Broken...

Έτσι κι αλλιώς ήσουν πάντα διαλυμένος...

 

Θυμάσαι σαν ήσουνα παιδί

που ονειρευόσουν όλη μέρα;

Που ονειρευόσουν το μέλλον σου;

Που χανόσουνα μέσα στα τραγούδια;

Τώρα αυτοί οι καιροί έχουν περάσει.

Έχουν χαθεί για σένα τώρα πια...

Οι λέξεις σου έχουν κι αυτές ξεχαστεί 

κατά κάποιο τρόπο μέσα στο χρόνο.

'Άραγε  βλέπεις καθόλου εκείνον τον φίλο που ήξερα;

Τον έχω χάσει.

Τώρα στη θέση του βλέπω έναν άλλον

που φοράει απλώς το στέμμα σου...

 

Και είσαι τόσο μακριά,

τόσο μακριά από τον τόπο σου...

Θυμάσαι άραγε 

εκείνες τις μέρες χωρίς δάκρυα;

Αλήθεια  όμως,

πόσο μακριά πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις;

Πόσα μπορείς να πετύχεις 

όταν τα θέλεις όλα χωρίς πόνο;

Πόσο καιρό θα υποφέρεις χωρίς να το ξέρεις;

Υπάρχει όμως ένα ήσυχο μέρος που πηγαίνω

ένα μέρος χωρίς θόρυβο.

Μόνο εσύ μπορείς να έρθεις,

 μόνο εσύ επιτρέπεται...

Την ώρα που θα πέφτεις

εγώ θα σε πιάσω.

Δεν χρειάζεται να φτάσεις πολύ χαμηλά...

Μπορείς να τα καταφέρεις!

Θα είμαι εκεί για σένα!

Εξάλλου ήσουν ευθύς εξαρχής διαλυμένος...

(Ελεύθερη απόδοση των παρακάτω στίχων)

Broken - Depeche mode

 When you were a child
You'd dream all day long
You'd dream of the future
Get lost in your songs

Now that time is gone
It’s lost for you now
Words long forgotten
Forgotten somehow

  

 You see the friend that I knew?
Cannot be found
Replaced by another
Wearing his crown

And you’re so far away
You’re so far from here
Do you remember
Our time without tears?

If you want control
Without any pain
How long will you suffer?
How long will you reign

There’s a place where I go
Without any sound
Only you can reach me
Only you’re allowed

 When you’re falling
I will catch you
You don’t have to fall that far
You can make it
I will be there
You were broken from the start 

 

Είμαστε όλοι διαλυμένοι και δεν το ξέρουμε...

Επαναπαυμένοι στις τακτοποιημένες ζωούλες μας,

έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.

Έχουμε ξεχάσει κι εκείνο το παιδί που ήμασταν άλλοτε.

Τότε που χανόμασταν μέσα στα αγαπημένα μας τραγούδια και κάναμε όνειρα για το μέλλον.

Είμαστε ξένοι μέσα στο ίδιο μας το σώμα 

κι εκείνοι που κάποτε αγάπησαν την αθωότητά μας

δεν μας αναγνωρίζουν πια..

Αυτοί οι στίχοι με πάνε τόσο μακριά, σε αλήθειες που πονάνε.

Πόσους φίλους έχουμε χάσει έτσι;

Πόσα αγαπημένα μας πρόσωπα τα ρούφηξε η σύγχρονη πραγματικότητα;

Παιδικοί φίλοι που έχουν αλλοιωθεί, 

παλιοί γνώριμοι που έχουν αλλοτριωθεί.

Αλλά ακόμα κι εμείς οι ίδιοι καλά, καλά

κάπου έχουμε θαμπώσει κι έχουμε χάσει το πέταγμά μας...

Κι εκεί που αυτοί οι στίχοι σε ταρακουνάνε και σε ισοπεδώνουν, 

εκεί σου υπενθυμίζουν κάτι πολύ σπουδαίο!

Κάτι πολύ συγκλονιστικό!

Ότι δεν χρειάζεται να το παιδεύουμε πολύ το πράγμα.

Δεν χρειάζεται να αναλύουμε τόσο πολύ τους εαυτούς μας και να φοβόμαστε την αποτυχία.

Έτσι κι αλλιώς πάντα ήμασταν διαλυμένοι.

Πάντα ήμασταν αδύναμοι.

Κι όσο γρηγορότερα το εμπεδώσουμε αυτό,

 τόσο περισσότερο θα απελευθερωθούμε.

Γιατί στην τελική δεν είμαστε μόνοι μας.

Υπάρχει πάντα Κάποιος εκεί για να μας πιάσει...

Κι όλα αυτά μου ήρθαν σήμερα γιατί κάποια τραγούδια είναι αληθινές προσευχές.

Προσευχές που τις λένε άνθρωποι σπασμένοι, άνθρωποι μπερδεμένοι.

Κι αυτός ο Παράκλητος είναι ''παλαβός'' και  ξέρει να τρυπώνει παντού.

Ακόμα κι όταν ακούς Depeche Mode, εκείνος σε βρίσκει...

Γιατί ενώ εμείς ψάχνουμε έναν Θεό ''νεκρό'', κρυμμένο σε σκονισμένα βιβλία βυζαντινολογίας και πέτρινα ξωκλήσια, 

Εκείνος, περπατά αθόρυβα ανάμεσά σας, μέσα σε πολύβουες πολιτείες. 

Περπατά πάνω σε ηλεκτροφόρα καλώδια και σε πολυσύχναστες λεωφόρους. 

Φοράει σχισμένα τζιν και μαύρα μπλουζάκια.

Τραγουδάει στιχάκια και ακούει ηλεκτρονικούς ήχους.

Ζει στο εδώ και τώρα 

γιατί μόνο το τώρα είναι δικό του.

Το παρελθόν υπάρχει μονάχα για τους ανθρώπους,

για Εκείνον ποτέ.

Ζει ανάμεσά μας και είναι ένας από εμάς.

Είναι ο καθένας από εμάς..

Και την ίδια στιγμή που εσύ κουτρουβαλάς ,

την ίδια στιγμή εσύ ο ίδιος, 

ο αποτυχημένος και ο λίγος τον κουβαλάς.

Χωρίς πολλά, πολλά λόγια,

με δυο στιχάκια και μια κιθάρα τον τραγουδάς.

Κι Εκείνος σου χαμογελά γιατί είναι ένας από εμάς.

Σε κάθε γωνιά και σε κάθε πλατεία.

Σε κάθε τραγούδι, σε κάθε συναυλία.

Κι είναι κυρίως εκεί που δεν θα περίμενες ποτέ να τον βρείς.

Εκεί που οι ''σοφοί'' σου λένε να μην πας,

αλλά εσύ πηγαίνεις,

γιατί μέσα σου ξέρεις πως πρέπει πρώτα να σπάσεις για να τον δεις..

Και τον βλέπεις... 

και σου λέει...

''Όλα μπορείς να τα καταφέρεις γιατί είμαι πάντα εκεί...

Αν πέσεις θα σε πιάσω..

Έτσι κι αλλιώς ήσουν πάντα σπασμένος..''

Κι όλα αυτά που ήρθαν σήμερα γιατί άκουσα αυτό το τραγούδι κι αποτρελάθηκα τελείως...