Η καινούρια μέρα ξεκινά με τον ρυθμικό ήχο του τακ τακ να μου λέει καλημέρα. Όχι δεν πρόκειται για το εκκρεμές του ρολογιού αλλά για την ουρά της Roxy , της ημίαιμης κυνηγοσκυλίτσας μου. Η Roxy δεν είναι το μοναδικό τετράποδο της οικογένειας αλλά είναι αυτό που λέμε προσωπικός φίλος. Θα σηκωθώ, θα πλυθώ και θα είναι εκεί, έξω από το μπάνιο να με περιμένει. Θα μυρίσει την ενυδατική κρέμα στα χέρια μου, θα μυρίσει τον αχνιστό καφέ στο μπρίκι, θα σηκωθεί στα πίσω πόδια σαν ακούσει το χρουτς χρουτς της σακούλας με το ψωμί. Θα κάνει τρεις ακροβατικές σβούρες πριν πάρει το κέρασμά της κι έπειτα θα ξαπλώσει στα πόδια μου κάτω από το γραφείο του υπολογιστή. Όταν την περιμάζεψα από τους δρόμους ένα χρόνο πριν, ήταν το πιο ζωηρό σκυλί που είχα συναντήσει στη ζωή μου. Λογικότατο αφού κατά βάση είναι κυνηγόσκυλο. Ανήσυχη, ζημιάρα, ανυπάκουη, φωνακλού, λαίμαργη και κλέφτρα. Ένα σκυλί που αν το έπαιρνε κάποιος άλλος σίγουρα θα κατέληγε και πάλι ...
