσα στη φύση.  Την ημέρα θα δεις χαρούμενες παρέες καρδιοπαθών γερόντων, δυάδες φυσιολατρών αθλουμένων, κυρίες με τα σκυλιά τους, ιππείς με τα άλογά τους, μα σαν πέσει η νύχτα το σκηνικό αλλάζει... Το σκοτάδι κλείνει τις πύλες του μονοπατιού και το βουνό γίνεται το καταφύγιο των παρανόμων.  Η φαντασία αγριεύει και τα σενάρια φουντώνουν. Βιαστικοί οδηγοί τρέχουν προς το άδυτο του σκοταδιού να προλάβουν μέσα στην άγρια νύχτα τι;