Τα αδέρφια της καρδιάς

Παράδοξον αλλά αυτόν τον καιρό η ζωή μου καταλαμβάνει με το ζόρι δύο τετραγωνικά μέτρα. Όσο χώρο πιάνει τέλος πάντων η πολυθρόνα και το γραφείο του υπολογιστή μου. Όλος ο κόσμος μου πάνω σε λίγα εκατοστά επιφάνειας. Αφού κάπου, κάπου πιάνω τον εαυτό μου να γελάει νευρικά στο άσχετο, χωρίς λόγο. Άρχισα να το χάνω σιγά, σιγά ε; Οι φίλοι μου λένε πως το είχα χαμένο από καιρό οπότε η απώλεια δεν θα είναι αισθητή, γι αυτό και είπα να μην χολοσκάσω. Εξετάσεις είναι θα περάσουν. Κι ευχής έργον να περάσουν με επιτυχία. Να λευτερωθώ.

Ε και μιας και είπα λευτερωθώ, βρε καλή λευτεριά και στο αδέρφι μου. (το θετό μου αδέρφι γιατί από τα άλλα δεν έχουμε).  Γεννάμε, παιδιά γεννάμε! Ναι δε σας το λεγα τόσο καιρό για να μη το ματιάσω αλλά γεννάμε.  Η παιδική μου φίλη, η γλυκιά μου φιλεναδούλα που κάναμε όλες τις ζαβολιές μαζί θα γίνει μαμά! Ασύλληπτο! Κι εγώ που έχω σε λίγες μέρες τα γενέθλιά μου θα λάβω σαν δώρο το πρώτο μου ανιψάκι.  Ουάου! Όχι πως δεν έχω πραγματικά ανίψια (έστω κι από τα ξαδέρφια μου)  αλλά όταν μεγαλώνεις μαζί με έναν άνθρωπο από τα πρώτα παιδικά χρόνια, εκείνος γίνεται εσύ κι εσύ γίνεσαι εκείνος.  Πώς να σας το πω; Είναι σα να γεννάω εγώ με καταλαβαίνετε; Είναι σα να περνάει όλη ζωή μου μπροστά από τα μάτια  μου.
 

Σα να ταν χθες μας θυμάμαι μικρές να κατηφορίζουμε με τις σχολικές μας τσάντες στους ώμους για το σχολείο και να λέμε πως δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε και πως δεν θα βιαστούμε να κάνουμε οικογένεια και παιδιά. Να ωριμάσουμε πρώτα κι ύστερα. Κι αυτό το λέγαμε συνειδητά γιατί είχαμε τσουρουφλιστεί από τις άμυαλες μανάδες μας που είχαν γίνει μικρομάνες από την απερισκεψία τους. Bingo! Παιδιά ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και οι δυο μας, μεγαλώσαμε από κοινού με το τροπάρι ''έχασα τα καλύτερά μου χρόνια για να σε μεγαλώσω..'' Έξω από δω λέγαμε στα όρη στα βουνά, θα μεγαλώσουμε πρώτα για τα καλά και μετά παντρειές και οικογένεια. Και να που έγινε έτσι.. Μεγαλώσαμε και να που έρχονται όλα όπως τα μελετούσαμε.

Να αυτά περισυλλογιζόμουν σήμερα όλη μέρα και με έπιασε η νοσταλγία. Θυμήθηκα τα εφηβικά μου χρόνια και τις άλλες καλές φιλενάδες μου, που έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους και δεν δίνουν πλέον σημάδια ζωής οι γαϊδούρες. Και πλάκα πλάκα μόνο όταν ξεκόβεις από κάποιους ανθρώπους αποκτάς την αίσθηση του χρόνου. Όταν συνυπάρχεις είναι σαν να ζεις σε ένα υπέροχο απέραντο τώρα. Όταν αποχωρίζεσαι όμως αρχίζεις να αποκτάς παρελθόν. Αρχίζεις να μετράς το τότε. Τότε που κάναμε εκείνο με την Βεγγελίτσα, τότε που κάναμε το άλλο με την Ελένη. Οι αποχωρισμοί είναι που ορίζουν την χρονική πορεία της ζωής μας. Αποχωρισμοί λόγω λησμονιάς, αποχωρισμοί λόγω απόστασης και αποχωρισμοί (χτύπα ξύλο) λόγω θανάτου. Πιστεύω πως όλοι έχουμε να μετράμε πολλούς τέτοιους αποχωρισμούς. Η ελπίδα όμως της γλυκιάς αντάμωσης είναι που μας κρατά δυνατούς και αισιόδοξους.

