Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μονή Βλατάδων (Τσαούς Μοναστήρι)


''Γιαγιά πότε θα με πας στα παγόνια;''




Κάθε μέρα η γιαγιά μου άκουγε αυτήν την ερώτηση κι όποτε βαστούσαν τα πόδια της με πήγαινε η καημένη στα παγόνια. Λίγα μέτρα πιο πάνω από το πατρικό μας στην  Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης, αλλά σε έναν δρόμο ανηφορικό και πετρόστρωτο φώλιαζαν τα όμορφα παγόνια με τα πλουμιστά φτερά τους μέσα στην αυλή της Μονής Βλατάδων. Γαντζωμένη από τα συρματοπλέγματα του προστατευόμενου χώρου,  περίμενα να με ζυγώσει κάποιο αρσενικό και να μου ανοίξει την βεντάλια της ουράς του. Πρώτα άρχιζε το τραγούδι, ένα παράξενο ερωτικό κάλεσμα σαν δυνατό επιφώνημα που αντηχούσε σε όλη την πόλη. Με τον καιρό έμαθα να το μιμούμαι κι εγώ κι έτσι δεν χρειαζόταν ποτέ να περιμένω πολύ για να μου ανοίξουν τα φτερά τους. Σαν άρχιζα να το τραγουδώ κι εγώ, μαζεύονταν όλα τα πουλιά γύρω μου φωνάζοντας κι ανοίγοντας τις ουρές τους.





Σαν μεγάλωσα και δεν χρειαζόμουν τη συνοδεία της γιαγιάς μου, κάθε μέρα μετά το σχολείο, προτού επιστρέψω στο σπίτι έκανα μια μεγάλη στάση στο μοναστήρι. Αφού πρώτα χαιρετούσα τους φίλους μου, πήγαινα στο ''μπαλκονάκι της πόλης'' και άραζα απολαμβάνοντας τη θέα. Ηλιοκαμένα πλακόστρωτα, ασημένιες ελιές, κόκκινες στέγες, γαλανός ουρανός, απέραντη θάλασσα και το άρωμα της ιστορίας. Ηρεμία και περισυλλογή...




Σήμερα που είναι μεγάλη γιορτή το μοναστήρι γιορτάζει και μαζί με το μοναστήρι γιορτάζει και η συχωρεμένη η γιαγιά μου. Του Σωτήρος γινόταν το μεγάλο πανηγύρι του χωριού της κι η γιαγιά αναπολούσε πάντα τα ανέμελα νιάτα της. Μια μέρα σαν κι αυτή είχε πάθει ανακοπή καρδιάς και οι γιατροί την επανέφεραν με ηλεκτροσόκ. Από τότε η καημένη το είχε τάμα να την πηγαίνουμε για προσκήνημα στο χωρίο...



Για πολλά χρόνια οι επισκέψεις μου στη μονή είχαν αραιώσει. Λίγο η απόσταση, λίγο οι υποχρεώσεις. Και να, χθες ο δρόμος μου με πήγε τυχαία προς τα εκεί. Χρόνια μεγαλωμένη στην Άνω Πόλη και ποτέ μου δεν ήξερα πως το καθολικό της μονής ήταν αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Μονή Βλατάδων την ήξερα πάντα ή Τσαούς Μοναστήρι κατά την τούρκικη ονομασία του. Χωρίς να μετράω της μέρες, χθες είχα προγραμματίσει να επισκεφτώ τη φίλη μου που μετακόμισε ψηλά στα κάστρα. Πήρα το 23 σαν τον παλιό καλό καιρό και χωρίς να το καταλάβω παίχτηκε ένα ευτράπελο μέσα στο λεωφορείο και βρέθηκα κι εγώ στη Μονή. Τι είχε γίνει; Μια αεράτη κυρία δεν ήξερε πως να πάει στο Μοναστήρι κι εγώ ενθυμούμενη το παλιό δρομολόγιο του αστικού την κατέβασα σε λάθος στάση. Αμάν την κάτσαμε. Κατέβηκα άρον, άρον από το αστικό κι εγώ και πήγα να την βρω για να της δείξω το δρόμο. Ε με τα πολλά πιάσαμε την κουβέντα και πήγαμε παρέα. Και να τες όλες μου οι αναμνήσεις μαζεμένες. Πήγα στα παγόνια, μιλήσαμε κι άρχισαν όλα να τραγουδούν παρέα. Έκατσα λίγο κάτω από τα πεύκα, αγνάντεψα τη θέα, είπαμε και τα δικά μας με τον από Πάνω και πριν με πάρουν τα ζουμιά ανηφόρισα για το σπιτικό της ''αδελφής'' μου...

http://www.thessalonikiinfo.gr/thessaloniki/thessalonikiaksiotheata/ieramonhblatadwn/index.html



Σχόλια

  1. Τόσα χρόνια Θεσσαλονίκη, λίγες φορές πήγα στην Άνω πόλη, πως δεν έτυχε να ακούσω ποτέ γι'αυτό το μοναστήρι; Κρίμα!!!
    Όμορφη ανάρτηση για του Σωτήρος!
    Σώτερ, σώσον ημάς!
    Καλό ξημέρωμα Χριστίνα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α να πας και να επισκεφτείς όλα τα μνημεία της περιοχής. Θα πάρεις το 23 και θα κατέβεις στη στάση Μονή Βλατάδων.

      Διαγραφή
  2. υπέροχες αναμνήσεις..:))
    φανταστική μονή..
    εκεί βάφτισα την ανιψιά μου και έγινα νονά..τι μου θύμισες...!!


