ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Τώρα που έβγαλε ψύχρα, φτιάξε ζεστό καφέ για δυο κι έλα να τον πιούμε παρέα. Βάλε ζάχαρη να γλυκάνει τις καρδιές μας και ανακάτεψέ τον καλά. Κάτσε κοντά μου και πες μου τα νέα σου. Πες μου πώς πέρασες τη μέρα κι άσε το ραδιόφωνο να παίζει. Μη βάλεις ειδήσεις, βάλε μουσική. Βάλε τραγούδια ωραία και πες μου πώς πέρασες τη μέρα. Φέτος ο χειμώνας θα είναι βαρύς. Τα χελιδόνια έφυγαν νωρίς. Βάλε ζεστό καφέ κι έλα να τον πιούμε παρέα. Βάλε μπόλικη ζάχαρη, μη λυπηθείς. Βάλε να πάνε κάτω τα φαρμάκια... Θέλει γλύκα η ζωή κι η μοναξιά παρέα...

Άρχισαν να μικραίνουνε οι μέρες, άρχισαν να μικραίνουν και οι ζωές μας... Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι. Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη; Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα; Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Κάποτε ένας φίλος μου πε... Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο. Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους; Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας; Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε; Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς; Αγαπιόμασταν θαρρείς; Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ. Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη. Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους. Και τώρα τι; Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,

Μ' αρέσουν τα χρώματα που αλλάζει ο ουρανός στην καταιγίδα. Και φαντάζομαι πως όλοι θα συμφωνούσατε πως η καλύτερη στιγμή για μια δυνατή μπόρα είναι το απομεσήμερο. Όταν όλοι χρειαζόμαστε έναν καφέ για να συνέλθουμε από την μεσημεριανή ρέμβη ή από την κούραση της δουλειάς. Την στιγμή που παίρνει να μαυρίζουνε τα σύννεφα, είναι σαν να προβάλλεται ταινία στο πανί του ουρανού. Βγαίνεις στο μπαλκόνι και παρακολουθείς κατά που πέφτουν οι αστραπές και προς τα πού κατευθύνονται. Είναι ωραία αυτή η ώρα γιατί μπορείς να απολαύσεις τις εναλλαγές του φωτός και το έντονο contrast λευκού και μαύρου. Τα σύννεφα τρέχουνε πιο γρήγορα από το κανονικό και στο πέρασμά τους σχηματίζουν μία πολύ μεγάλη ποικιλία παραστάσεων με πυκνώματα και αραιώματα. Με εστίες καταχνιάς και χαραμάδες φωτός. Κι ανάμεσά τους να πέφτουν οι κεραυνοί σκορπίζοντας ηλεκτρόνια και εκτυφλωτικές λάμψεις στον ορίζοντα. Κι όταν η μπόρα περάσει και φύγουν τα μαύρα σύννεφα μακριά, τότε το διαθλασμένο φως από τα υγρά σωματίδια

Η καρδιά αυτού που αγαπά, έχει φτερά για να ζεστάνει πολλές ψυχές. Να δώσει στοργή και φροντίδα. Να δώσει κατευθύνσεις και όραμα. Ώθηση για ζωή και δύναμη για τα δύσκολα.  Η καρδιά αυτού που αγαπά, είναι σαν τον νερόλακο μέσα στην έρημο, που μαζεύει όλα τα κυνηγημένα αγρίμια γύρω του για να ξεδιψάσουν.  Η καρδιά αυτού που αγαπά δεν λογαριάζει πόλεμο, φτώχεια, εξορία, μήτε αδικία. Χτυπάει δυνατά γιατί ανασαίνει μόνο για τους άλλους.  Πόσα αλήθεια χρωστάμε στους ανθρώπους με τέτοια καρδιά; Που μας αγαπούσαν πριν ακόμα γεννηθούμε, που μόχθησαν για να μας γεννήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο. Που πάλεψαν με τα γηρατειά και το θάνατο για να κρατηθούν στη ζωή και να μη μας αφήσουν μόνους μας στα δύσκολα. Που γίνονται οι αόρατοι προστάτες μας όταν ανεβαίνουν στον ουρανό.  Πόσα χρωστάμε σε αυτούς τους ανθρώπους που στράγγισαν το αίμα τους για χάρη μας; Εμάς, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τα ανίψια τους, τα ψυχοπαίδια τους. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι γονείς μόνο στα δ