ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Σκέψου πως είσαι στο μαύρο σου το χάλι με τη σεροτονίνη να έχει πέσει στα πατώματα. Δε σε σηκώνει τίποτα, δε σε γεμίζει τίποτα και μετράς τις μέρες που σου απομένουν μέχρι να αποχαιρετήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο. Και ψάχνεις ρε παιδί μου έναν αδερφό. Έναν άνθρωπο που θα τον νιώσεις δικό σου, που θα τον δέρνει η ίδια βλακεία με εσένα και θα μπορέσεις να ακουμπήσεις όλη τη χαζομάρα σου πάνω του. Ο Γιάννης ο Ανταμής είναι αυτός ο άνθρωπος. Ο άνθρωπός σου. Τουλάχιστον αυτό ένιωσα εγώ όταν έπεσε στα χέρια μου (και πάλι από την ευγενική χορηγία βιβλίων της φίλης μου Ελένης Πολυματίδου που γράφει και παραμύθια και θα σας την παρουσιάσω σε μια επόμενη ανάρτηση) το ανάγνωσμα Ανταμομπίλ.  Στις σελίδες του Ανταμομπίλ με συγκίνηση είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου, είδα αυτόν τον μαλακομαγνήτη που με κυνηγάει να κυνηγάει και αυτόν τον δόλιο άνθρωπο το Γιάννη και αμέσως ένιωσα μια αδελφική αγάπη για το άτομό του. Το Αταμομπίλ δεν είναι συλλογή ποιημάτων, δεν είναι συλ

Οι παλιοί μου φίλοι γνωρίζεται την παλιά μου ιδιότητα ως βιβλιοπώλισσα. Το πόσα βιβλία πέρασαν από τα χέρια μου και πόσα βιβλία έχουν τα ράφια του σπιτιού μου δεν λέγεται κι όμως δεν έκατσα ούτε μια φορά να γράψω κάτι. Ίσως η νοσταλγία για την παλιά μου δουλειά να μου γέννησε ξαφνικά αυτήν την επιθυμία. Οικογένεια Αραχτών το βιβλίο που διάλεξα του Θεόδωρου Πρίντζη από εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ. Είναι ένα βιβλίο που μου χάρισε μια φίλη με τη σιγουριά ότι θα μου αρέσει. Και ναι ήταν από τις ελάχιστες φορές που διάβασα κάτι μονοκοπανιά. Γέλασα με την ψυχή μου. Πρόκειται λοιπόν για ένα ευθυμογράφημα που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης. Πέντε άεργοι ενήλικες ζουν κάτω από την ίδια στέγη με μοναδικό εισόδημα την σύνταξη της γιαγιάς και το ένα ευτράπελο διαδέχεται το άλλο.  Με κείμενο βατό, ευχάριστη αφήγηση και γρήγορη πλοκή παρακολουθούμε τον ήρωα να μηχανοραφεί την επέκταση του ράθυμου βίου του με μοναδικό στόχο να μη χρειαστεί να δουλέψει ποτέ ξανά. Περιορίζει τις α