ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Πού σας βρίσκω και πώς  σας βρίσκω; Σίγουρα οι περισσότεροι καταπιαστήκατε με τα αυγά. Δε θα σας κουράσω πολύ. Τις ευχές μου μονάχα για Καλή Ανάσταση και μια μικρή, μικρούλα ενημέρωση. Αν έχετε δει το πρώτο εικονίδιο στο πλαϊνό μενού του γαλαξία, πατώντας το, πηγαίνετε στην ιστοσελίδα του σωματείου στο οποίο έχω την τύχη να είμαι εθελόντρια εδώ και κάμποσους μήνες.  Αυτόν τον Απρίλη εγκαινιάστηκε με πολύ χαρά και μεράκι μία καινούρια στήλη που φιλοξενεί ένα δημόσιο blog για όλους μα για όλους τους φίλους ανεξαιρέτως. Το δικό μου πόστο σε αυτή τη στήλη είναι ο ρόλος της οικοδέσποινας (διαχειρίστριας). Οπότε τα γιουχαϊσματα τα ρίχνετε ελεύθερα σε μένα.  Σε αυτή τη στήλη μπορεί ο καθένας σας να αποστείλει το δικό του κείμενο στο mail  yourvoice@gerontaspaisios.gr  και να μιλήσει για πραγματάκια που τον απασχολούν. Στη σχετική ανάρτηση της στήλης θα βρείτε αναλυτικά το σκεπτικό και το περιεχόμενο του blog. Τι είναι η καινούρια στήλη «Με τη δική σας φωνή»; Κάντε μία περαντζά

Τι σημαίνει να είσαι δυνατός;  Να συνδυάζεις αντοχή και ευελιξία. Δεν είχαν παίξει παρά μονάχα δεκαπέντε δευτερόλεπτα εκπομπής και ο Anthony Bourdain  με πήγε κατευθείαν σε βαθιά νερά. Νησί Okinawa  χώρα Ιαπωνία. Εκεί όπου ο χρόνος μετράει αλλιώς. Εκεί όπου το να μεγαλώνεις μετράει αλλιώς. Πίσω στην φτωχή μας χώρα και ακόμα χειρότερα στην φτωχότερη ηθικά Ευρώπη, η έννοια δύναμη, μετριέται εντελώς διαφορετικά. Δυνατός είναι μονάχα ο αλύγιστος, ο άκαμπτος, ο σκληρός, ο απόλυτος, ο παλικαράς.  Οι απόψεις μας είναι ισχυρές, δεν σηκώνουμε καμία διαφορετική κουβέντα. Τα συναισθήματά μας είναι κι αυτά δυνατά κι όποιος απομακρύνεται από κοντά μας γίνεται αυτομάτως προδότης ή εχθρός. Η αγάπη μας είναι κτητική, απόλυτη και πολλές φορές καταστροφική, δολοφονική, αν ο άλλος δεν την αποδέχεται. Ακόμα και το σώμα μας πρέπει πάντα να είναι στιβαρό και ακμαίο, το φέρσιμό μας αυταρχικό και το προφίλ μας ατσαλάκωτο. Μαθαίνουμε να δουλεύουμε τις μηχανές του οργανισμού μας στο τέρμα

Παίδες μπήκε η Άνοιξη! Άνοιξη σημαίνει βόλτα στη λιακάδα, τραγούδια και καφέδες, έστω και στο πεζούλι της γειτονιάς για να κάνω και μία σύνδεση με την προηγούμενη ανάρτηση. Χρωστάω μια μεγάλη αγκαλιά στους φίλους που αγαπάτε και στηρίζετε το γαλαξία ακόμα και στις φάσεις που απουσιάζω και εξαφανίζομαι από τα κατατόπια. Κυκλοφορώ κάπου εκεί έξω και συλλέγω υλικό από εξορμήσεις και συναντήσεις. Αλλά κυκλοφορώ και κάπου εντός, πάνω από ριζόχαρτα και χάρακες, σχεδιαστικά προγράμματα και μακέτες. Βαριά η καλογερική βλέπετε και η περίοδος χάριτος για μένα έχει λήξει προ πολλού. Έχω μπροστά μου κάποια dead lines που πρέπει να τα τηρήσω και γι' αυτό οι διαδικασίες του bloging θα γίνουν πιο συνοπτικές. Λίγα λόγια, περισσότερες εικόνες και ένα προκαταβολικό ευχαριστώ για τα σχόλια. Σε μια πρόσφατη εξόρμηση που έκανα στην παραλία της Επανομής πέτυχα αυτές τις κυρίες να αγναντεύουν το πέλαγος και είπα να τις πω δυο λογάκια αλλά μόλις ζύγωσα περισσότερο αυτές εξαφανίστηκαν. Αυτ

Πέντε το απόγευμα και οι νοικοκυρές μαχμουρλούδες ακόμα από τον μεσημεριανό  τον ύπνο, βάζουν μπρος τα καμινέτα τους για να ψήσουν τον τούρκικο, όπως πολύ σωστά ξέρανε να ονομάζουν το αραβικό χαρμάνι. Άσπρα φλιντζανάκια, το πλεκτό παραμάσχαλα κι όξω απ' την πόρτα. Πάντα πιστές στο ραντεβού τους έπιαναν με τη σειρά το πόστο τους στο πεζούλι του μαχαλά και οι βελόνες τους έπαιρναν φωτιά. -Τι πλέκεις μαρή εσύ τώρα; -Ένα τραπεζομάντιλο για τη νύφη μου. -Εσύ Νίτσα ακόμα να τελειώσεις τη δαντέλα; -Δε με βοηθάνε τα μάτια μου καλέ και την ημέρα πού να αδειάσω με τις δουλειές; Πέντε στόματα έχω να ταΐσω μην κοιτάς εσύ που είστε δυο ψυχές μονάχα. Μια μπάλα εκσφενδονίζεται και σκάει δίπλα στον καφέ της ακριανής. -Βρε συ! Κουτουρντισμένο, τράβα πιο κει να παίξεις! -Αχ, άμα σε περιλάβω εσένα που μου βγήκες πάλι χωρίς ζακέτα. Κι έτσι χαλαρά κι όμορφα κυλούσαν τα απογεύματα στη γειτονιά που μεγάλωσα, κάτω από φορτωμένες κληματαριές κι ολάνθιστα γεράνια. Τελευταί