Όλοι λένε καλό μήνα

link

Ξέμεινα από χθες στο πόδι. Με τον ύπνο άλλωστε έχουμε ελεύθερη σχέση. Πότε κοιμάμαι δωδεκάωρα και δεκαπεντάωρα, πότε ξεχνάω να κοιμηθώ για κανά δυο μέρες. Ανάλογα τα κέφια δηλαδή και την ξαστεριά. Αν έχει κάθε βράδυ τέτοια ξαστεριά σαν και την χθεσινοβραδινή, με τι καρδιά να κλείσω μάτι; Είναι κι αυτές οι εργασίες στον υπολογιστή οι φορτικές, που αν είσαι παιδί της βόλτας και της πλατείας σαν κι εμένα σου κάθονται στο λαιμό.

Έτσι λοιπόν ξάγρυπνη είδα τον κόσμο να ξημερώνει και να λένε όλοι καλημέρα. Καλημέρα και καλό μήνα. Χθες είχε πάλι ποδόσφαιρο κι όταν έχει ποδόσφαιρο για κάποιο λόγο νιώθω ήσυχη. Νιώθω πως για λίγες ώρες στη γη επικρατεί εκεχειρία. Νιώθω πως όλοι οι άνθρωποι, δίκαιοι και άδικοι, πλούσιοι και φτωχοί, για λίγες ώρες γίνονται ένα. Οι πιτσιρικάδες ονειρεύονται να μεγαλώσουν και να γίνουν μεγάλοι γκολτζίδες και οι μεγάλοι ονειρεύονται να ξαναγίνουν παιδιά και να κλωτσάνε μπάλες στις πλατείες.

Όλα δείχνουν να ηρεμούν, όλα εκτός από τις σκέψεις μου, που τρέχουν σε κείνους που υποφέρουν. Στα μικρά παιδιά που δεν παίζουν ποδόσφαιρο αλλά τα επικίνδυνα παιχνίδια των μεγάλων. Στα παιδιά που δεν έχουν δικαίωμα στα όνειρα γιατί κάποιοι φροντίζουν πολύ απλά να τα ποδοπατούν. Στα παιδιά των σύγχρονων σκλαβοπάζαρων που βασανίζονται καθημερινά για να κάνουν τα θελήματα των αφεντικών τους. Στα παιδιά των πολέμων. Των οικονομικών και των στρατιωτικών πολέμων.

«Θα τα πω όλα στο Θεό» έλεγε το τρίχρονο  αγοράκι στη Συρία ενώ μία κυρία λίγες μέρες αργότερα έριξε ένα σκυλάκι στη μηχανή σύνθλιψης γιατί την ενοχλούσε στη δουλειά της. Κυρία ξενοδόχος της καλής κοινωνίας που γύρισε και απάντησε κυνικά. «Μα καλά; Εδώ παιδάκια πεινάνε κι εσείς νοιάζεστε για ένα σκύλο;» Να μας συγχωρέσει η Κυρία που αντί να νοιαζόμαστε για τα παιδάκια, αργόσχολοι και αδιάφοροι γαρ, τολμήσαμε να της χαλάσουμε το μαγαζί της με τις διαμαρτυρίες μας. Μα είναι δυνατόν παιδιά να υποφέρουν κι εμείς να νοιαζόμαστε για τα σκυλιά;  Για δείτε όμως κι αυτό το παιδί που υποφέρει ποιον έχει αγκαλιά; 

Humans of New York

Καταγής στους αφιλόξενους δρόμους της Νέας Υόρκης κοιμάται, άστεγος με το κουτάβι του για παρηγοριά. Μια φτωχή κοπέλα ή Ατζελίνα  πέρασε και τον είδε στα τσιμέντα να κυλιέται. Δεν άντεξε και ράγισε η καρδιά της. Έβγαλε ότι είχε στο πορτοφόλι της και αγόρασε πρωινό για κείνον και τον φιλαράκο του. Η Ατζελίνα  πήγε στη δουλειά της νηστική κι όταν γύρισε το βράδυ σπίτι της πάλι δεν είχε να φάει κάτι, αλλά τουλάχιστον είχε ένα ζεστό κρεβάτι να κοιμηθεί και την ελπίδα πως η ζωή της θα γίνει μια μέρα καλύτερη. Κι όλα αυτά στην μακρινή και φαντασμαγορική Νέα Υόρκη του Frank Sinatra και του Woody Allen.  Στην εκθαμβωτική Νέα Υόρκη των πάμπλουτων και των φτωχών, ένα άστεγο παιδί κοιμάται στο δρόμο και χαμογελά γιατί κρατάει στην αγκαλιά του ένα «παλιόσκυλο». Χαμογελά γιατί η αγάπη τα ζεσταίνει όλα και τη δύναμη που έχει ένα «παλιόσκυλο» να δίνει λίγη αγάπη και λίγη ζεστασιά δεν την έχει ο κόσμος όλος.

Καλημέρα μας και Καλό μήνα.

Υ.Γ. 1. Ατζελίνα αγγελούδι μου, για χάρη σου ακόμα « God blesses America»…

Υ.Γ. 2. Και μην ξεχνάτε τον Λευτέρη! 

Υ.Γ. 3.  Ακόμα πιστεύω στα θαύματα!

Του Pedro από την Γουατεμάλα που αγαπά πολύ την Ελλάδα και μας στέλει όλους φιλιά πολλά!