ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Κοντεύει ένας χρόνος που έχω εγκατασταθεί το προγονικό χωριό της γιαγιάς μου. Ένα παραθαλάσσιο χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη με κρυστάλλινα νερά και αποδημητικά πουλιά. Εγώ το λέω γατοχώρι γιατί είναι γεμάτο από γάτες που ζουν ευτυχισμένες στις αυλές των σπιτιών. Γάτες εδώ, γάτες εκεί, γάτες και παραπέρα. Στην πλατεία κάθε μαγαζάκι έχει από ένα μπολάκι με νερό και φαγάκι, ακόμα και τα αδέσποτα σκυλιά, εντυπωσιακά λίγα στον αριθμό έχουν όλα τα ονόματά τους και φροντίζονται από όλους τους περιοίκους. Αυτό το χωριό είναι η Επανομή. Το δικό μου χωριό. Το χωριό της γιαγιάς μου. Ευλογημένος και γόνιμος τόπος με ωραία κρασιά που ταξιδεύουν μέχρι τα ακριβότερα εστιατόρια του Μανχάταν. Αυτό το διάστημα έχουμε σχεδόν σε όλα τα σπίτια γεννητούρια. Κάποια γατιά τα στειρώνουμε κάποια άλλα δεν τα προφταίνουμε, αλλά και πάλι εδώ υπάρχει χώρος για όλα τα γατόνια. Είναι το φυσικό υγειονομικό του χωριού μας. Φίδια και ποντίκια μήτε που τα βλέπουμε μήτε που μας βλέπουν κι αυτά. Εδώ η ζωή κυλάει

Δέκα χρόνια κρίσης λες και δεν ακούμπησαν καθόλου. Είμαι να σκάσω σας λέω. Τι; Γουστάρεις ΣΥΡΙΖΑ μου λένε. Και λέω, απλά δεν γουστάρω ΝΔ. Και στο κάτω, κάτω το ΠΑΣΟΚΑΚΙ την πλέρωσε την βρωμοδουλειά του και πολύ καλά έπαθε η ΝΔ δηλαδή γιατί όχι; Δεν καταλαβαίνω. Και τι τώρα το Μητσοτακέικο θα ζει από την τσέπη μας και θα γεννοβολάει κι άλλους διαδόχους; Δεν ξηγήθηκε καλά ο ΖΥΡΙΖΑ, έκανε λάθη. Ντάξει ρε παιδιά, οπότε είναι καλύτερα να δώσουμε αβάντα ξανά στην διαπλοκή;  Οκ θα την πω καθαρότατα την γνώμη μου. Για μένα υπάρχουν ξεκάθαρες προτεραιότητες. Η λογική μου λέει, πώς πρώτα στέλνουμε στον πάγκο όσους μας κατέστρεψαν και μετά όταν ξεμπερδέψουμε με αυτούς τότε τα βάζουμε κάτω και λέμε ποιος είναι άξιος και ποιος όχι. Είμαι παράλογη; Αυτό το όλα ή τίποτα δεν το καταλαβαίνω. Aς πούμε ο καινούριος δεν είναι τέλειος, έτσι όπως τον θέλω θα πάω δηλαδή στον παλιό κι ας μου τα φάει όλα; Ξέρω πως ο καημός των περισσοτέρων ήταν το Μακεδονικό. Ό,τι τι δηλαδή οι ΝΔ είναι πατριώτες; Ε

Χριστός Ανέστη σε όλους.  Η φετινή Πασχαλιά με βρήκε πολύ κουρασμένη αλλά ευτυχώς ήρεμη και κεφάτη. Ελπίζω να περάσατε όλοι όμορφα. Απολαύσαμε όλοι πιστεύω τον ένα και μοναδικό εθνικό μας ψάλτη σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου και Ιούδα στο γνωστό διαφημιστικό σποτάκι. Είδαμε φαντάζομαι όλοι έστω από μία βιβλική ταινία και πήγαμε τουλάχιστον σε έναν επιτάφιο σωστά; Το δικό μας οικογενειακό έθιμο είναι την Μεγάλη Παρασκευή να κάνουμε μία περιοδεία στις εκκλησιές για να προσκυνήσουμε όσους περισσότερους επιτάφιους μπορούμε. Φέτος δεν πήγε καλά το πρόγραμμα και τεμπελιάσαμε με καφέ στην παραλία της Περαίας. Το σινεφίλ μας όμως εθιμοτυπικό το τηρήσαμε κατά γράμμα και πιάσαμε τις βιβλικές σινεμασκόπ με τη σειρά. Η αποκάλυψη δε της φετινής Μεγάλης Εβδομάδας ήταν ο παπάς της καινούριας μας ενορίας που αποδείχτηκε κάτι παρά πάνω από αηδόνι. Αφού μέχρι και ο σύζυγος που δε τα χωνεύει τα εκκλησιαστικά έβγαινε στο μπαλκόνι για να τον ακούσει. Φωνάρα σας λέω όχι αστεία!  Η Ανάσταση όμω

