''Πες το με έναν καφέ''

Καφεναί

Οι Ιστορίες του καφενέ δεν τελειώνουν, όχι μόνο γιατί το κάλεσμα της Αριστέας έχει grand σουξέ και οι συμμετοχές όλο και αυξάνουν, αλλά και γιατί ο καφές είναι μέσα στη ζωή μας και την κουλτούρα μας. Όταν κυκλοφορείς βλέπεις πράγματα, ζεις καταστάσεις και γεμίζεις με καινούριες εικόνες. Πέρα όμως από αυτά που ζεις είναι και αυτά που λες και μοιράζεσαι.

Το καλοκαιράκι είχα κι εγώ τη λαχτάρα να στίσω ένα θεματάκι με περιεχόμενο τον καφέ.

 

"Πες το με έναν καφέ"

Η ιδέα ήταν να μοιραστεί ο καθένας μας κάποιες από τις κουβέντες και τις σκέψεις που έχει κάνει πίνοντας έναν καφέ με παρέα. Καφές, στον καφετέρια, καφές στο πάρκο, καφές στο πόδι, στο μπαλκόνι, στην παραλία, στο κυλικείο.

Μια δυο φωτογραφίες από τον καφέ και λίγα λόγια για όλα όσα βγήκαν από το μοίρασμα και την επικοινωνία.

Σήμερα θα κάνω την αρχή για να σας βάλω στο πνεύμα.

Είχαμε κανονίσει συνάντηση με μια φίλη μου στο κέντρο της πόλης. Είχαμε πολύ καιρό να ιδωθούμε εξαιτίας της απόστασης. Εκείνη είναι από το Βόλο κι έρχεται για επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη όποτε της το επιτρέπουν τα οικονομικά της. Γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια από τότε που πρωτομπήκαμε στο πολυτεχνείο. Συμφοιτήτριες και γειτόνισσες. Μαζί διαβάζαμε, μαζί πηγαίναμε σχολή, μαζί πηγαίναμε γυμναστήριο, μαζί κυκλοφορούσαμε, μαζί μεγαλώσαμε και γίναμε από κορίτσια ολόκληρες γυναίκες. Ταιριάξαμε σε όλα που λένε, ακόμα και στους ρυθμούς μας. Αργοκίνητες και οι δύο τα κάναμε όλα με το πάσο μας. Η μία παρακινούσε την άλλη στην τεμπελιά.

Καθώς ήταν μεσημεράκι και ο ήλιος βαρούσε ντάλα, αναζητήσαμε ένα δροσερό και σκιερό μέρος με περατζάδα. Τα βήματα μας οδήγησαν απευθείας στο κλασσικό φοιτητικό μας στέκι στην Ζεύξιδος. Παράξενο το συναίσθημα, τι μια να βρίσκεσαι σχεδόν κάθε μέρα σε ένα μέρος σε σημείο που να μη σου κάνει αίσθηση πια και την άλλη να παρακαλάς για να πας.. Αναπόφευκτο όμως όταν αλλάζει η ζωή.

Καθίσαμε στο πιο άνετο τραπέζι, σε μια γωνιά από όπου μπορούσαμε να επιθεωρήσουμε όλο τον πεζόδρομο. Μας άρεσε. Μας άρεσε πολύ. Παραγγείλαμε τα καθιερωμένα μας. Εσπρέσο φρέντο εκείνη και φραπέ με μπόλικο γάλα εγώ και μόλις βολευτήκαμε αρχίσαμε το κουβεντολόι.

Καταπιαστήκαμε με πολλά θέματα. Με τα νέα μας, τα χαμπέρια μας, την επικαιρότητα. Κυρίως όμως σκαλώσαμε στις μεγάλες αλλαγές της ζωής μας. Στην μετάβαση από τις σπουδές στην αγορά εργασίας, από την φοιτητική ζωή στην πιο ήσυχη ρουτίνα της οικογενειακής ζωής και στο πώς τελικά μας έχει επηρεάσει όλο αυτό. Το πόρισμα ήταν πως μάλλον μας έχει κάνει καλό. Μπορεί η νοσταλγία για τις μέρες που ήμασταν συνέχεια μαζί να μας φέρνει μελαγχολία πού και πού αλλά στην τελική πλέον είμαστε πιο ήρεμες και κατασταλαγμένες. Ωραία η εφηβεία αλλά έχει κι αυτή την κούραση της. Είναι τέρμα εξοντωτικό να ζεις μονίμως στην πρίζα και να βιώνεις έντονα συναισθήματα για το κάθε τι. Έντονες χαρές, έντονες λύπες, έντονες απογοητεύσεις, μεγάλες προσδοκίες για όλους και για όλα. Αυτή άλλωστε είναι και η παραδοξότητα της πρώτης νιότης. Ότι έχεις στα χέρια σου το μεγαλύτερο δώρο της φύσης, τη φρεσκάδα της πρώτης νιότης και δεν μπορείς να την χαρείς και να την αξιοποιήσεις. Ανασφάλειες, οικογενειακά βιώματα, ορμονικές και συναισθηματικές αλλαγές και μια σειρά από έξτρα παράγοντες που σε κάνουν να ζεις σε αναμμένα κάρβουνα. Το ευτύχημα είναι πως μια παρατεταμένη φοιτητική περίοδος σου δίνει πολύτιμο χρόνο για να τα βρεις με τον εαυτό σου, να ανακαλύψεις τις κλίσεις σου, να ωριμάσεις, να συναντήσεις ανθρώπους που σου ταιριάζουν και να επουλώσεις όλες τις πληγές σου.

Και να 'μαστε πλέον εδώ κάπου στα πρώτα άντα, ώριμες και κατασταλαγμένες, με τα μυαλά μέσα στο κεφάλι να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία για να αξιοποιήσουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας. Τα παραγωγικά χρόνια που μπορείς να είσαι ταυτόχρονα και νέος και ισορροπημένος. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να αξιολογήσουμε την μεγάλη απάτη των είκοσι, απομυθοποιώντας το κάθε τι που κάνει αυτήν την ηλικία να φαντάζει ειδυλλιακή και εξιδανικευμένη. Κάτι βέβαια που δεν μπορούν να αντιληφθούν όλοι οι άνθρωποι. Έτσι κουβεντιάσαμε και για κείνα τα παραδείγματα ανθρώπων που δεν αποδέχονται και δεν αγκαλιάζουν το πέρασμα του χρόνου. Μιλήσαμε για κείνους που έχουν κολλήσει στα δεκαοχτώ και επιμένουν να χαζοφέρνουν  για να μην δείξουν πως μεγάλωσαν. Για κείνους που θέλουν να ζουν μονίμως την φρενίτιδα και τα έντονα πάθη του εφηβικού ενθουσιασμού, θεωρώντας την μετριοπάθεια συμβιβασμό και αποτυχία.

Και κοντά σε αυτά που είπαμε μου έσκασε και η έμπνευση για αυτό το άρθρο : Grow up επιτέλους!
 που μιλάει για όλους αυτούς που παιδιαρίζουν και αρνούνται πεισματικά να ωριμάσουν.


Οκ εγώ μπορεί να το κούρασα το θέμα λίγο παραπάνω, αλλά πάνω κάτω, κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι την ιδέα. Μιλήστε για έναν καφέ που ήπιατε και περάσατε όμορφα και δημιουργικά.

Υ.Γ. ήπια κι άλλους καφέδες αλλά αυτούς σας του φυλάω για την συνέχεια...