ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Σαν μια γυναίκα στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της, που χαϊδεύει απαλά τις λεπτές γραμμές γύρω από τα χείλη της κι αναστενάζει μελαγχολικά, όμοια και η φύση γυρνάει στον αγαπημένο της και τον ρωτά: -Είμαι στ’ αλήθεια όμορφη καλέ μου; Μ’ αγαπάς ακόμα; Κι εκείνος συνεπαρμένος από τα αρώματά της, τα νοτισμένα μάγουλά της και τα υγρά της μάτια, της απλώνει τα χέρια και της αποκρίνεται: -Τώρα θαρρώ πως είσαι πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά καλή μου. Τώρα που το καλοκαίρι πέρασε και μαζί του φύγαν και οι ανέμελες γιορτές, τώρα που η συννεφιά της ζωής σε στεφανώνει με τη χλωμή της αύρα, τώρα που οι αναμνήσεις της πρώτης νιότης έχουν γίνει μαργαριτάρια στο λαιμό σου, τώρα αγαπημένη μου σε αγαπώ διπλά.   Τώρα που τα πρωτοβρόχια άρχισαν και ο δρόμος μας μοιάζει να κονταίνει από την πυκνή ομίχλη. Τώρα είναι που σε αγαπώ διπλά. Κι εκείνη με ένα γλυκό χαμόγελο ανοίγει διάπλατα την ευωδιαστή αγκαλιά της κι αρχίζει να τραγουδάει στο σκοπό των σπουργιτιών…  Το Φθινόπωρο κι εγώ σε αγαπώ διπλά…

Ε ναι λοιπόν και η Χαλκίδα είναι μία φραπεδούπολη! Όχι παίζουμε! Με μία πιο μελετημένη ανάλυση η Χαλκίδα θα μπορούσε να είναι και η μακρινή μου πατρίδα; Πώς; Αν σκεφτώ πως ο προπάππους μου καταγόταν από τη Χαλκιδική και αν λάβω και υπόψη μου πως η Χαλκιδική ήταν αποικία των Χαλκιδαίων. Ε ορίστε, να το! Θα μου πείτε και ποια πόλη στην Ελλάδα δεν είναι φραπεδούπολη. Έτερον εκάτερον. Στο θέμα μας. Σας δίνω σήμερα μια γεύση από τα καφεδάκια που ήπια στη Χαλκίδα. Φυσικά και θα ήθελα να τα γυρίσω όλα τα μαγαζιά αλλά, αρκέστηκα στο να πιάσω τα βασικά πόστα.

Στο παρά πέντε της κυριακάτικης εκλογικής αναμέτρησης, για μία ακόμη φορά η δυσαρέσκεια των περισσοτέρων Ελλήνων πολιτών έχει κορυφωθεί. Και μεταξύ μας, όχι άδικα. Ο καθένας από εμάς έχει έναν λόγο να είναι δυσαρεστημένος από την έκβαση των πολιτικών εξελίξεων. Για πόσο όμως ακόμα μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτήν την απογοήτευση σαν άλλοθι για να απέχουμε από το δημοκρατικό μας καθήκον; Για πόσο ακόμα θα αφήνουμε τους οπαδούς και τους ταγμένους, να διαμορφώνουν εκείνοι το πολιτικό προφίλ αυτής της χώρας; Πολλοί θα πουν πως η Δημοκρατία που έχουμε σήμερα είναι σαθρή και κάλπικη.  Επιτρέψτε μου διαφωνήσω. Δημοκρατία είμαστε όλοι εμείς, ο λαός. Και η δική μας ενεργή συμμετοχή είναι αυτή που καθορίζει την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας. Συμμετοχή μέσα από συλλογικότητες, μέσα από κοινωνικές δράσεις και μέσα από τις εκλογές. «Μα όλοι τους είναι χάλια!»  Όλοι; Ποιοι όλοι; Πριν ισχυριστούμε κάτι τέτοιο, πόσο σίγουροι είμαστε πως έχουμε μελετήσει καλά τα υποψήφια σχήματα και τις προγραμμ

