Κάτω από την Ακρόπολη

Σήμερα είχα πεσκέσι. Ζεστές, λαχταριστές φωτογραφίες από την Ακρόπολη, δωράκι της φίλης μου της Αγγελικής. Τις πήρα τις σουλούπωσα, τις ζωντάνεψα και βουαλά. Η χαρά μου δεν περιγράφεται μιας και όλα τα φωτογραφικά μου αρχεία από την πολυαγαπημένη μου Αθήνα είναι σε εκτυπωμένη μορφή. Καλά θα μου πείτε, το μεσαίωνα πήγες στην Αθήνα και δεν είχες ψηφιακή κάμερα; Ντάξει έχει καμιά πενταετία plus αλλά τότε οι ψηφιακές φωτογραφικές ήταν απλησίαστες καλέ και τα κινητά με κάμερα ήταν μπαχατέλες. Αμάν.

Τι σημασία όμως έχει που δεν διαθέτω πολλές φωτό από την Αθήνα, έχω όμως στην συλλογή μου ιστορίες αμέτρητες να σας πω. Όχι που δεν θα χα δηλαδή. Τι να κάνω; Με βρίσκουν τα γεγονότα από μόνα τους. Αυτό είναι το κρυφό μου ταλέντο. 

Από πού να αρχίσω; Μα από την αρχή. Από την τριήμερη σχολική εκδρομή, που ήταν και η πρώτη μου φορά στην Αθήνα.  Λυκιόπαιδα τότε όπως ήμασταν, μέσα στην  τρέλα , ασυμμάζευτα, πρώτη φορά μακριά από την επίβλεψη της οικογένειας, αγόρια κορίτσια ανακατεμένα… ε; Τι; Περιμένετε τώρα να ακούσετε και τα χειρότερα; Να σας διηγηθώ  τι αλητείες κάναμε μακριά από το σπίτι μας; Ε όχι φίλοι μου! Δεν κάναμε αλητείες, φυλάγαμε σκοπιά. Ναι πολύ καλά ακούσατε, φυλάγαμε σκοπιά. Ο λόγος; Ο λόγος ήταν οι «υπέροχοι» καθηγητές που είχαμε για συνοδεία, οι οποίοι μας εγκατέλειψαν κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τρεις καθηγητές στον αριθμό, δύο γυναίκες μία φιλόλογος και μία θεολόγος και ένας χημικός. Οι καθηγήτριες μέθυσαν στη πρώτη μας βραδινή έξοδο και τις μαζεύαμε με το κουταλάκι και ο καθηγητής μας άφησε για να κάνει dolce vita στη νυχτερινή Αθήνα!  Γελάτε ε; Κι εγώ ακόμα γελάω. Και το καλύτερο είναι πως τα παιδιά χωριστήκαμε σε αυτά που θέλανε να ξεσαλώσουν και σε αυτά που είχαν τα μάτια τους τετρακόσια. Μαντέψτε σε μια κατηγορία ήμουν. Μα σε αυτούς που τράβαγαν το κουπί φυσικά. Το βράδυ μετά τα ρεζιλίκια των καθηγητών και τα τερτίπια των συμμαθητών, αυτοί που ήμασταν νηφάλιοι κάναμε περιπολίες στα δωμάτια των υπολοίπων για να προλάβουμε τα χειρότερα. 

Η επόμενη αξιομνημόνευτη ιστορία είναι σχετικά πρόσφατη. Μάρτιος τώρα εν τω μέσω φοιτητικών κινητοποιήσεων για το εκπαιδευτικό. Δυο φίλες εμείς, κατεβήκαμε αγκαζέ ταξιδάκι αναψυχής στην Αθήνα για να παρακολουθήσουμε μια συναυλία που την περιμέναμε από καιρό. Με το που φτάνουμε σταθμό Λαρίσης και μπαίνουμε στο μετρό μας βλέπουν κάτι κυρίες με τα μπαγάζια και μας λένε να προσέχουμε γιατί στο κέντρο γίνεται ο κακός χαμός. Επεισόδια είπαν. Επεισόδια και συγκρούσεις με ματ. Οκ θα προσέχουμε είπαμε. Ε λοιπόν κατεβαίνουμε στην Πανεπιστημίου αγκαζέ με τα τροχήλατα βαλιτσάκια στο χέρι κι περπατάμε αμέριμνες στους κλεισμένους από την τροχαία δρόμους. Η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη. Διάφορα οδο-πυρομαχικά πετούσαν από πάνω μας κι εμείς κυρίες, στην κοσμάρα μας. Ξαφνικά ένα μπλοκ διαδηλωτών έρχεται κατά πάνω μας. Σημαίες, καδρόνια, ντουντούκες, δακρυγόνα κι εμείς αντί να τρομάξουμε αρχίσαμε τις αγκαλιές και τα φιλιά με τους συμφοιτητές που εντοπίσαμε μέσα στο πλήθος. 

Λίγη ώρα μετά κι αφού είχαμε ξεφορτώσει τα πράγματά μας στο σπίτι στα Εξάρχεια που θα μας φιλοξενούσε, κατεβήκαμε ξανά να πάμε για καφέ. Με τον χάρτη της Αθήνας παραμάσχαλα και με την ίδια και χειρότερη αφασία, κατηφορίζουμε για πλατεία Εξαρχείων ενώ δεκάδες ομάδες κυνηγημένων παιδιών, λουσμένα στο Μαλόξ μας προσπερνούσαν φωνάζοντας: Τρέξτε! Όταν φτάσαμε στη πλατεία , ο γνωστός κλεφτοπόλεμος αστυνομικών και διαδηλωτών ήταν ακόμα πιο άγριος. Εκεί κάπου στη μέση του χαμού είδαμε κάτι διμοιρίες των ματ να τρέχουν κατά πάνω μας. Ένα έντρομο παλικάρι, βλέποντάς μας να κωλυσιεργούμε μας άρπαξε και τις δυο από τα μπράτσα και μας παρέσυρε σε άλλη γειτονιά. «Ρε κορίτσια δεν προσέχετε καθόλου!» Ε πού να προσέξουμε καλέ, στη Σαλονίκη δεν έχουμε ούτε Εξάρχεια, ούτε οδομαχίες. 

Όλες τις επόμενες μέρες τις διαμονής μας πέφταμε διαρκώς πάνω σε συγκρούσεις χωρίς να μας πειράξει κανείς. Η τύχη του πρωτάρη θα πει κανείς, όχι δηλ ότι δεν έχουμε φάει κι εμείς κυνηγητό από ματατζίδες… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Την επόμενη χρονιά δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος…

Α και μην ξεχάσετε να πείτε ένα γεια στον ζαχαροπλάστη, http://enfo.gr/ar2688 έτσι για να γίνεται σεφτές!

Agios Dimitrios Loubadiaris