Η αυστηρή διατροφή και η βαριά συστηματική γυμναστική πάντα δείχνει να είναι μονόδρομος. Βαριά συστηματική γυμναστική είπα; Αυτό μεταφράζεται συνήθως σε ατελείωτες ώρες αεροβικής και ασκήσεις ενδυνάμωσης. Ειδικά όταν ο κοινωνικός ρατσισμός σε αναγκάζει να κυνηγάς το ''ιδανικό'' κατά κόσμον βάρος, δηλαδή τα 10 κιλά κάτω από το ύψος σου, η ζωή σου επικεντρώνεται πλέον μονάχα στην επίτευξη αυτού του στόχου. Αγκαλιά με ζυγαριές, δοσομετρητές, με αμέτρητα όργανα γυμναστικής και με μία και μοναδική εμμονή στο κεφάλι, να γίνεσαι κάθε μέρα όλο και πιο αποδοτικός και ''χτισμένος''. Από ένα σημείο και μετά σταματάς να είσαι εσύ και ταυτίζεσαι με τους τετρακέφαλους και τους δικέφαλους σου κι αν μια μέρα σηκώσεις τα ίδια κιλά με την προηγούμενη φορά, νιώθεις μάλλον αδύναμος και αποτυχημένος. Ο θαυμασμός τον άλλων γίνεται αναπόφευκτα το ναρκωτικό σου. Εξαντλητικοί ρυθμοί, ανυπόφορη ρουτίνα, προγραμματισμένα γεύματα, προγραμματισμένες τροφές, προγραμματισμένες παρέες, μονοθεματικές συζητήσεις και η τρέλα καλά κρατεί μέχρι να συμβεί κάτι και να σε σταματήσει, να σου βάλλει φρένο.
Το δικό μου φρένο στην προσωπική μου φρενίτιδα ήταν ένας σοβαρός τραυματισμός που με έστειλε στον πάγκο κοντά για ένα εξάμηνο, ίσως και παρά πάνω. Ένας βαρύς τραυματισμός στα γόνατα που δεν υποχώρησε ποτέ ολοκληρωτικά. Τέρμα τα πολλά βάρη, αν ήθελα να κρατήσω τα πόδια μου. Στην αρχή ένιωθα σαν αγρίμι στο κλουβί. Ο εθισμός στην δύσκολη γυμναστική ήταν μεγάλος, γιατί πέρα από το ωραίο σωματικό αποτέλεσμα ήταν και ένα δυνατό αγχολυτικό, ένα δυνατό μέσο εκτόνωσης. Είναι τρομερό αίσθημα να νιώθεις το σώμα σου ανθεκτικό, ανάλαφρο, ζωντανό. Σου δίνει αυτομάτως την ψευδαίσθηση πώς είσαι άτρωτος. Αισθάνεσαι τόσο ενεργητικός πλέον που είσαι έτοιμος να κατέβεις για μάχη. Αρχίζεις να περπατάς αλλιώτικα, πιο στητά, πιο υπερήφανα, πιο .. επιθετικά. Και ναι αρχίζεις να γίνεσαι πραγματικά επιθετικός. Οι άνθρωποι γύρω σου αρχίζουν να σε λογαριάζουν αλλιώς. Σε αγγίζουν και μόλις αισθανθούν το σφρίγος κάτω από τα ρούχα σου σε φοβούνται. Οι λαβές σου είναι πια πολύ δυνατές, όσο και να το θες δεν μπορείς να ελέγξεις τη δύναμή σου. Ο κόσμος πραγματικά σε φοβάται, όχι πως θα κάνεις κάτι κακό, αλλά σκέφτονται διπλά και τρίδιπλα να προκαλέσουν τον θυμό σου.
Κάπου εδώ θα με ρωτήσετε, δηλαδή εσύ έκανες όλα τα παρά πάνω; Ήσουν μία ''χτισμένη''; Ναι έκανα όλα τα παρά πάνω γιατί είχα μια φυσική έφεση στη γυμναστική ενδυνάμωσης. Η μυϊκή μου μάζα ήταν πάντα πάνω από το φυσιολογικό για τα γυναικεία δεδομένα εξαιτίας αυτών των ορμονολογικών που σας ανέφερα. Ίσως να ταν κι αυτός ένας λόγος που δεν χρειάστηκε ποτέ να καταπιαστώ με συμπληρώματα διατροφής, πρωτεΐνες κλπ, έπαιρνα όγκο με πολύ μεγάλη ευκολία.