    να'σαι καλά - τα φιλιά μου!
    καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στην Άνω Πόλη έμενα, όταν πρωτοπήγα στην Θεσσαλονίκη, τι με θύμισες :)) Πολύ τρυφερή η ανάρτηση σου, Χριστίνα! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θαυμάζω τους ανθρώπους που σε όλα τά "άθλια" που υπάρχουν γύρω μας μπορούν και βλέπουν τα όμορφα γύρω μας. Εγώ από Αθήνα θεωρώ την άνω πόλη καταπληκτικό μέρος ακόμη και για μεσημεριανή ανάπαυλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά Γρηγόρη! Η ομορφιά είναι παντού, αλίμονο αν δεν τη βλέπουμε!
      Σ ευχαριστώ που πέρασες από το λημέρι μου! Καλή σου συνέχεια!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Αν είσαι φίλος καλοδεχούμενος, αν ήρθες να σπαμάρεις σκέψου το ξανά!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αυτοπροστασία

  Σε συνέχεια με την προηγούμενη πόσο συχνά καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε συμπεριληπτικοί. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα όταν δεν είναι κανόνας είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Την στιγμή που νιώθουμε πνιγμένοι δεν γίνεται να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο ορίζουμε οι ίδιοι τις αντοχές μας. Αν η Περσεφόνη για παράδειγμα είναι σπουδαίο άτομο αλλά η παρουσία της μας είναι επιβαρυντική ακόμα και για λόγους που δεν βγάζουν νόημα δε θα πρέπει να καταπιέσουμε την ανάγκη μας να την κρατήσουμε μακριά. Μπορεί τη στιγμή του ξεσπάσματος μας να μην είμαστε κατανοητοί αλλά είναι η στιγμή της μετάβασης από μία ανισόρροπη κατάσταση σε μια νέα που θα πάρει χρόνο για να μορφοποιηθεί. Σε αυτό το στάδιο κάποιες επιφανειακές συναναστροφές θα τερματιστούν και κάποιοι ουσιαστικοί δεσμοί θα πάνε ακόμα πιο μακριά. Όμοια και κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές. Ακόμα και το ίδιο το σώμα θα αλλάξει. Η όψη μας, η βιολογία μ...

Το μικρό και το μεγάλο κακό

  Η προαιώνια μάχη καλού και κακού δεν έχει σιγάσει ποτέ πάνω στον κόσμο. Η πρόοδος του αιώνα όμως γεννά την προσδοκία για μια καλύτερη ανθρωπότητα που επιλέγει συνειδητά το καλό. Κι αυτή η προσδοκία κάθε μέρα ματαιώνεται. Όλοι μας θεατές μιας συνθήκης όπου συνάνθρωποι μας χειροκροτούν την φρίκη ντύνοντάς την με σενάρια και αφηγήματα που τους εξυπηρετούν. Κι ενώ δεν υπάρχει κάτι πιο κραυγαλέα άδικο και εγκληματικό από τη βασανιστική θανάτωση παιδιών κάποιοι χαίρονται με αυτό και στηρίζουν κάθε πράξη βίας. Κι αυτό είναι μια πικρή αλήθεια. Μια τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού έχει επιλέξει το κακό και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Όλες οι φωνές δικαιοσύνης μέχρι στιγμής δείχνουν ανίσχυρες. Κι αφού αυτό το κακό δεν μπορεί να νικηθεί τι άλλο μας μέλλει να κάνουμε; Ίσως να αναζητήσουμε το μικρό καθημερινό κακό που τρώει τις ζωές μας. Το κακό στον κοντινό μας περίγυρό, το κακό μέσα μας. Κάτι μας διαφεύγει, κάτι δεν βλέπουμε. Κι αν αυτός ο κό...

Ένα αγόρι

 Ένα αγόρι θέλει να γίνει ποιητής, να μιλά για την αγάπη Ένα αγόρι θέλει να πατήσει στα σύννεφα, να νιώσει το σώμα του να ελαφραίνει Να ξαπλώσει πάνω στη δροσερή χλόη  Να αποκοιμηθεί με το κελάηδημα των πουλιών Να χτενίσει τα μαλλιά της αγαπημένης του. Ένα αγόρι θέλει κόψει ένα τριαντάφυλλο και να το βάλει στο βάζο Να κεντήσει μια καρδιά και να την κάνει δώρο Να μαζέψει κοχύλια σε ένα ακρογυάλι  Να γράψει στην άμμο ένα σ΄αγαπώ Κι αυτή είναι η συμμετοχή μου για τη  Μίνι Σκυτάλη#1  της Μαίρης με φωτογραφία κλήρωσης τη Νο4 Ενώ λίγες μέρες νωρίτερα είχα μια ''Ελεύθερη πτώση'' για το δρώμενο των  Γνωμικών   Φοβάμαι τον κόσμο, θυμάμαι είχα πει στον ψυχολόγο. Φοβάμαι να αναμετρηθώ με τον κόσμο,να μπω σε μια παρέα και να συμμετέχω στις συζητήσεις, να βγω ένα ραντεβού, να πάω σε μια συνέντευξη. Φοβάμαι πως θα τους είμαι βάρος, πως θα σπαταλήσω το χρόνο τους. Είναι τόσο πολλοί ωραίοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι εκεί έξω. Άνθρωποι που ξέρουν να συμπεριφερθούν, να ...