Διακοπές στο μπαλκόνι!

Μπορεί το τραγούδι να λέει, ''λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου'', αυτά όμως είναι για τους παραθεριστάς. Για μας που τη βγάζουμε στο μπαλκόνι υπάρχει η άλλη home edition διασκευή που λέει: '' λίγο φραπέ, λίγο βουνό και το αγόρι μου και κοντά σε αυτά και ο μπαμπάς και η μαμά και τα σκυλιά και τα πλεκτά και τα σκίτσα και τα android προγράμματα και το ράδιο και οι γείτονες και η περατζάδα από μπροστά. Μωρέ αν δεν είχα να βγάλω δουλειά θα είχα στήσει αντίσκηνο στο μπαλκόνι κανονικά. Είναι που είναι μεγαλούτσικο και τετραγωνισμένο, θα έβγαζα και ένα ντιβανάκι και μια τηλεορασίτσα όπως κάνει όλος ο κόσμος στα ανοιχτόκαρδα μέρη. Σαν τις παλιές οικογενειακές διακοπές στη Χαλκιδική που απλωνόμασταν όλοι στην βεράντα με παγωμένες μπίρες και ταινίες, περικυκλωμένοι από τα αντικουνουπικά φιδάκια.

Είπαμε το απόγεμα είναι πάντα η ώρα του μεγάλου διαλείμματος. Από τις επτά που φεύγει η πολλή η κάψα του ήλιου μέχρι τα πρώτα κουνούπια. Όλη η πραμάτεια απλωμένη στο τραπέζι, πλεκτά, καφέδες, νερά, μπλοκάκια, βιβλία, μαρκαδοράκια, κινητά και τα σκυλιά να μπαινοβγαίνουν. Τα παιδιά στον παράδρομο να παίζουν και οι μαμάδες τους με τον καφέ στο χέρι να επιβλέπουν. Αυτή την περίοδο πασχίζω να αποτελειώσω ''Τον Ηλίθιο" του Ντοστογιέφσκι. Κάποια βιβλία τα διαβάζω μονάχα για εγκυκλοπαιδικούς λόγους για να μη με πουν αγράμματη. Κατά τα άλλα δεν συγκλονίστηκα από την πλοκή. Αυτή η Φιλιποβνα εδώ μου κάθισε! Βαρέθηκα να διαβάζω για προίκες και προξενιά και ένα σωρό παρεξηγήσεις Ρώσων αριστοκρατών. Δε βαριέσαι, γι αυτό έχω και το βελονάκι από κοντά και πλέκω πουγκιά. Πουγκιά μεγάλα σαν ντορβάδες για να μεταφέρω τα τσιμπράγκαλά μου μέσα στο σπίτι, πουγκιά μικρά για να βάζω τα γυαλιά και τα μαρκαδοράκια μου. Και κάπου ανάμεσα στο διάβασμα και το πλέξιμο φτιάνου κι από κανένα σκίτσου έτσι για να μην ξεχνάμε και την τέχνη μας! Αμ πώς; Τσάμπα τα φοράμε τα γαλόνια; Αρκεί όμως να μη μείνουμε μόνο με τα γαλόνια στο τέλος. Φτου, φτου στα όρη στα βουνά!

Θυμάμαι σαν ήμουνα μικρή πώς είχε ξεκινήσει όλο αυτό το νταλαβέρι με τα σκίτσα. Αγαπούσα πολύ τα παραμύθια κι αν και δεν ήξερα να διαβάζω μου άρεσε να κάνω πως τα διαβάζω και να χαζεύω τις εικόνες. Έπαιρνα τότε το στυλό και ζωγράφιζα μικρά μπαρμπαδάκια μέσα στις ζωγραφιές των παραμυθιών. Ειδικά αν είχε τίποτα λουλούδια και φυτά, σχεδίαζα μικρά μυρμηγκο-ανθρωπάκια να κρύβονται μέσα στις φυλλωσιές. "Γυναίκα το παιδί χαλάει τα παραμύθια. Πάρ του ένα μπλοκ ζωγραφικής αν πας στο σούπερ μάρκετ.'' είπε ο πατέρας μου κι έτσι ας πούμε πως ξεκίνησε το μεγάλο κόλλημα. Εκείνη την περίοδο όμως παιζόταν στην κρατική η Πριγκίπισσα Σίσυ. Αμάν τι έρωτας τρελός με τα φορέματα! Παλαβό παιδί! Από τη μια έκλαιγα για να δω τους Thundercats, εεε τον Liono για την ακρίβεια που τον θεωρούσα και πολύ φάση παιδί να ούμε κι από την άλλη χοροπηδούσα σα το χαζό όταν έβλεπα τη Σίσυ.  Ως που μια μέρα είδα μια αληθινή πριγκίπισσα! Τη θεία μου που πήγε στο γάμο της με ένα τεράστιο πλουμιστό νυφικό με φουρό. Τούρτες τα λέμε τώρα. Εγώ όμως είχα ξετρελαθεί και από κείνη τη μέρα κυκλοφορούσα με τις φωτογραφίες του γάμου αγκαλιά. ''Αφού σου αρέσει τόσο πολύ η φωτογραφία της θείας σου θέλεις να μάθεις να τη ζωγραφίζεις;'' Με ρώτησε η μαμά και πήρε για απάντηση ένα πελώριο ΝΑΙ!!!!!!!!!!! Κι έτσι ανακάλυψα για πρώτη φορά πως η μαμά μου είχε μια κρυφή κι ανεκμετάλλευτη καλλιτεχνική φλέβα μέσα της. Μάνι, μάνι έφτιαξε την προσωπογραφία της θείας κι εγώ βάλθηκα να την ξεπατικώσω. Από κι έπειτα όλα πήραν το δρόμο τους. Σαν με έβλεπε ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς μου έκανε κολοτούμπες από τη χαρά του, όλες οι οικονομίες από το χαρτζιλίκι μου πήγαιναν σε ακουαρέλες, στυλό και μαρκαδόρους. ''Θα γίνω ζωγράφος!'' έλεγα στη μάνα μου. ''Όχι, οι ζωγράφοι πεθαίνουν στην ψάθα! Θα γίνεις επιστήμονας!'' μου απαντούσε. Ε και τα βρήκαμε στη μέση, έγινα αιώνια φοιτήτρια αρχιτεκτονικής. Έγινε δηλαδή το δικό της αλλά όχι όπως το ήθελε ακριβώς.. της το έβγαλα ξινό δηλαδής. Εμ έτσι είναι τα παιδιά, εκδικούνται...