Όταν έχουμε να κάνουμε όμως με την υγεία καμιά φορά συνειδητοποιούμε πως δε μπορούμε να τα έχουμε όλα υπό έλεγχο. Εκ των πραγμάτων οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν με τέτοια σφοδρότητα που έφτασα στο αντίθετο άκρο, να μην μπορώ να σηκώσω ούτε ένα κιλό ζάχαρη. Μυϊκοί πόνοι, ακατανίκητη εξάντληση, ατονία, υπνηλία και πολλά άλλα ωραία πράγματα που σχετίζονται με σοβαρά ενδοκρινολογικά προβλήματα. Και φυσικά όταν σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου και δεν μπορείς να αθληθείς ο μεταβολισμός παθαίνει πάλι ένα σοκ. Από εκεί που έπρεπε να κρατιέσαι σε σταθερό βάρος με 3 και 4 ώρες γυμναστικής καθημερινά, ξαφνικά όταν σταματάς αρχίζεις να παίρνεις βάρος ασταμάτητα. Και κάπου εκεί όταν επιστρέφει ο παλιός εφιάλτης της ελαττωματικής εικόνας σου, φτάνει η ώρα να μετρήσεις αυτούς που σε αγαπούν αληθινά..
Όλα για καλό που λένε..Και να σαι τώρα μπροστά σε μία ας το πούμε κακή εξωτερική εικόνα για τα μάτια των πολλών, να αγωνίζεσαι πλέον όχι για την ομορφιά σου αλλά για την υγεία σου. Σαν βρέφος που δεν ξέρει να περπατά ξεκινάς κι εσύ από τα βασικά, από το να μάθεις να στέκεσαι στα πόδια σου χωρίς να πονάς.Κι όμως εκεί είναι που μαθαίνεις πραγματικά τον εαυτό σου από μέσα προς τα έξω. Αρχίζεις να εξοικειώνεσαι με αυτά που σου παραχώρησε η φύση, έναν αργό, βραδυκίνητο μεταβολισμό και μια αργή, ήσυχη, ήρεμη καρδιά...
Όχι κι άσχημα. Ξέρετε κάτι; Είναι θείο δώρο να έχεις αργό μεταβολισμό (από ιατρικής άποψης πάντα) ναι οκ μπορεί να πρέπει να μάθεις να εκπαιδεύεσαι στο να καταναλώνεις την ελάχιστη τροφή αλλά αργός μεταβολισμός σημαίνει ξεκούραστος οργανισμός. Πολλές φορές ζηλεύουμε τους ανθρώπους που κάνουν πολλές καύσεις και δεν υπολογίζουμε πόσο σκληρά εργάζεται το βιοχημικό εργοστάσιο του σώματος τους για να κάνει όλη αυτή τη σκληρή δουλειά. Η καρδιά αργά ή γρήγορα εξαντλείται γι αυτό και βλέπετε νέα αθλητικά παλικάρια 30 και 40 ετών να έχουν καρδιολογικά προβλήματα. Όχι δεν φταίνε πάντα τα ύποπτα συμπληρώματα διατροφής, φταίνε οι ίδιοι οι ρυθμοί του σώματος. Πολλά γεύματα και πολλές ώρες βαριάς γυμναστικής αργά ή γρήγορα το κορμί το ισοπεδώνουν.
Είναι ωραίο να μαθαίνεις να δουλεύεις στο ρελαντί και να μαθαίνεις να είσαι μετριοπαθής σε όλα σου. Να μαθαίνεις να έχεις στη ζωή σου ΜΟΝΑΧΑ τους ανθρώπους που σε αγαπούν για τα ψεγάδια σου και όχι αυτούς που σε ωθούν στα άκρα για να είσαι αρεστός στα μάτια τους. Το ποθούμενο της ομορφιάς πρέπει να είναι προσωπική σου πλέον υπόθεση και όχι μια φασιστική επιβεβλημένη κατάσταση.
