ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Για τις μέρες που απελπίζεσαι  και λες πως είσαι πολύ μικρός για να αλλάξεις τον κόσμο,  θα σου πω αυτό.  Ακόμα και σε ένα μικρό γλαστράκι ο βασιλικός σου θα φυτρώσει.  Δεν θέλει κόπο πολύ, λίγο νεράκι, λίγο φως και πού και πού ένα χάδι. 'Ένα μικρό γλαστράκι που θα σκορπίσει τις ευωδιές του παντού! Θα διώξει τα κουνούπια,  θα διώξει τη θλίψη, θα εξαγνίσει το νερό, θα νοστιμίσει το φαγητό. Μόνο ένα μικρό γλαστράκι... Φαντάσου... Και για την ιστορία... Ο βασιλικός κατάγεται από την Ινδία όπου ήταν ιερό φυτό αφιερωμένο στον Κρίσνα και τον Βισνού. Ωστόσο από την αρχαιότητα μεταφέρθηκε στην Ευρώπη όπου έγινε πολύ δημοφιλής στην λεκάνη της Μεσογείου. Στην Ελλάδα το έφερε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν από την εκστρατεία του στις Ινδίες μεταξύ των άλλων έφερε και το του βασιλέως φυτό. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν εκτιμούσαν το φυτό καθώς πίστευαν ότι οι σκορπιοί προτιμούσαν να φωλιάζουν κάτω

Κι είναι αυτό το πράγμα ρε παιδί μου που έχεις ξεμείνει στη πόλη και δεν ξέρεις τι να κάνεις, είναι κι αυτή η νοσταλγία που σε πιάνει πάντα τα καλοκαίρια, είναι και αυτή η αφόρητη ζέστη και η υγρασία. Θες να πας κάπου και να νιώσεις πως είσαι αλλού.. Τι θα έλεγες για δροσερά κοκτέιλ κάτω από την ξαστεριά και τις φυλλωσιές των δέντρων, υπό τους ήχους ανεβαστικών κομματών... Σου ακούγεται κι εσένα το ίδιο δελεαστικό και εξωτικό; Έλα τότε να σε πάω σε ένα ωραίο μέρος που ξέρω. Στο τσούκου τσούκου ντε! Πού αλλού; Εκεί στην Αλεξάνδρου Σβώλου 55!  

Με ένα pilot G-TEC 0.5 και ένα Artline210 MEDIUM 0.6 σε ένα μικρό μπλοκάκι 15x15cm Για την ώρα σας χαιρετώ!

Κι αν κάποιος μου πει από τα άσχημα δεν βγαίνει κάτι καλό θα είναι ψεύτης. Η στεναχώρια που μας ξεβολεύει, είναι κι αυτή ενέργεια που βάζει μπρος σε μηχανισμούς πολύ ισχυρούς. Άνθρωποι ανταμώνουμε και ενώνουμε τα χέρια για να φτιάξουμε κάτι καλύτερο. Αυτό το βλέπουμε ολόγυρά μας. Εθελοντές, στην Κρήτη, εθελοντές στη Γάζα, εθελοντές στη Βοσνία, εθελοντές και στις μικρές μας γειτονιές. Δεν έχει σημασία αν οι δράσεις που αναλαμβάνουμε είναι μικρές ή μεγάλες. Σημασία έχει ότι είναι δράσεις που κάνουν αυτόν τον μικρό και άθλιο κόσμο καλύτερο. Αν μου πείτε πως το κακό και η θλίψη που προκαλούν τα δεινά αυτού του κόσμου είναι ανυπολόγιστου μεγέθους, θα πω πως έχω κι εγώ το μικρό μου μυστικό. Βάζω όλη τη στεναχώρια μου σε ένα συννεφάκι και την στέλνω απ ευθείας στο Θεό και του λέω: "Έχεις πακέτο! Ανέλαβε!"  ''Θεό; Σε ποιον Θεό; Παλάβωσες μωρέ;'' θα μου πείτε εδώ που τα λέμε έχετε κι εσείς τα δίκια σας. Αλλά να, πώς να το εξηγήσω; Είναι που πέφτεις το βράδυ να κο

Είμαστε πολύ μικροί για να ορίζουμε τον κόσμο.  Η ζωή, μας ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια κι όσο πιστεύουμε πως τα ελέγχουμε όλα,  πάντα κάτι θα μας ξεφεύγει και θα έρχεται το μοιραίο. Σκυθρωποί και παραμορφωμένοι, οι άκαρδοι θα ροκανίζουν τον κόσμο κι εμείς αποκαμωμένοι θα αποχαιρετούμε αγαπημένους.. Μέρες θλιμμένες, μέρες θλιβερές  και στα χείλη μας χαμόγελα δειλά, σαν χλωμά μισοφέγγαρα σε χειμωνιάτικα τοπία..  Δεν είναι το αντίο που θα πεις σε κάποιον που θα φύγει στον καιρό του. Είναι το πικρό αντίο που θα πεις σε κάποιον που έφυγε με πόνο. Και είναι και η πίκρα που γεύεσαι,  όταν ξέρεις πως κάποιοι παίρνουν δύναμη χαρίζοντας τον πόνο... Για την Κοντέσα και κάθε όμορφη ψυχή αυτού του κόσμου που φεύγει με πόνο... Αντίο κοριτσάκι μου...

