Αύγουστος...

Αυτό που όλοι τρελαίνονται με τον Αύγουστο ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω.  Οκ ναι, είναι ο
μήνας που οι περισσότεροι την κάνουν για διακοπές. Αλλά πλέον δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε τέτοιες πολυτέλειες.

Σαν παιδί της πόλης που ήμουν, χωρίς παραθεριστικό σπίτι στο χωρίο, τα καλοκαίρια μου με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις ήταν πάντα μακριά και μοναχικά. Εδικά όμως ο Αύγουστος ήταν και παραμένει πάντα ο πιο μελαγχολικός μήνας του Καλοκαιριού. Ερημωμένη πόλη, κλειστά μαγαζιά, παρέες εξαφανισμένες... Βέβαια πλέον είμαι κι εγώ μια μονίμως εξαφανισμένη από προσώπου γης, μιας και η αποκέντρωση με τράβηξε μακριά από τα εγκόσμια τα τελευταία χρόνια..

Το θέμα είναι ότι ο Αύγουστος με πνίγει, ίσως γιατί είναι ο τελευταίος μήνας της χρονιάς. Ε;;;;; Καλέ τι λες; Ο Δεκέμβρης είναι ο τελευταίος μήνας του χρόνου. Οκ ναι ημερολογιακά ο Δεκέμβρης είναι ο 12ος μήνας αλλά ο Αύγουστος είναι ο τελευταίος μήνας του λειτουργικού έτους. Το Σεπτέμβρη γίνονται όλες οι ενάρξεις. Από τα τέλη Αυγούστου επιστρέφει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και όλα φτου κι από την αρχή. Άντε καλά είναι που τον άλλο μήνα έχω και τα γενέθλιά μου και θα βαρύνει η καμπούρα μου με έναν ακόμα χρόνο στην πλάτη. Σας είπα ότι δε θέλω να μεγαλώσω;;; Δε θέλω! Αλλά οι νόμοι της φύσης με ξεπερνούν...

Αύγουστος και όλα τα τραγούδια μιλούν για φεγγάρια, έρωτες, ακρογιαλιές. Ο Αύγουστος που θυμίζει πάντα το κλασσικό μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη ''Τα ψάθινα καπέλα'', ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα στη ζωή μου, όσο πήγαινα ακόμα σχολείο. Ήταν παραγγελιά της καθηγήτριας μου και από όσο θυμάμαι δε μου είχε αρέσει καθόλου. Ήμουν πολύ μικρή τότε και τα παντρολογήματα των ηρωίδων δε με είχαν συγκινήσει και πολύ! Αργότερα όμως όταν βγήκε η μεταφορά της ιστορίας στην τηλεόραση, ένα καλοκαιράκι σαν κι αυτό, έκατσα και είδα όλα τα επεισόδια ετεροχρονισμένα και κάτι σκίρτησε μέσα μου. Η ομορφιά της μεταπολεμικής περιόδου, με το εκλεπτυσμένο γούστο της εποχής. Τα μαγαζιά με της αρχοντικές αντίκες και τις πορσελάνες, τα αέρινα φορέματα με τις λευκές δαντέλες, τους σικάτους νέους με τα λινά γιλέκα και τις τιράντες, τα κρυστάλλινα πιατάκια με το γλυκό του κουταλιού και τις σπιτικές λεμονάδες. Και οι ατελείωτες ξαστεριές στους ολόχρυσους κάμπους της απάτητης ακόμα από το τσιμέντο Αθήνας. Ταυτίστηκα με την απροσάρμοστη Κατερίνα που δεν την χωρούσε ο τόπος και έπαιρνε κάθε μέρα τους δρόμους για να απαλύνει την πλήξη της.

Τα καλοκαίρια είναι όμορφα μονάχα με βιβλία και δροσιστικά ροφήματα. Λεμονάδες, βυσσινάδες, υποβρύχια, παγωμένους καφέδες. Το δικό μου καλοκαίρι δεν είναι ανέμελο, έχει ευθύνες και μελέτη. Οκ τα απογεύματα κάνω πάντα ένα μεγάλο διάλειμμα για καφέ στο μπαλκόνι. Δεν έχω παράπονο η αποκέντρωση έχει και τα καλά της. Μπορεί να μην έχουμε θάλασσα αλλά έχουμε ανοιχτωσιά. Να σήμερα πέρασε ένας αετός πάνω από το σπίτι μας. Ήταν αρκετά μεγαλούτσικος κι έκανε και κάτι ωραία αεροπλανικά!  Πρώτη φορά είδα στη ζωή μου αετό να πετάει! Ανατρίχιασα!

Για την ώρα αυτά. Σας κούρασα με σκόρπιες θερμοπληκτικές σκέψεις. Είναι η ώρα του καφέ. Πάω για το μεγάλο διάλειμμα της μέρας... Τα σκυλάκια μου κι εγώ σας χαιρετούμε! Α την Κατίνα δεν την ξέρετε... είναι το αλητάκι της γειτονιάς και η μεγάλη μου αγάπη!