ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Σε Χριστουγεννιάτικο κλίμα πια, η καινούρια χριστουγεννιάτικη collection είναι έτοιμη και αυτή η ανάρτηση είναι μόνο η αρχή!  Στο μεταξύ όσοι ενδιαφέρονται για μία ξενάγηση στα παράλια του Άθως ας κλικάρουν εδώ  ΚΡΟΥΑΖΙΈΡΑ ΣΤΟ ΆΓΙΟ ΌΡΟΣ Επιλεκτικά κάποιες αφίσες βρίσκονται και στο κατάστημά μου εδώ  PrintsofPetaloti Και φυσικά το καφεδάκι και το πλέξιμο παίζουν σε καθημερινή βάση, το δεντράκι μας στολίστηκε και ο γατούλης μας χουζουρεύει του καλού καιρού .

Ήταν ένα ζεστό πρωινό του Σεπτέμβρη σχεδόν καυτό όταν πήραμε το καραβάκι για να μας ξεναγήσει στα παράλια του Άθω. Οι γλάροι εξοικειωμένοι με την ανθρώπινη παρουσία πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας για να κεραστούν από τους επιβάτες. Τα δελφίνια χαρούμενα ακολουθούσαν κι αυτά δεξιά κι αριστερά του σκάφους.   Για το ίδιο το Άθως δεν μπορώ να πω πάρα πολλά μιας και οι κανονισμοί για τους επισκέπτες είναι αυστηροί. Ούτε καν οι άνδρες δεν επιτρέπεται να ζυγώσουν στο μέρος χωρίς πάσο εισόδου. Εντούτοις εντυπωσιάστηκα από το άγριο ανάγλυφο της χερσονήσου. Βραχώδες και απόκρημνο, φυσικό φρούριο από μόνο του.  Δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν στο καράβι να πλησιάσει περισσότερο από 500 μέτρα η γεύση από τις μονές ήταν μικρή και οι λήψεις σχετικά μακρινές. Παρ όλα αυτά η αίσθηση της ιστορικότητας ήταν έντονη.  Στην επόμενη ανάρτηση θα έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω κάποιες από τις καινούριες Χριστουγεννιάτικες δημιουργίες μου. Χαρούμενες

Πάντα ζήλευα τους ποδηλάτες. Ζήλευα την ελευθερία τους πάνω στους δύο τροχούς και την ευχέρεια να καλύπτουν αποστάσεις που εγώ θα χρειαζόμουν ώρες για να διανύσω με τα πόδια. Το ομολογώ με μεγάλη ντροπή, πως δεν έμαθα ποτέ μου ποδήλατο. Θες γιατί ήμουν παιδί της πόλης και μου έλειπαν οι αλάνες, θες γιατί δε με πήρε ποτέ κανένας από το χέρι να μου δείξει, θες γιατί φοβόμουν κι εγώ η ίδια; Ένα καλοκαίρι, ούσα μεγάλη κοπέλα πια, επιχείρησε να με εκπαιδεύσει ο μικρότερός μου ξάδερφος. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσα να έχω. Ήμουν τόσο κοντά στο να τα καταφέρω, μα τόσο κοντά που αν κρατούσαν οι διακοπές μου λίγο περισσότερο θα μπορούσα να λέω σήμερα με καμάρι πως είμαι κι εγώ μια περήφανη ποδηλάτισσα. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια θα μου πει κανείς, μα έλα όμως που είμαι ανισόρροπη. Αφού ακόμα και πεζή πέφτω και τσακίζομαι. Να, τις προάλλες κιόλας έτσι όπως περπάταγα στην παραλία με βήμα γοργό για να προφτάσω το λεωφορείο, παραπάτησα σε ένα σπασμένο πλακάκι και έφα

To post or not to post this is the question Μικρά σχέδια για μικρές-μεγάλες σκέψεις. Μελαγχολώ άρα υπάρχω Και πώς να μη μελαγχολεί κανείς με όσα τον περιτριγυρίζουν. Ζούμε σε παράλογες αποπνικτικές μέρες. Ένταση, διχόνοια και φανατισμός παντού. Ξαφνικά γέμισε ο τόπος με φρενοβλαβείς που απειλούν να σφάξουν συμπολίτες (ο λόγος γνωστός). Με ανθρώπους που ενώ θα έπρεπε να λάβουν κάποια ιατρική βοήθεια παρακινούνται και στρατολογούνται αντ' αυτού από παραθρησκευτικές και παρακρατικές σέκτες. Και μια πονηρή σκέψη. Μήπως για αυτό το λόγο παγκοσμίως παραμελείται ο τομέας της ψυχικής υγείας; Για να υπάρχουν εύκολα χειραγωγίσιμοι άνθρωποι; Λέω εγώ τώρα... Ναι είναι αλήθεια Κάποιοι θέλουν να είναι δίπλα σου μόνο και μόνο για να μετράνε πόσες φορές έπεσες και να σου κουνάνε χαιρέκακα το δάχτυλο. Τάχα μου από αγωνία για την πρόοδό σου την οποία μάλλον δεν την βλέπουν γιατί πολύ απλά θέλουν να κατακτήσεις τους στόχους που μόνο εκείνοι θεωρούν αξιόλογους και μόνο τότε θα καταδεχ