Ο Φλοκ και ο Κερτ ήταν δύο αχώριστοι φίλοι. Πρωί και βράδυ, έπαιζαν, έτρεχαν, έκαναν βόλτες, ξεκουράζονταν και σαν μας έβλεπαν πετούσαν από τη χαρά τους! Είχαν και οι δύο αφεντικά αλλά τα καταστατικά των ''καλών'' πολυκατοικιών τους καταδίκασαν να ζουν έξω στο δρόμο σαν ημιδεσποζόμενα. Το αγαπημένο τους στέκι ήταν η αυλόπορτα μου. Λίγο η αγάπη, λίγο τα τραταρίσματα, λίγο η παρεούλα από τα άλλα τα σκυλάκια της γειτονιάς, οι πιτσιρικάδες,έγιναν μόνιμοι θαμώνες. Ένιωθαν καλοδεχούμενοι και ασφαλείς. Ασφαλείς όμως για πόσο; Από καιρό τους είχαν βάλλει κάποιοι στο μάτι. Κάποιοι που τρέχουν πάντα φορτσάτοι με τα αυτοκίνητά τους, σε έναν δρόμο που παίζουν παιδιά! Ο Φλοκ και ο Κερτ δεν συμπάθησαν ποτέ τα αυτοκίνητα που τρέχουν με φόρα μπροστά από το συνοικιακό δρόμο μας κι αυτό το έδειχναν με πάθος. Κι εδώ που τα λέμε κανείς δεν τα συμπαθεί. Δυστυχώς όμως κάποιοι άνθρωποι θεωρούν πως ο κόσμος τους ανήκει. Πως τους ανήκουν οι δρόμοι, οι γειτονιές, πως τους ανήκουν και οι ζωέ

Πρώτη φορά είδα σήμερα με τα μάτια μου δηλητηριασμένο από φόλα, ζώο να χαροπαλεύει. Εννέα το πρωί και βλέπω την σκυλίτσα να τρέχει βγάζοντας αφρούς από το στόμα. Πρωτάρα σε αυτά δεν ήξερα να της δώσω τις πρώτες βοήθειες. Κάλεσα το δημοτικό κτηνιατρείο και περίμενα υπομονετικά να έρθει το βανάκι. Μισή ώρα το ζωντανό σπαρταρούσε σαν το ψάρι, έχοντας σπασμούς και διάρροιες.  Η γλωσσίτσα του είχε γίνει μπλε, τα ποδαράκια του μάτωσαν από την τριβή με το κράσπεδο. Λίγο νεράκι, λίγα χάδια και πολλά φωνές: "Κρατήσου Κοντέσα! Έρχονται!" Η Κοντέσα είναι μαχητής και κρατήθηκε! Για μία ολόκληρη ώρα μέχρι να φτάσει στο κτηνιατρείο κρατήθηκε! Έκανε πλύση στομάχου και σώθηκε. Ατροπίνη μου είπαν. Αυτό είναι το αντίδοτο για τις φόλες. Μόνο που το αντίδοτο για την κακία δεν ξέρω πιο είναι... Η Κοντέσα είναι εμβολιασμένη, στειρωμένη, τσιπαρισμένη και μεγαλωμένη με πολλή αγάπη. Μόνο που έμεινε στα αζήτητα γιατί γεννήθηκε λίγο ασχημούλα και δεν την ήθελε κανείς. Κοντέσα την ονόμασα γιατί

Καθημερινά μοστράρει στην τηλεόρασή μας μια χυδαία διαφήμιση της εταιρίας 3Ε με ειδυλλιακά πλάνα από τη Θεσσαλονίκη, χαρούμενους εργαζόμενους και καταναλωτές  κι ένα γλυκερό κείμενο που επισημαίνει πως η εταιρία παράγει και διανέμει τα προϊόντα της στην Ελλάδα. Ομολογουμένως πολύ ωραία διαφημιστική καμπάνια με όλα τα ωραία σκηνοθετικά κόλπα που σε πείθουν για την αξιοπιστία της coca-cola 3E. Τι θράσος όμως χρειάζεται για να μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας. Τουλάχιστον οι Θεσσαλονικείς ξέρουμε πως το τμήμα παραγωγής και διανομής της 3Ε στη Θεσσαλονίκη είναι κλειστό και πως όλες οι εισαγωγές γίνονται από την Βουλγαρία. Εδώ και η σχετική είδηση από την ΕΡΤ Coca Cola Τρία Έψιλον - Μισές αλήθειες και αναπάντητα ερωτήματα Οι εργατουπάλληλοι εμφιαλωμένων ποτών Ελλάδας Π.Ο.Ε.Ε.Π.  http://www.poeep.gr/ προτρέπουν σε μποϊκοτάζ όλων των προϊόντων ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ, ΑΜΙΤΑ και  ΦΑΝΤΑ μέχρι την επαναλειτουργία του τμήματος παραγωγής της Θεσσαλονίκης.   Σήμερα στις 8 το απόγευμα

