ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

link   Πολλές φορές αυτό που μας χωρίζει από την πρόοδο είναι λίγο θάρρος. Το θάρρος του να μιλήσεις και να κάνεις την πρώτη προσέγγιση. Έχουμε μάθει να νιώθουμε μικροί και ανάξιοι μπροστά σε ανθρώπους που τους θεωρούμε φτασμένους. Κι αυτό είναι κάτι που μας κρατάει πίσω, γιατί μας κάνει να πέφτουμε στην παγίδα της τελειομανίας και να προσπαθούμε να κάνουμε το κάτι καλύτερο μέχρι να θεωρήσουμε την προσπάθειά μας άξια παρουσίασης. Κι αυτό το κάτι καλύτερο που αναζητούμε, χωρίς απαραίτητα να είναι απόρροια κάποιας προσωπικής ματαιοδοξίας, μακροπρόθεσμα μεταφράζεται σε μεγάλο χάσιμο χρόνου. Φτιάχνεις κάτι και αμέσως το χαλάς γιατί δεν το θεωρείς αρκετά καλό. Το χαλάς και το πας πάλι από την αρχή και αυτό το κάνεις σχεδόν κάθε μέρα και απελπίζεσαι και απογοητεύεσαι και αναβάλλεις την επόμενη φάση μέχρι να νιώσεις κάπου, κάπως, κάποτε πως είσαι έτοιμος.   Θα μου πει κανείς πως φταίει το σύστημα, που είναι γεμάτο από αξιολογητές και δικαστές. Θα πει κανείς πως φταίει το ότι δεν υπάρ

  Η καινούρια μέρα ξεκινά με τον ρυθμικό ήχο του τακ τακ να μου λέει καλημέρα. Όχι δεν πρόκειται για το εκκρεμές του ρολογιού αλλά για την ουρά της Roxy , της ημίαιμης κυνηγοσκυλίτσας μου. Η Roxy δεν είναι το μοναδικό τετράποδο της οικογένειας αλλά είναι αυτό που λέμε προσωπικός φίλος. Θα σηκωθώ, θα πλυθώ και θα είναι εκεί, έξω από το μπάνιο να με περιμένει. Θα μυρίσει την ενυδατική κρέμα στα χέρια μου, θα μυρίσει τον αχνιστό καφέ στο μπρίκι, θα σηκωθεί στα πίσω πόδια   σαν ακούσει το χρουτς χρουτς της σακούλας με το ψωμί. Θα κάνει τρεις ακροβατικές σβούρες πριν πάρει το κέρασμά της κι έπειτα θα ξαπλώσει στα πόδια μου κάτω από το γραφείο του υπολογιστή.    Όταν την περιμάζεψα από τους δρόμους ένα χρόνο πριν, ήταν το πιο ζωηρό σκυλί που είχα συναντήσει στη ζωή μου. Λογικότατο αφού κατά βάση είναι κυνηγόσκυλο. Ανήσυχη, ζημιάρα, ανυπάκουη, φωνακλού, λαίμαργη και κλέφτρα. Ένα σκυλί που αν το έπαιρνε κάποιος άλλος σίγουρα θα κατέληγε και πάλι στο δρόμο. Κι όμως

  Θα πίστευε κανείς πως η Doris Day στα 90 plus μπορεί να τραγουδήσει ακόμα σαν μικρό κοριτσάκι; Μια γυναίκα που δεν παίδεψε ποτέ τον εαυτό της για να παραμείνει εκβιαστικά νέα, τελικά κατάφερε να μας φορέσει όλους τα γυαλιά…  Γεννημένη στις 3 Απριλίου του 1922, ξεκίνησε την καριέρα της στη χρυσή εποχή της swing και jazz , τραγουδώντας πρώτα στο ραδιόφωνο κι έπειτα σε μεγάλες μπάντες. Από το 1939 δεν σταμάτησε στιγμή τα τραγουδά, κάνοντας παράλληλα για μια εικοσιπενταετία (1948-1973) ένα συγκλονιστικό πέρασμα από τον αμερικάνικο κινηματογράφο, αφήνοντας πίσω της μία ανεκτίμητη παρακαταθήκη 39 ανεπανάληπτων ταινιών.  Αξίζει να ανατρέξετε στη βιογραφία της, ρίχνοντας μια ματιά στην δουλειά της. Η φωνής της συγκαταλέγεται ανάμεσα στις ωραιότερες φωνές του 20 ου αιώνα και οι ταινίες της βρίσκονται πάντα στη λίστα των καλύτερων κομεντί. 