Χ ρόνο με το χρόνο γίνομαι όλο και πιο μοναχική ή μάλλον πιο ανεξάρτητη. Κάποτε χρειαζόμουν πάντα κάποιον δίπλα μου για να νιώθω ασφαλής κι αυτό γυρνούσε πολλές φορές εις βάρος μου. Ξέρεις, τα γνωστά. Όλες αυτές οι εκπτώσεις που πρέπει να κάνεις για να κρατήσεις τους άλλους δίπλα σου και οι προσαρμογές του εαυτού σου για να ταιριάξεις στα γούστα των άλλων. Αυτή η πόλη όμως, μου υπενθύμιζε πάντα πως δεν ήμουν δα και τόσο μόνη. Μόλις της αφέθηκα μου χάρισε όλους της τους θησαυρούς Κάποτε, θυμάμαι, πριν δέκα χρόνια ήταν εξαιρετικά παράτολμο να κάθεσαι μόνος στο πάρκο. Ειδικά για τις κοπέλες ήταν σχεδόν απαγορευτικό. Η παλιά νοοτροπία που ήθελε τους δημόσιους χώρους να είναι μόνο για τους περιθωριακούς έκανε πράγματι τα πάρκα και τις πλατείες επικίνδυνα μέρη για νεαρά κορίτσια. Όπως αντίστοιχα απαγορευτικό ήταν για μια κοπέλα να πίνει μόνη της καφέ. Στις κακές γλώσσες αυτό μεταφραζόταν ως «γυναίκα μόνη ψάχνει». Ευτυχώς όμως όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Μέσα στα όσα άσχημα που

Μα πόσο καιρό έχω να σας πάω βόλτα στη Θεσσαλονίκη; Πόσο καιρό; Τα καλά νέα είναι πως έχω μπόλικο υλικό και θα το μοιραστώ όλο μαζί σας σιγά, σιγά. Το κάλεσμα της αλλαγής ήρθε και πάλι και πριν προλάβω καν να ρίξω άγκυρα σε ένα μέρος, φεύγω πάλι για αλλού. Το παράδοξο με ΄μένα είναι πως οι μετακινήσεις μου όλες λαμβάνουν χώρα σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων. Η συγκίνηση είναι απεριόριστη μιας και για πρώτη φορά στη ζωή μου γνώρισα ένα μέρος που χάρισε τόσα πολλά όμορφα πράγματα. Αναλυτικό αφιέρωμα για το χωριό που αφήνω εντός των ημερών. Κάθε φορά που κάνω βόλτα στο κέντρο της πόλης με αποζημιώνει όλο και πιο πολύ με τα κάδρα που μου χαρίζει. Το φως της και ο κόσμος της ομορφαίνουν κάθε μέρα και περισσότερο. Ώρες, ώρες σκέφτομαι πως θα έπρεπε να έχω ταξί-ποδήλατο και να την οργώνω από το πρωί μέχρι το βράδυ ασταμάτητα. Από το λιμάνι στο Καραμπουρνάκι και πάλι πίσω.  Όταν αισθάνομαι τα πόδια μου καλά ξεκινάω από Καλαμαριά και το παίρνω όλο ποδαράτο μέχρι τ

Καλοκαιράκι ολοταχώς και όλοι θέλοντας και μη είμαστε πιο ανεβασμένοι. Είπα να δώσω ένα γρήγορο παρόν και να σας πω ότι μου λείπετε πολύ. Ο χρόνος όμως δυστυχώς δεν είναι και πολύ με το μέρος μου. Σας στέλνω όλες μου τις ευχές με μερικά καλοκαιρινά σχεδιάκια μου. Χαρά μου να σας δω στο instagram στη σχετική μου σελίδα  @christi_petaloti Φορέστε τα μπανιερά σας και πλατσουρίστε στις κοντινότερες παραλίες σας. Σας αγαπώ πολύ!