Σήμερα θα σας πάω μια αλλιώτικη βόλτα με βιντεάκι κανονικό! Βρισκόμαστε στην εξωτική Επανομή ένα παραλιακό χωριό στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης. Να πλάνα είναι τραβηγμένα στις γειτονίτσες του χωριού. Ενώ προσεχώς θα σας έχω και παραλιακές ξεναγήσεις μόλις παραλάβω την καινούρια μου κάμερα. Σπεύσατε να κάνετε εγγραφή όσοι δεν έχετε κάνει ακόμα.  Ενημερώνω ξανά ότι ο γαλαξίας τρέχει από καινούρια διεύθυνση λόγω κακόβουλου σαμποταρίσματος. Στο μεταξύ η Αλεξάνδρα μας τρέχει το  Blogaki  και το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω κι εγώ ήταν να ετοιμάσω τις αφισούλες. Καλή επιτυχία! Παράλληλα παίζει κι αυτή η ωραία καινούρια εκπομπή ποικίλης ύλης που θα κλέψει πολλές καρδιές. 

Πέντε το απόγευμα και οι νοικοκυρές μαχμουρλούδες ακόμα από τον μεσημεριανό  τον ύπνο, βάζουν μπρος τα καμινέτα τους για να ψήσουν τον τούρκικο, όπως πολύ σωστά ξέρανε να ονομάζουν το αραβικό χαρμάνι. Άσπρα φλιντζανάκια, το πλεκτό παραμάσχαλα κι όξω απ' την πόρτα. Πάντα πιστές στο ραντεβού τους έπιαναν με τη σειρά το πόστο τους στο πεζούλι του μαχαλά και οι βελόνες τους έπαιρναν φωτιά. -Τι πλέκεις μαρή εσύ τώρα; -Ένα τραπεζομάντιλο για τη νύφη μου. -Εσύ Νίτσα ακόμα να τελειώσεις τη δαντέλα; -Δε με βοηθάνε τα μάτια μου καλέ και την ημέρα πού να αδειάσω με τις δουλειές; Πέντε στόματα έχω να ταΐσω μην κοιτάς εσύ που είστε δυο ψυχές μονάχα. Μια μπάλα εκσφενδονίζεται και σκάει δίπλα στον καφέ της ακριανής. -Βρε συ! Κουτουρντισμένο, τράβα πιο κει να παίξεις! -Αχ, άμα σε περιλάβω εσένα που μου βγήκες πάλι χωρίς ζακέτα. Κι έτσι χαλαρά κι όμορφα κυλούσαν τα απογεύματα στη γειτονιά που μεγάλωσα, κάτω από φορτωμένες κληματαριές κι ολάνθιστα γεράνια. Τελευταί

΄ Η βόλτα στη Χαλκίδα είναι μεγάλη και δε θα τελειώσει έτσι εύκολα. Μια μικρή όμορφη πόλη που περπατιέται ολόκληρη απ' άκρη σ' άκρη. Τα προβλήματά είναι πολλά, αλλά αυτή είναι η κοινή μοίρα όλων των ελληνικών πόλεων που τα ιστορικά τους μνημεία μένουν αναξιοποίητα. Πρώτη στάση το ξενοδοχείο Χαρά, το οποίο το παρουσιάζω για έναν και μοναδικό λόγο. Για την μικρή μασκότ του. Όταν άλλες επιχειρήσεις θεωρούν πως τα κατοικίδια και ειδικά τα ταλαίπωρα ημίαιμα είναι επιζήμια για τον τζίρο τους, το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έχει την τετράποδη ομορφιά, βοηθό στη ρεσεψιόν. Η πρώτη που θα πει καλημέρα στους πελάτες και η τελευταία που θα πει καληνύχτα. Γι' αυτό λοιπόν αν ο δρόμο σας περάσει από Χαλκίδα θα ξέρετε πως το Hara hotel είναι όνομα και πράγμα. (και με εκπληκτική θεά στα τρελά νερά παρακαλώ!) Στα πέριξ του ξενοδοχείου τα παλιά αρχοντικά στολίζουν τις γειτονιές με τις αυλόπορτές τους και τέρμα πάνω στην ακρόπολη της παλιάς πόλης στέκει αγέρωχο το κάστρο του Καράμπαμπα

