ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

«Δεν πάω πλέον θάλασσα γιατί ο κόσμος με κοιτάει κάπως». Ναι, το ακούω πολύ συχνά τώρα τελευταία. Κι ο λόγος φυσικά γιατί πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι αντλούν χαρά από το να σχολιάζουν τις ατέλειες των άλλων και κυρίως τα παραπανίσια κιλά. Ο φάκελος βάρος είναι τεράστιος και δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα. Στην ιατρική, μονάχα η παθολογική παχυσαρκία θεωρείται επικίνδυνη και ειδικά όταν σχετίζεται με το λίπος που συσσωρεύεται γύρω από τη μέση. Αντιθέτως οι λιποαποθήκες στα υπόλοιπα σημεία του σώματος (βλέπε περιφέρεια, πόδια, μπράτσα) δεν επηρεάζουν καθόλου μα καθόλου την υγεία του ατόμου. Στα μάτια όμως του κόσμου ακόμα και λίγα παραπάνω πιασίματα στο κάτω μέρος του κορμού, λίγη χαλάρωση ή λίγη κυτταρίτιδα είναι ικανά να ρίξουν μία γυναίκα κατά κύριο λόγο (γιατί άραγε;) στο πυρ το εξώτερον. Να ήταν όμως μόνο τα κακόβουλα μάτια των περαστικών πάει στο διάολο, είναι και τα πικρόχολα σχόλια του περίγυρου. Αυτός ο αχόρταγος περίγυρος που ηδονίζεται τόσο μα τόσο π

«Δε μου αρέσει να συμβιβάζομαι.» «Τα θέλω όλα ή τίποτα.» «Δε γουστάρω τα ημίμετρα.»  Φράσεις που ακούω συχνά από διάφορους ανθρώπους εδώ κι εκεί. Κοινό γνώρισμα όλων αυτών η μεγάλη ψυχική ένταση και το αμετακίνητο της θέσης τους. Άνθρωποι συχνά απογοητευμένοι από τη ζωή τους ή καλύτερα θυμωμένοι με τη ζωή τους που προτιμούν να βιώνουν μία σκληρή πραγματικότητα αντί να προσαρμοστούν σε κάτι που δε χωρά στα πρότυπά τους. Αυτή η σκληρή κατάσταση μπορεί να αφορά στα επαγγελματικά τους, στα κοινωνικά τους ή πιο συχνά στα συναισθηματικά τους. Και τι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Ήρωες της καθημερινότητας ή αυτοκαταστροφικές ιδιοσυγκρασίες; Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με τις περίεργες καταστάσεις που όλοι μας λίγο πολύ καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αργά ή γρήγορα. Πόσοι άραγε άνθρωποι από εμάς είχαν την τύχη ή και την ατυχία να έρθουν τα πράγματα βολικά στη ζωή τους. Να έχουν πάει όλα βάση προγράμματος; Και κατά πόσο αυτό τελικά μπορεί να θεωρηθεί ευ

Σκυφτός πάνω από τα χειρόγραφά του προσπαθούσε να συντάξει δυο λέξεις για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα με αυτές τις αράδες που είχε να παραδώσει. Ωραία η άνεση του να δουλεύεις βράδυ αλλά κι αυτό το πράγμα του να πρέπει κάθε φορά να στύβεις το μυαλό σου για να είσαι δημιουργικός και κυρίως συνεπής στο αφεντικό δεν το άντεχε. Η φυλλάδα θα πήγαινε για εκτύπωση σε δύο μέρες κι εκείνος είχε να βγάλει ακόμα τέσσερις χιλιάδες λέξεις. "Μαρτύριο", σκέφτηκε. Άλλες φορές τις ξεπετούσε τσακ μπαμ και τώρα; Άστο καλύτερα... Πετάχτηκε όρθιος σα να τον τσίμπησε μύγα κι άρπαξε τα κλειδιά από το κομοδίνο. Τα τσιγάρα ανά χείρας και έξω από την πόρτα. Ήθελε σίγουρα να πιει μια μπύρα αλλά ετούτη την ώρα όλα τα μαγαζιά πήγαιναν για κλείσιμο. Κι εξάλλου χωρίς παρέα δεν έλεγε. Έκανε τρελό γούστο να έχει γύρω του παρέα. Όχι, πάντα, αλλά να όταν έβγαινε ήθελε πάντα κάποιον δίπλα του να του μιλάει. Ήταν στ' αλήθεια πολύ φλύαρος και απολάμβανε να αγορεύει με τις ώρες. Να αναλύει τα πάντα. Τι