΄ Η βόλτα στη Χαλκίδα είναι μεγάλη και δε θα τελειώσει έτσι εύκολα. Μια μικρή όμορφη πόλη που περπατιέται ολόκληρη απ' άκρη σ' άκρη. Τα προβλήματά είναι πολλά, αλλά αυτή είναι η κοινή μοίρα όλων των ελληνικών πόλεων που τα ιστορικά τους μνημεία μένουν αναξιοποίητα. Πρώτη στάση το ξενοδοχείο Χαρά, το οποίο το παρουσιάζω για έναν και μοναδικό λόγο. Για την μικρή μασκότ του. Όταν άλλες επιχειρήσεις θεωρούν πως τα κατοικίδια και ειδικά τα ταλαίπωρα ημίαιμα είναι επιζήμια για τον τζίρο τους, το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έχει την τετράποδη ομορφιά, βοηθό στη ρεσεψιόν. Η πρώτη που θα πει καλημέρα στους πελάτες και η τελευταία που θα πει καληνύχτα. Γι' αυτό λοιπόν αν ο δρόμο σας περάσει από Χαλκίδα θα ξέρετε πως το Hara hotel είναι όνομα και πράγμα. (και με εκπληκτική θεά στα τρελά νερά παρακαλώ!) Στα πέριξ του ξενοδοχείου τα παλιά αρχοντικά στολίζουν τις γειτονιές με τις αυλόπορτές τους και τέρμα πάνω στην ακρόπολη της παλιάς πόλης στέκει αγέρωχο το κάστρο του Καράμπαμπα

Σβήσεις δε σβήσεις τα κεράκια, ο χρόνος κυλάει χωρίς να σε ρωτήσει. Το ταξίδι στα πρώτα -άντα είναι παράξενο. Κατ' αρχάς οι χημείες μέσα στο σώμα σου δουλεύουν περίεργα κι αρχίζεις όλα να τα μετράς διαφορετικά. Σοβαρεύεις απότομα, γιατί αισθάνεσαι πως ο χρόνος είναι πολύτιμος. Κάθε στιγμή μετράει αλλιώτικα. Συνειδητοποιείς ξαφνικά πως οι αναμνήσεις σου ξεμακραίνουν πολύ και τότε καταλαβαίνεις το πόσο έχεις μεγαλώσει. Τρίχες κατσαρές θα μου πει κάποιος. Όλα αυτά είναι αστεία. Θυμάμαι τον παππού μου, που στα ογδόντα του, νοσταλγούσε τα νιάτα του και εννοούσε τη φάση που ήταν πενήντα ετών.   ''Αχ και να 'μουνα ξανά παλικαράκι!'' , έλεγε. Και πλάκα- πλάκα πάντα με εκνεύριζε να ακούω τους μεγαλύτερούς μου να αναπολούν με νοσταλγία το παρελθόν και να μελαγχολούν κοιτάζοντας το σήμερα, σπαταλώντας τις μέρες τους μέσα σε ένα ατελείωτο πένθος. Στην ουσία όμως ο χρόνος δε μας ενοχλεί επειδή περνάει. Αυτό εξάλλου είναι ωραίο πράγμα. Εναλλαγές, εξελίξεις, εμπειρίες,

Όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελά. Είναι από εκείνες τις φορές που με μεγάλη λαχτάρα και επιμονή κυνηγάς έναν στόχο και παντού συναντάς έναν τοίχο. Προγραμματίζεις τα σχέδιά σου, κάνεις τους υπολογισμούς και τα πλάνα σου και όλα ναυαγούν. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως τι κάνεις; Πεισμώνεις και τρελαίνεσαι αν δεν γίνει το δικό σου ή χαλαρώνεις και αφήνεις τις καταστάσεις να σε παρασύρουν; Και πόσο ανόητος νιώθεις τελικά για τη σιγουριά που έδειχνες  αρχικά; Μπορεί ένας τόπος να μας επιλέξει; Πολύ συχνά στην αρχιτεκτονική μιλάμε για την δύναμη και το πνεύμα ενός τόπου, αναφερόμενοι πάντα στην αισθητική και ψυχολογική επιρροή που ασκεί επάνω μας. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως αυτό δείχνει να παίρνει μεταφυσικές διαστάσεις, λες και ο τόπος έχει ψυχή και συνείδηση και διαλέγει εκείνος τους ανθρώπους από μόνος του. Όπως στα παραμύθια που το μαγικό δάσος βάζει σκόπιμα αδιέξοδα εκεί που δεν πρέπει να πατήσεις και ανοίγει ξέφωτα εκεί όπου σε καλεί να πας. Το ριζικό Μεγαλώνοντα