Βρισκόμαστε στο κέντρο της Χαλκίδας, μπροστά σε έναν πύργο που εκ πρώτης όψεως φαντάζει ιστορικός. Κι όμως το κτίσμα είναι σχετικά σύγχρονο και  η χρήση του αρκετά παράξενη  έως  και άχαρη. Για πολλές δεκαετίες  από την  κορυφή του πύργου  ηχούσε  η σειρήνα  που  ξυπνούσε τους Χαλκιδέους  εργάτες  για να ετοιμαστούν  για τα εργοστάσιά τους. Ρω το 

Τι καλοκαίρι κι αυτό; Όλα καίγονται. Τα δάση μας, τα μπατζάκια μας, η χώρα μας, όλα! Κι εκεί που έλεγες πως οι βροχούλες θα κρατούσαν όλη τη σεζόν, μαζί με τις πολιτικές αναταραχές ήρθαν και οι καύσωνες. Να φυσήξει λίγο αεράκι τουλάχιστον βρε αδερφέ, να πάρουμε μια ανάσα! Φύσηξε και το αεράκι και κάηκαν όλα! Άστο λέμε, άστο! Δεν σώνεται το πράμα από πουθενά. Η θερμοκρασία ανεβαίνει και τα κλιματιστικά είναι είδος πολυτελείας πλέον. Άσε που είναι και ανθυγιεινά και τέρμα αντι-οικολογικά. Μέσα στο κεφάλι μου νιώθω το μυαλό μου να βράζει σαν γιουβαρλάκι σε καυτή κατσαρόλα. Το βλακόμετρο στο βλέμμα έχει χτυπήσει κόκκινο και το καλαμάκι του φραπέ λιώνει στο στόμα. Απέναντι για θέα ένας επαρχιακός χωματόδρομος και κάτι ξεραμένα αγριόχορτα. Έστω όμως κι αυτό το άγονο τοπίο είναι πολύ καλύτερο από τα απλωμένα σώβρακα στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές. Η συνέχεια  εδώ ΥΓ. Τι κάνετε φίλοι μου; Πώς την παλεύετε με τη ζέστη; Αν είστε θαλασσίτσα μάλλον είστε από τους τυχερούς. Εγώ

Κυριακή πρωί και σε όλη τη χώρα απλωνόταν η διαμάχη του ΝΑΙ και του ΟΧΙ. Με την ανατολή του ηλίου άνοιγαν οι κάλπες και με τη δύση έπρεπε να προφτάσουμε έναν γάμο στη Χαλκίδα. Κι ενώ το φιλικό μας ζευγάρι μας περίμενε από το προηγούμενο μεσημέρι, το καθήκον μας σαν πολίτες μας καλούσε.  Νωρίς με την αυγούλα πήγαμε στο εκλογικό μας κέντρο και μετά από λίγη ώρα αφήσαμε το χάος πίσω μας και κινήσαμε οδικώς για το Νότο. Γέλια και χαρές στο δρόμο, με την παρέα στριμωγμένη μέσα στο μικρό αυτοκίνητο, με τα στοιχήματα για το εκλογικό αποτέλεσμα να δίνουν και να παίρνουν. Μετά από ένα εύκολο και ασφαλές τετράωρο ταξίδι, μια ηλιόλουστη και αποπνικτικά ζεστή πόλη μας περίμενε. Τα τρελά νερά λαμπύριζαν καταγάλανα, μέσα στον Ευβοϊκό κόλπο και τα κράσπεδα ξέβραζαν όλη την κάψα του ήλιου.  Τα όσα ακολούθησαν στο γάμο αλλά και στην διαμονή μας στην Χαλκίδα πολλά και διάφορα και δεν μπορούν να εξαντληθούν σε μία μόνο ανάρτηση. Αρχικώς οι συγκυρίες για αυτό το ταξίδι μου φαίνονταν πολύ ατυχεί

Έφτασε η ώρα να μιλήσει ο λαός. Θα πρέπει με την ψήφο του να αποδείξει αν έχει αντιληφθεί  το βάρος της ιστορικής ευθύνης, αν αγαπάει τη χώρα του,  αν σέβεται αυτά που διδάχτηκε. Με το δημοψήφισμα της 5 ης  Ιουλίου αποφασίζω  για τη ζωή που θέλω να ζήσω, αλλά πολύ περισσότερο,  αποφασίζω για την Ελλάδα που θα παραδώσω στις επόμενες γενιές. Λέω ΟΧΙ γιατί βάζω την πατρίδα μου πάνω και πέρα από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή συνθήκη Λέω ΟΧΙ γιατί εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία και η Ελευθερία της σκέψης. Δεν θα τις θάψω με την ψήφο μου. Λέω ΟΧΙ γιατί η μακραίωνη Ιστορία της πατρίδας μου  είναι γεμάτη από ΟΧΙ, αντίσταση και αγώνες. Όποτε είπε ΝΑΙ πόνεσε περισσότερο Λέω ΟΧΙ γιατί εκατομμύρια Έλληνες πριν από μένα πότισαν με το αίμα τους αυτά τα χώματα. Δεν έχω το δικαίωμα να παραδώσω ούτε μέτρο λιγότερης Ελλάδας Λέω ΟΧΙ γιατί αυτό θα έλεγαν και ο Μεγαλέξανδρος, ο Λεωνίδας, ο Καραϊσκάκης, οι ήρωες της Πίνδου Λέω ΟΧΙ γιατί το χρωστώ στην Ιστορία της πα

