Πλατεία Άθωνος

Όποια γωνιά της πόλης και να επισκεφτώ υπάρχει πάντα μια ιστορία για να θυμάμαι. Ίσως να προκαλώ κι εγώ την τύχη μου αφού πολλές φορές περιπλανιέμαι στους δρόμους μόνο και μόνο για να παρατηρήσω κάτι καινούριο και διαφορετικό. Παλιά συνήθεια παιδική που την κουβαλάω από τα χρόνια του σχολείου.

Η γιαγιά μου ήταν πολύ αυστηρή, γυναίκα παλαιών αρχών. Δε με άφηνε να κάνω ούτε ρούπι από το σπίτι. Γι αυτό λοιπόν όταν μεγάλωσα λίγο, μετά το σχόλασμα έκανα μια μεγάλη βόλτα κι ύστερα πήγαινα στο σπίτι. Έπαιρνα την κολλητή μου από το χέρι που κι εκείνη ήθελε να ξεσκάει η καημένη και αλωνίζαμε τις συνοικίες της Άνω πόλης. Κάθε φορά κάναμε και μια διαφορετική χρονομετρημένη διαδρομή. Ότι προλαβαίναμε να δούμε μέσα σε μία ώρα. Αυτήν την ωραία συνήθεια την κρατήσαμε κι αργότερα κι έτσι ανακαλύψαμε σπιθαμή προς σπιθαμή όλη την πόλη.

Ένα απόγευμα που ήμασταν μεγάλες κοπέλες και είχε μαλακώσει και λίγο ο καιρός ξεκινήσαμε πεζοπορία από τα κάστρα ψηλά, ψηλά, κατηφορίσαμε από το Τσινάρι, βγήκαμε από τη Βενιζέλου στο λιμάνι κι από εκεί το πήραμε όλο παραλιακώς και φτάσαμε Καλαμαρία στην Κρήνη και χτυπήσαμε το κουδούνι μιας θειας μου να μας κεράσει πορτοκαλάδα για να πάρουμε καύσιμα. Μετά επιστρέψαμε με το αστικό.
Τις κάνω και τώρα τέτοιες πεζοπορίες όταν είναι καλό το κλίμα. Δε θέλει ούτε ζέστη ούτε κρύο. Άνοιξη και Φθινόπωρο είναι η καλύτερη περίοδος.

Όσο σας τα λέω όλα αυτά παρακολουθείτε κάποιες λήψεις από την πλατεία Άθωνος. Κουτουκάκια και ταβερνάκια δεν φωτογράφισα γιατί με ενοχλούν οι κράχτες. Εξάλλου εμένα μου αρέσει αυτή η πλευρά της πλατείας, η ήσυχη. Εδώ σε ένα στενάκι στην Καστριτσίου έχει ένα μαγαζάκι που πουλάει γύψινα, φελιζόλ και βιβλία. Κατά βάση είναι εκδοτικός οίκος αλλά έχει κι άλλα τζιτζιμπλίκια. Μια φορά είχα να κατασκευάσω τη μακέτα μιας πολυθρόνας. Το μάθημα ήταν βιομηχανικό σχέδιο και η ιδέα μου ήταν μια αυγουλωτή πολυθρόνα. Πήγα στο κατάστημα και αγόρασα ένα μεγάλο αυγό από φελιζόλ. Δεν ξέρω γιατί αλλά όποιος με έβλεπε στο δρόμο γελούσε. Μάλιστα εκείνη τη μέρα πήγα και για καφέ. (σημείωση:κάθε μέρα πήγαινα τουλάχιστον για έναν καφέ) και μου έμεινε και σαν παρατσούκλι "Το κορίτσι με το αυγό" ή "κότα" αν το προτιμάτε. Πάντως κάτι εικαστικοί τύποι, φεύγα από ένα κουλτουριάρικο στέκι στην Παύλου Μελά είχαν κατά ενθουσιαστεί και βαρούσαν παλαμάκια. Παρεμπιπτόντως στην Καστριτσίου υπήρχε παλιά κι ένα μαγαζί καταγώγιο που έπαιζε βαριές μεταλλιές και μαζευόμασταν όλα τα τρελόπαιδα εκεί για να ακούσουμε βαριές κιθάρες..


Κοπιάστε κι από δω http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2014/08/blog-post_8.html να διαβάσετε την ''ιστορία του καφεναί'' , αλλά κι από εδώ http://enfo.gr/ar2867 για να προβληματιστούμε παρέα...