Στο δικό μου σύμπαν υπάρχουν μονάχα αρρενωπές γυναίκες και θηλυπρεπείς άντρες. Γυναίκες με τιμή και θάρρος που δε ξοδεύονται για να κάνουν τα χατίρια του εραστή τους. Γυναίκες που δεν τσαλαπατούν την αξιοπρέπειά τους για να μη μείνουν μόνες. Γυναίκες που τολμούν και μιλούν, που αγαπούν τον εαυτό τους και δε βασανίζουν το σώμα τους και την ψυχή τους για να γίνουν εκείνα τα αντικείμενα του πόθου που φαντασιώνονται οι φαλλοκράτες αυτού του κόσμου. Γυναίκες που μεγαλώνουν όμορφα χωρίς το φόβο του γήρατος, γυναίκες που απολαμβάνουν και εκτιμούν την τροφή δίχως να υπολογίζουν θερμίδες και βάρος. Γυναίκες όμορφες, μοναδικές με την προσωπική της σφραγίδα η κάθε μια κι όχι ρέπλικες ενός κακόγουστου μοντέλου. Γυναίκες που γεννιούνται μητέρες και που δε γεννούν για να γίνουν μητέρες. Άνδρες με τρυφερότητα και ευαισθησία που δεν ντρέπονται να δείξουν τις αδυναμίες τους και να φανερώσουν τα κενά τους. Άνδρες που δεν κανιβαλίζονται για ν' αποδείξουν πως είναι άντρες. Άνδρες γεμάτοι αγάπη

Γιατί άραγε η καλοκαιρινή ζέστη να αφυπνίζει τόσο πολύ το μνημονικό και να ανασύρει κάθε λογής περιστατικό και ευτράπελο; Ιδού η απορία. Ήταν τελευταία μέρα της εξεταστικής λοιπόν, καλοκαίρι και πάλι και για κάποιο λόγο που δε θυμάμαι ιδιαίτερα, είχαμε ξεμπερδέψει νωρίς με το μάθημα, ενώ είχε προηγηθεί άσχημο ξενύχτι. Άγρυπνη όπως ήμουν άφησα τη σχολή πίσω μου και είπα να κατευθυνθώ προς το κέντρο για να πληρώσω κάτι λογαριασμούς. Ομολογουμένως ήταν πολύ πρωί για μένα, το κλασικό παράδειγμα Θεσσαλονικιάς φοιτήτριας κι αν συνυπολογίσουμε την αϋπνία και την κόπωση της εξεταστικής, ε, δε θέλει και πολύ μυαλό να φανταστεί κανείς σε τι διανοητική κατάσταση βρισκόμουν. Παίζει ρόλο όμως αυτό που σας λέω, δώστε βάση. Δεν είχα απομακρυνθεί πολύ, που λέτε, από την πανεπιστημιούπολη και τσουπ εμφανίζεται μπροστά μου ένας κύριος απροσδιορίστου ηλικίας αλλά νεανικής όψεως με μία ανατομία προσώπου που θα τραβούσε ακόμα και τα πιο αδιάφορα βλέμματα. Όχι, όχι για την ομορφιά του, ακριβώς το αν

Αν ξαναβρίσω ξεβράκωτο άνθρωπο να με φτύσετε. Είναι από τις φορές που δε θα υπολόγιζα καθόλου κυτταρίτιδες και ψωμάκια και θα κυκλοφορούσα άνετα με μαγιό μέσα στην πόλη. Σαν τους αγαπημένους Βραζιλιάνους στην Ιπανέμα που, είτε είναι κορμάρες του χειρουργείου είτε είναι ολοστρόγγυλοι σαν φραντζολάκια, κυκλοφορούν όλοι μέρα μόνο με τα απολύτως απαραίτητα. Κάτι τέτοιες τηγανιτές ημέρες μνημονεύω και τον παππού μου που σαν οικοδόμος που ήταν, είχε μάθει να φτιάχνει τις καβάτζες του για τις μεγάλες ζέστες. Τα μεσημέρια αφού έμπαινε κάτω από το λάστιχο της αυλής, πήγαινε στο πιο βορεινό και σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού και την έπεφτε  με ένα σεντονάκι κάτω στο δροσερό σανίδι και τα βραδάκια έστηνε το ντιβανάκι του κάτω από την κληματαριά και τράβαγε «σιφούρι» όπως συνήθιζε να λέει τον βαθύ και αναζωογονητικό ύπνο. Μα δεν είναι μόνο ο παππούς μου που ήξερε να επιβιώνει στον καύσωνα. Γυρνώντας πίσω το χρόνο, στις εποχές που ακόμα το φαινόμενο αντιπαροχή δεν είχε γκρεμίσει όλα τα σπιτ