Με τα χρόνια κατάλαβα πως η καλύτερη των καλυτέρων γυμναστική είναι η πεζοπορία. Είναι ένα από τα λίγα είδη άσκησης που λειτουργεί ολιστικά. Γυμνάζει το κορμί, τα ζωτικά μας όργανα, αναπλάθει τα εγκεφαλικά κύτταρα παρακαλώ, καθαρίζει το μυαλό, θεραπεύει την ψυχή συν ότι μας χαρίζει και ψυχαγωγία όταν συνδυάζεται με ωραία τοπία.
Τώρα βέβαια μου ήρθαν όλα αυτά σήμερα γιατί στεναχωρήθηκα που καταστράφηκαν 4 ζωές για αυτήν την γαμημένη (συγγνώμη για τη λέξη) εμμονή του χτισίματος του σώματος. Δυο παιδιά στον τάφο και δυο παιδιά στη φυλακή. Τι κρίμα, τι κρίμα! Λες και μας περισσεύουν παλικάρια στη χώρα μας. Μπλεξίματα, δυστυχήματα, τροχαία, ουσίες, καταχρήσεις, απερισκεψίες και κάθε τόσο χάνουμε δεκάδες νέων ανθρώπων για ηλίθιους παν ηλίθιους λόγους. Την πόρωση των γυμναστηρίων την ξέρω και την γνώρισα για τα καλά. Πραγματικά μπορεί να μπεις φυσιολογικός άνθρωπος και να γίνεις στην πορεία αγνώριστος μέσα και έξω. Αλλάζει τόσο πολύ ο ψυχισμός σου και οι προτεραιότητες σου. Πραγματικά βλέπεις το υπερτροφικό σώμα (πλυν ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων) να εκτοπίζει τις πνευματικές διεργασίες του ανθρώπου. Ναι μπορώ να πω πως ενίοτε χαζεύεις, αλλοιώνεσαι, παραμορφώνεσαι. Αυτή η υπερβολική σιγουριά που αποκτάς για τον εαυτό σου σε πάει αναμφίβολα στο άλλο άκρο της έπαρσης, της αυταρχικότητας, της ακαμψίας της επιθετικότητας. Αυτό βέβαια διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά δυστυχώς διαμορφώνει ήθος και κουλτούρα. Και φανταστείτε παρακαλώ τι γίνεται όταν μπαίνουν στη μέση και επικίνδυνες χημικές ουσίες που κάνουν τον άνθρωπο ακόμα πιο νευρικό και επιθετικό.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως για μένα κάθε άτομο που παραστρατεί και χάνεται σε σκοτεινά μονοπάτια είναι ένας λόγος για να θλίβομαι και να στεναχωριέμαι.Είναι τόσο μα τόσο εύκολο στην σκληρή κοινωνία που ζούμε να πωρωθεί και να φανατιστεί κανείς, να ταυτιστεί με ιδεολογίες μεγαλείου και να στρατευτεί για χάρη τους. Δε θέλω να σταθώ στην ιδεολογική ταυτότητα των παιδιών. Για μένα ήταν απλώς δύο δηλητηριασμένα παιδιά που δεν πρόλαβαν να αλλάξουν μονοπάτι. Όποιος έχει δει τα Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας ξέρει πολύ καλά πως οι μηχανισμοί της ψυχικής αλλοτρίωσης είναι πολυπλοκότεροι από όσο πιστεύουμε και μπορεί ο καθένας μας να βρεθεί από καθαρές συγκυρίες στο λάθος μονοπάτι. Όλοι στην τελική είμαστε τα καταναλωτικά προϊόντα μιας απάνθρωπης κοινωνίας. ..
Δεν θα το πιστέψεις αλλά σαν να διάβαζα τη δική μου ιστορία αλλά απλά άλλαξε ηλικιακή βαθμίδα! :-D
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα πάθος με τη μυική ενδυνάμωση σε βαθμό τρέλας. Προσεκτική διατροφή, συμπληρώματα πρωτεϊνης κλπ κλπ ώσπου το χειμώνα ένας τραυματισμός στα πόδια με κράτησε μακριά και δεν επανήλθα ξανά αν και τα πόδια εμένα είναι οκ! Λόγω ηλικίας ( κλεισμένα 44) με επιασαν και κάτι ορμονικά και πήρα τα κιλάκια μου αλλά ποσώς με ενδιαφέρει καθώς ξέρω πως αυτό το διάλειμμα το χρειαζόμουν κι ας είναι μεγάλο, και δεύτερον η διατροφή μου δεν άλλαξε καθόλου , μόνο η έλλειψη άσκησης μου στοίχισε!