Πόσο ήθελα σήμερα να μιλήσω για πράγματα ωραία. Να μοιραστώ μαζί σας ευχάριστες στιγμές και αναμνήσεις, μα να τες πάλι οι πληγές αυτού του κόσμου να πολλαπλασιάζονται. Ένας αδιάκοπος αγώνας η ζωή, σε κάθε στροφή προκύπτει κι από κάτι. Συμπάθαμε λοιπόν για αυτά που θα σου γράψω αλλά το μαύρο σκυλί και πάλι ξύπνησε... 1320 μαύρος και σκοτεινός μεσαίωνας. Φτώχεια, δυσωδία, άνθρωποι στοιβαγμένοι σε  βρώμικες γειτονιές, δεισιδαιμονία, κυνήγι μαγισσών και Ιερά εξέταση. Γυναίκες καίγονταν στην πυρά με την κατηγορία της άσκησης μαγείας και μαζί τους καίγονταν και οι γάτες. Ναι οι γάτες, ζώο σατανικό κατά τις πεποιθήσεις  των καρδιναλίων. Πάντα η γάτα θεωρούνταν η συντροφιά μιας μάγισσας και όλοι οι μεταφυσικοί θρύλοι που συνόδευαν αυτό το τετράποδο, στάθηκαν αφορμή για να ξεκινήσουν οι μαζικές εκτελέσεις. Με τόση παρακμή, τόση κακία μαζεμένη, τόσο σκοταδισμό και διαφθορά, το αληθινό σκοτάδι δεν άργησε να φανεί. Ο βάκιλος της Πανώλης που ζεί πάντα υπνωτισμένος μέσα στα τρωκτικά ξύπνησε

Η Λουσία έιναι μια δασκάλα φιλόζωος. Ένα βραδάκι πριν από τρία χρόνια είδε μία σκυλίτσα έξω από το σπίτι της να ψαχουλεύει στα σκουπίδια. Βγήκε έξω και τάισε την πεινασμένη σκυλίτσα. Το επόμενο βράδυ η σκυλίτσα ήρθε και πάλι αλλά η Λουσία ήταν πιο οργανωμένη. Έφτιαξε ένα φαγάκι απλό με ριζάκι για την όμορφη σκυλίτσα κι έτσι έγιναν φίλες. Η Λουσία από τότε γνωρίζοντας πως η σκυλίτσα έχει ανάγκη από την φροντίδα της, αποφάσισε κάθε βράδυ να μένει σπίτι για να ταΐζει την τετράποδη φίλη της. Ένα από τα πολλά βράδια η Λουσία είδε πως η σκυλίτσα δεν έτρωγε όλο το φαγητό της. Αφού χόρταινε λίγο την πείνα της έπαιρνε τη σακούλα και την κουβαλούσε μακρυά. Η Λουσία αποφάσισε να την ακολουθήσει και βρέθηκε τελικά μπροστά σε μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης. Η σκυλίτσα έπαιρνε τη σακούλα και την πήγαινε 4 μίλια μακρυά, στην άλλη άκρη της πόλης, διασχίζοντας επικίνδυνες λεωφόρους για να την πάει στους φίλους της.  Η σκυλίτσα είχε όνομα και την έλεγαν Λιλίκα και ήταν ένα από τα πολλά σκυλάκια που

Κάτω από βαριές τσιμεντένιες πλάκες και θεόρατους ουρανοξύστες, κάτω από ασφαλτοστρωμένα οδοστρώματα και τις πυκνές πεζοδρομήσεις, πάντα ένα μικρό λουλουδάκι έχει τον τρόπο του να ξεφυτρώσει στις χαραμάδες. Όλη η ισχύς του κόσμου και όλα τα τερατουργήματα του δεν είναι ικανά να σταματήσουν ένα μικρό λουλούδι. Οι φυλές του Ειρηνικού πάντα ξεχωρίζουν τον καλό πολεμιστή από την ικανότητά του να αντέχει στον πόνο. Δεν είναι η τεχνική του, δεν είναι η δύναμή του, δεν είναι το ανάστημά του, αλλά η αντοχή του να υπομένει... Και μάντεψε ο χαμένος τα παίρνει όλα... Δες ξανά εκείνα τα παιδάκια που χαίρονταν τον ήλιο και έπαιζαν στην ακροθαλασσιά χωρίς να λογαριάζουν το θάνατο που τους έστηνε καρτέρι. Δες αυτούς που θάβουν κάθε μέρα τα παιδιά τους κι όμως συνεχίζουν να παντρεύονται, να ονειρεύονται, να χαίρονται, να αντιστέκονται και να φέρνουν στον κόσμο καινούρια ζωή.  Κι εμείς εδώ τι κάνουμε; Σταματούμε να γεννάμε παιδιά γιατί φοβόμαστε την οικονομική στενότητα. Λιγοψυχούμε και κουλουρ