http://takmaj.deviantart.com/art/Winter-in-Paris-419719253  Ένας καφές δεν φτάνει για να ανέβουν οι παλμοί της καρδιάς και να αρχίσει να στροφάρει ο εγκέφαλος. Η ώρα πέρασε και ακόμα το   μυαλό κοιμάται. Είναι παράξενη μηχανή το σώμα μας και τις περισσότερες φορές ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα. Τι να κάνω κι εγώ; Το ακολουθώ και το σέβομαι. Το ακούω, το φροντίζω, το προσέχω. Οι δουλειές όμως τρέχουν και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν.  Δε σου λέω όμως κάτι καινούριο. Κάπου στα ίδια είσαι κι εσύ. Θες να γυρίσεις την πλάτη στη ρουτίνα και στα πρέπει και να αφήσεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει, να ξενοιάσει. Πόσο καιρό έχεις να καθίσεις ήσυχα να διαβάσεις ένα βιβλίο δίχως να σε κυνηγούνε οι δουλειές; Πότε ήπιες έναν καφέ με φίλους δίχως να κοιτάς το ρολόι; Και μιλάμε για πράγματα ανέξοδα. Μιλάμε για πράγματα μικρά και καθημερινά. Πώς τα καταφέραμε έτσι να ξεμένουμε πάντα από χρόνο; Πόσο αλήθεια ζηλεύω τον Αδάμ και την Εύα που ζούσαν χίλια και βάλε χρόνια; Τι πιο ωραίο από

Μια νέα μόδα που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο, με κοντινές λήψεις φωτογραφιών συνοδευμένες από μία χρωματική παλέτα. Μια εξαιρετική ιδέα που μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια, ανακαλύπτοντας τις κρυμμένες αποχρώσεις των πραγμάτων. Είπα λοιπόν να φτιάξω κι εγώ τις δικές μου παλέτες, εγκαινιάζοντας μία καινούρια στήλη στο ιστολόγιο.

http://www.deviantart.com/art/rain-32603772  Συννεφιά και Άγιος ο Θεός. Το κλίμα θέλει μουσική και καφεδάκο. Και φυσικά όταν βρέχει κι έχει συννεφιά τα τραγούδια που ψάχνουμε να ακούσουμε πρέπει να εμπεριέχουν οπωσδήποτε τις παρακάτω λέξεις: βροχή, ψιχάλα, σταγόνες, συννεφιά, βροντή, αστραπή, καταιγίδα και δεν συμμαζεύεται. Έκατσα λοιπόν να φτιάξω ένα playlist για τη βροχούλα και ήταν αδύνατον να τα ταιριάξω όλα μαζί. Ε είπα λοιπόν να μην το κουράσω πολύ και κυρίως να μη το βαρύνω. Το soundtrack της βροχούλας σήμερα είναι παλιακό κι αρκετά εύθυμο. Και μέσα από το ψάξε, ψάξε ανακάλυψα κι εγώ πραματάκια που μου διέφευγαν και με μεγάλη μου έκπληξη εντόπισα μια φανταστική δουλειά των Electric Light Orchestra μέσα από το άλμπουμ τους Out of the blue του 1977, το Concerto for a Rainy Day. Ένα σερί από τέσσερα τραγούδια αφιερωμένα στον βροχερό καιρό των Άλπεων.  Φτιάξτε καφέ λοιπόν και ακούστε…

  Το παλιό δημαρχείο της Πράγας χτίστηκε το 1364. Ο πύργος που το πλαισιώνει φτάνει τα 70 μέτρα ύψος και είναι το πιο αναγνωρίσιμο αξιοθέατο της πόλης. Η μεγάλη καταστροφή που υπέστη κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο από τους Ναζί, αποκαταστάθηκε αμέσως μετά το πέρας του πολέμου. Σήμερα με δυσκολία οι επισκέπτες μπορούν να καταλάβουν πώς το τμήμα του πύργου αποτελεί νεότερη κατασκευή.   Η μεγαλύτερη όμως ατραξιόν της παλιάς πόλης είναι το αστρονομικό ρολόι που κοσμεί το δημαρχείο. Η ιστορία που συνδέεται με την κατασκευή του ρολογιού είναι κι αυτή γεμάτη μυστήριο και δυστυχία. Κατά τον θρύλο λοιπόν ο κατασκευαστής του ρολογιού master Hanus, τυφλώθηκε κατόπιν εντολής του συμβουλίου της πόλης για να μην μπορέσει ποτέ στη ζωή του να κατασκευάσει άλλο ρολόι ομορφότερο από αυτό της Πράγας. Ο Hanus όμως για να τους εκδικηθεί λέγεται πως λίγο πριν το θάνατό του, προκάλεσε μία ανεπανόρθωτη ζημιά στο ρολόι και έριξε κατάρα ώστε να μην μπορέσει κανείς άλλος μετά από αυτόν να το επιδ