Την περίοδο της έντονης ενασχόλησης μου με τα βάρη ήρθα σε επαφή και γνώρισα την τρέλα των "μπόντι"...ευτυχώς απομακρύνθηκα κάποια στιγμή και βρήκα την υγειά μου. Βιομηχανία με πολύ χρήμα κρύβεται κι εκεί!
Εγώ προτιμώ να βρω ξανά την επαφή με τις ισορροπίες μου!
Φιλιά!
(κρίμα για όλα τα παλικάρια! )
Τι λες βρε παιδάκι μου! Τέτοια σύμπτωση σε όλα τα επίπεδα; Παράξενη η ζωή τελικά. Ακόμα δεν περνάω το κατώφλι του γυμναστηρίου, ξέρω πως αν πάω θα κολλήσω και πάλι, (είναι μεγάλη αρρώστια) θα το κάνω ΄όμως γιατί πρέπει αλλά θα προσπαθήσω να είμαι συγκρατημένη. Τα γόνατά μου είναι καλά τώρα αλλά με δυο τρεις λάθος κινήσεις με ξαναπιάνουν. Το τρέξημο δηλαδή απαγορεύεται δια ροπάλου το ίδιο και οι μεγάλες άρσεις,οκ μικρό το κακό. Τα ορμονικά είναι περίπλοκο και επικίνδυνο θέμα αν δεν είσαι συντηρητικός και πειθαρχημένος, σου δένουν τα χέρια και αλλάζουν όλη τη ζωή σου. Δεν πειράζει, καλύτερα να τεστάρονται και αυτοί που μας αγαπούν.
ΔιαγραφήΚι εμένα το τρέξιμο απαγορεύτηκε! Απίστευτο!
ΔιαγραφήΌμως μπορώ να κάνω οτιδήποτε άλλο. Γυμναστήριο έχω ...στο σπίτι! Όταν πήγαινα έξω είχε μούρλα μεγάλη...τους είχα ζαλίσει όλους!
Να φύγουν οι ζέστες κι επανέρχομαι σε λογικά πλαίσια. Η ηλικία δεν επιτρέπει ασυδοσία πια! Το είδα το χειμώνα που τραυμάτισα σοβαρά τα πόδια μου!
Φιλιά!!
Αυτό περί ηλικίας δεν το πολύ πιστεύω μέχρι να πατήσουμε τα 65 το σώμα έχει τις δυνάμεις του του και τις αντοχές του, ίσως και μετά τα 65 με καλή, σωστή εξάσκηση. Απλά όταν ήμαστε στα 20 μας είμαστε πιο ριψοκίνδυνοι, Δε δίνουμε σημασία στα σημάδια της καταπόνησης και γι αυτό μετά κληρονομούμε κουσούρια. Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού του πράγματος είναι ότι στα 19 μου κόντεψα να πεθάνω από οξεία βρογχίτιδα ενώ τώρα μετά από 10 χρόνια περνάω βαριές ιώσεις σε 5 μέρες. Και το σώμα μας θέλει την εκπαίδευσή του και όσο πιο καλά είμαστε μέσα μας τόσο πιο δυνατό το ανοσοποιητικό και όλα τα υπόλοιπα. Χώρια που η ρουτίνα με τα chech up είναι άκρως σωτήρια και βοηθητική.
ΔιαγραφήΤο περπάτημα είναι μια σπουδαία άσκηση, αλλά όταν είσαι νέος και επειδή το έχεις στο τσεπάκι και μπορείς φυσικά να κάνεις και πολύ πιο δύσκολες γυμναστικές, δεν το ξέρεις. Είναι όμως, χωρίς να καταπονεί αρθρώσεις, όπως και το κολύμπι, γυμνάζει μύες και καρδιά. Παλιά πήγαινα σε ορειβατικούς και ήταν το κάτι άλλο να περπατάς μέσα στα βουνά μας, σε υπέροχα τοπία που διαθέτουμε. Αλλά γενικά, και για να κάνεις τις καθημερινές δουλειές σου στην πόλη, πάλι είναι άσκηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία, εξομοληγιτκή ανάρτηση που λέει πολλά για το επίκαιρο θέμα!