Αν διαφέρει σε κάτι ο δυτικός πολιτισμός από τα θεοκρατικά κράτη της Ανατολής είναι, ότι οι άνθρωποι της δύσης έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν το θάνατο της αρεσκείας τους και το σπουδαιότερο από όλα, ότι αυτόν τον θάνατο τον θεωρούν και σωτηρία. Στην πολιτισμένη Ευρώπη του Διαφωτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ολιγαρχία φόρεσε το ένδυμα της Δημοκρατίας και βρήκε άλλα τεχνάσματα για να εκμαιεύσει την κυριαρχία από τους λαούς. Άπαξ οι Ευρωπαίοι πολίτες διακήρυξαν την ελευθερία τους πίσω στον 18ο αιώνα, δύο τρόποι απέμειναν για να τη χάσουν ξανά, είτε να μαρτυρήσουν για αυτήν μέσα σε δικτατορίες και μαζικές σφαγές, είτε να την παραχωρήσουν οι ίδιοι οικειοθελώς. Και σε μια εξευγενισμένη Ευρώπη των αγαστών προθέσεων μάλλον το δεύτερο σενάριο υπήρξε και το πιο θεμιτό, μιας και οι πόλεμοι και τα πραξικοπήματα αποδείχθηκαν μάλλον ανίκανα να καταφέρουν αυτό που μόνο η πονηριά και η δολιότητα μπορεί να επιτύχει. Στη Θεολογία λένε πως το πονηρό πνεύμα δεν μπορεί ποτέ να μπει απροσκάλε

Ο δύσκολος δρόμος είναι πάντα κι ο πιο εύκολος. Κανένας δεν απαλλάχτηκε από τα δύσκολα με την φυγοπονία,  απλώς παρέτεινε το μαρτύριο του, συνηθίζοντας λίγο - λίγο τον πόνο και την σκλαβιά. Το πρόσωπο του αφέντη δεν αλλάζει όσοι αιώνες κι αν περάσουν.  Και σήμερα θαρρείς πως καλομάθαμε να ζούμε με τον τύραννο  τον οποίο τολμάμε να τον λογαριάζουμε και σαν ευεργέτη μας.  Πόσο αλήθεια διαφέρει η υποτέλεια στους Τούρκους και τους φεουδάρχες  από τη σημερινή μας υποτέλεια στους ολιγάρχες;  Ε λοιπόν, ή θα αλλάξει ρώτα η Ευρώπη ή θα αλλάξουμε δρόμο εμείς. Ας έχουμε κι εμείς σαν γενιά να αφήσουμε κάτι καλό πίσω μας.  Ας δώσουμε τον δικό μας αγώνα για την ελευθερία.  Ο Χ Ι  λοιπόν. Φτάνει πια να μας λένε ραγιάδες.  Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,  παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή [...] Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,  τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς; [...] Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά; στ

Από αυτή τη μέρα θέλω να κρατήσω τα καλά. Τη φωτιά της ελευθερίας που άναψε στα στήθη μας.  Η ιστορία μας κρύβει πολλές μαύρες σελίδες αλλά πραγματικά δεν είναι στιγμή για γκρίνιες. Το μόνο που θέλω να επισημάνω είναι πως πρέπει να μελετάμε συνεχώς, όχι τόσο για να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια αλλά κυρίως για να προβληματιζόμαστε και να μην πέφτουμε στα ίδια ολισθήματα.  Μακριά από μένα οι εθνικισμοί. Μακριά και οι τυμπανοκρουσίες. Εγώ την Ελλαδίτσα μου την αγαπάω για την καθημερινότητά της και τη ζεστή καρδιά των καλόψυχων ανθρώπων της και όχι για τα επιτεύγματα και τις ένδοξες στιγμές της. Αγαπώ τις κυράδες που καθαρίζουν φασολάκια στα πεζούλια και τις κόρες που κεντάνε στις αυλές τους. Αγαπώ του ψαράδες με τα καϊκάκια τους και τους ορειβάτες που επιμένουν πως η Ελλάδα δεν είναι μόνο μπικίνι και νησιά... Χρόνια πολλά σε όλους και καλή μας φώτιση.  Ένα σχετικό κείμενο από παλιά  Το μεγάλο ‘’ναι’’