Πλατεία 12 Αποστόλων

Σήμερα πάμε βόλτα δυτικά στο Βαρδάρη. Μια υποτιμημένη περιοχή της Θεσσαλονίκης που ευτυχώς θα αναπλαστεί πάραυτα και ίσως γνωρίσει ξανά τις παλιές της δόξες. Μιλάμε για την συμβολή των οδών Εγνατίας, Μοναστηρίου και Δωδεκανήσου. Εκεί με κέντρο την πλατεία Δημοκρατίας, την από αιώνων δυτική είσοδο της πόλης. Νοητά υπάρχει ακόμα η αίσθηση της Χρυσής Πύλης, μιας μεγάλης πορτάρας που άνοιγε το κατώφλι της στους επισκέπτες και τους εμπόρους. Σήμερα έχει διασωθεί ένα μικρό τμήμα της δυτικής οχύρωσης της Θεσσαλονίκης, το οποίο είναι κυριολεκτικά πνιγμένο στο μπετόν. Χαμηλά στα δικαστήρια είναι το νοτιότατο άκρο, (όχι δεν πήγα προς τα εκεί), το οποίο διακόπτεται στην διάνοιξη των μεγάλων οδών και συνεχίζει πολύ πιο πάνω από την Εγνατία. Ε, εγώ θα σας πάω πολύ πιο πάνω από την Εγνατία, στην Πλατεία 12 Αποστόλων.

Έτσι όπως είμαστε στην πλατεία Δημοκρατίας επί της Εγνατίας και κοιτάμε την Μοναστηρίου, στο δεξί μας χέρι είναι μία μικρή, κούτσικη, τόση δα οδός. Ένα δρομάκι που ζει ακόμα σε ρυθμούς άλλης εποχής. Η οδός Παπαρηγοπούλου, η οποία με το καλό αναμένουμε να πεζοδρομηθεί και να πάρει τα πάνω της γενικότερα. Επάνω σε αυτό τον μικρό δρομάκο υπάρχουν μακριά από τα μάτια του κόσμου στοιβαγμένα πολύ σημαντικά ιστορικά μνημεία. Εδώ συναντάμε ένα πολύ μεγάλο μέρος του δυτικού βυζαντινού τείχους, στην προέκταση του οποίου βρίσκεται και η πλατεία μας, με τον ναό των 12 Αποστόλων. Και κάπου σε έναν άλλο μικρό παράδρομο, την οδό Παναγιώτη Καρατζά (ήρωα της ελληνικής επανάστασης του 21) εντοπίζουμε και ένα ωραιότατο ισλαμικό κτίριο, ένα παλιό χαμάμ, το οποίο όμως δεν είναι ακόμα ανοιχτό για τον κόσμο.

Μιλάμε για αληθινούς θησαυρούς όχι αστεία. Ομορφιές ξεχασμένες και καταπατημένες. Σπάνια να σε βγάλει ο δρόμος σου προς τα εκεί, εκτός κι αν μένεις ή εργάζεσαι στην περιοχή. Εμένα όμως πολύ μου αρέσουν οι δυτικές συνοικίες της πόλης. Έχουν μια αύρα αλλιώτικη, πιο αληθινή και ανέγγιχτη. Εδώ ζουν ακόμα άνθρωποι που η σκούφια τους κρατάει από πολύ παλιά. Εδώ οι μνήμες και η ιστορία είναι ακόμα ζωντανές. Σε αυτό το κομμάτι της πόλης, ανέκαθεν ζούσαν απλοϊκοί άνθρωποι και είναι οξύμωρο που ενώ τα περισσότερα ιστορικά ντοκουμέντα αυτών των συνοικιών κάηκαν στην μεγάλη πυρκαγιά του 1917, η αίσθηση του παρελθόντος είναι τόσο μα τόσο ισχυρή. Ίσως να φταίει που οι μεγάλες καταστροφές αφήνουν πάντα έναν δυνατό απόηχο, ίσως πάλι να φταίει και το ότι δεν περπατιέται αυτή η περιοχή από επισκέπτες.

Μα και πώς να περπατηθεί αφού μιλάμε για τον Βαρδάρη... Όπως και να το κάνουμε επί χρόνια τούτο το κομμάτι της πόλης ήταν από τα πλέον περιθωριοποιημένα. Παρόλα αυτά δεν θα μπορούσα να μην το έχω διασχίσει αυτό το σημείο ακόμα και τις πιο επικίνδυνες νύχτες. Ω ναι.. Μα η περιοχή είναι ένα διαμάντι, γεμάτη με εκπληκτικά βιομηχανικά κτήρια. Ειδικά η παραλιακή διαδρομή της 26ης Οκτωβρίου είναι ανεπανάληπτη σε ομορφιά. Είτε την περπατήσεις μέρα, είτε νύχτα είναι το ίδιο κούκλα. Η διαδρομή αυτή για μένα ήταν πάντα συναυλιακή. Δίπλα στο Porto Palace στην περιοχή των σφαγείων, βρίσκεται σήμερα το Block 33 ένας ανακαινισμένος συναυλιακός χώρος, στην μεριά του λιμανιού, που δούλευε αρχικά ως ''Υδρόγειος''. Κάθε φορά που τελειώναμε από κάποια συναυλία και μέσα στην ωραία παραζάλη της μουσικής το παίρναμε όλο ποδαράτο μέχρι το κέντρο της πόλης. Εκεί στα πέριξ έχει κι άλλα ωραία στέκια, τον πολυχώρο του Μύλου, του Φιξ και για τους πιο κυριλέδες τα διάφορά κλαμπάκια και την Πύλη Αξιού.

Το φθινόπωρο που γκριζάρει το τοπίο, η περιοχή εκεί είναι ένα όνειρο! Αλλά επειδή πάλι φεύγω εκτός θέματος σταματάω εδώ και δεσμεύομαι να τα περπατήσω ξανά όλα αυτά τα μέρη για να τα χαρτογραφήσω μονάχα για την πάρτη σας...