Κόσμος πάει κι έρχεται δηλαδή και μεις χαζεύουμε φωτογραφίες για να ζήσουμε ξανά τις παλιές μας στιγμές. Το στοίχημα όμως είναι να φτιάξουμε καινούριες στιγμές, ακόμα πιο όμορφες και δυνατές από τις παλιές. Ε δε μας πήρανε δα και τα χρόνια. Άλλο όμως μεγάλο βάσανο και τούτο (ειδικά για τις γυναίκες). Η τρελή μάχη με το χρόνο, λες και κάτι που ζεις έχει αξία μονάχα όταν είσαι ξεπεταρούδι. Πολύ θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει αυτά τα κόμπλεξ. Ίσως ο μοναδικός τρόπος για να ξεπεράσεις την αγωνία του μεγαλώματος είναι να κάνεις πράγματα που έχουν μεγαλύτερη ομορφιά από την νιότη. Και σίγουρα οι δυνατές φιλίες είναι ένα από αυτά. ''Καλά βρε παιδί μου νέα κοπέλα είσαι ακόμα'', θα μου πει κάποιος; Κι όμως όσο ξεμακραίνει κάποιος από την εφηβεία του, τόσο περισσότερο τρομάζει με τον χρόνο, ακόμα κι αν είναι πολύ νέος ακόμα. Και ναι, είναι οι παλιοί φίλοι που τα κάνουν όλα, αυτοί που έχουν αλλάξει μονοπάτι και δεν περπατούν άλλο πια χέρι, χέρι μαζί σου...

Ακόμα κι έτσι όμως είναι ωραίο να μετράς ανθρώπους που έχεις αγαπήσει και να κρατάς σαν φυλαχτό αυτούς που μένουν με γενναιότητα κοντά σου. Γιατί δεν υπάρχει πολυτιμότερο πράγμα σε αυτόν τον κόσμο από τα αδέρφια της καρδιάς. Μόνο τότε καταλαβαίνεις πως ο κόσμος ολάκερος είναι οικογένειά σου και πως υπάρχουν ακόμα ένα σωρό άγνωστοι άνθρωποι μέσα στο απρόσωπο πλήθος που μπορεί να γίνουν κι αυτοί αδέρφια σου. Τι ωραίο πράγμα η οικογένεια να μεγαλώνει. Να παντρεύονται οι φίλοι, να γεννούν παιδιά κι έτσι ο χρόνος που περνά να έχει άλλο νόημα και αξία.

Ορίστε, σκέφτηκα τους φίλους μου και το μικρό μου γραφείο έγινε περιβόλι. Το πλεκτό μου σεμεδάκι  για να ακουμπάω τον καφέ μου είναι σαν αληθινή λαχταριστή φράουλα και η μικρή χαζή ζωγραφιά στο βάθος ένας πολύχρωμος κόσμος. Πάει και η κούραση, πάει και το άγχος. Κι από όλους τους φίλους πρώτος και καλύτερος ο άνθρωπος που στέκει πλάι μας. Αυτός που έδωσε όρκο να μην φύγει από κοντά μας μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής μας. Μήπως και ο γάμος δεν είναι μια φιλία; Ένα μόνοιασμα, ένα ταίριασμα, μια συντροφιά; Χμ μήπως έτσι δίνω την απάντηση στους αποθαρρυμένους, στο πώς πρέπει να κρατιούνται οι γάμοι; Αφού και στη ζωή μας έτσι γίνεται το πράγμα. Πρώτα μαθαίνουμε να αποκτούμε φίλους κι ύστερα ταίρι. Αν δεν έχεις φίλους πώς θα μάθεις να συμβιώνεις με ένα ταίρι; Να γιατί η φιλία είναι το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο. Μέσα από μία φιλία μαθαίνεις να ξανοίγεσαι. Αφήνεις τα φουστάνια της μάνας σου και τρέχεις στο πάρκο να συναντήσεις καινούριους ανθρώπους...