Η Λουσία έιναι μια δασκάλα φιλόζωος. Ένα βραδάκι πριν από τρία χρόνια είδε μία σκυλίτσα έξω από το σπίτι της να ψαχουλεύει στα σκουπίδια. Βγήκε έξω και τάισε την πεινασμένη σκυλίτσα. Το επόμενο βράδυ η σκυλίτσα ήρθε και πάλι αλλά η Λουσία ήταν πιο οργανωμένη. Έφτιαξε ένα φαγάκι απλό με ριζάκι για την όμορφη σκυλίτσα κι έτσι έγιναν φίλες. Η Λουσία από τότε γνωρίζοντας πως η σκυλίτσα έχει ανάγκη από την φροντίδα της, αποφάσισε κάθε βράδυ να μένει σπίτι για να ταΐζει την τετράποδη φίλη της. Ένα από τα πολλά βράδια η Λουσία είδε πως η σκυλίτσα δεν έτρωγε όλο το φαγητό της. Αφού χόρταινε λίγο την πείνα της έπαιρνε τη σακούλα και την κουβαλούσε μακρυά. Η Λουσία αποφάσισε να την ακολουθήσει και βρέθηκε τελικά μπροστά σε μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης. Η σκυλίτσα έπαιρνε τη σακούλα και την πήγαινε 4 μίλια μακρυά, στην άλλη άκρη της πόλης, διασχίζοντας επικίνδυνες λεωφόρους για να την πάει στους φίλους της. Η σκυλίτσα είχε όνομα και την έλεγαν Λιλίκα και ήταν ένα από τα πολλά σκυλάκια που είχαν βρει καταφύγιο δίπλα σε μια φτωχή οικογένεια που ζούσε σε μια μάντρα με παλιά αντικείμενα. Η Λιλίκα ήταν θαρραλέα και πονόψυχη και νοιαζόταν για τους φίλους της. Κι έτσι η Λουσία η γλυκιά δασκάλα κοντά στην Λιλίκα, γνώρισε και την φτωχή οικογένεια που είχε μια ζεστή αγκαλιά για όλους...
Χθες όμως είδα κι άλλη μια θαρραλέα σκυλίτσα. Εκεί κάπου το μεσημεράκι καθήμενη σε μια θέση του αστικού στη γραμμή του 3, βλέπω με την άκρη του ματιού μου μια γλυκιά χνουδωτή μουσούδα να μπαίνει στο λεωφορείο. Θαύμα λέω, σκύλος μέσα σε αστική γραμμή; Η γλυκιά λαμπραντορίνα ήταν σκύλος συνοδός μια τυφλής κοπέλας. Με συγκίνησε ο κόσμος που καλοδέχθηκε τη σκυλίτσα με ένα χάδι κι ένα χαμόγελο. Η σκυλίτσα όμως δεν είχε χρόνο για κοινωνικότητες, το μυαλό της ήταν προσηλωμένο στην νεαρή της φίλη που βασιζόταν αποκλειστικά στα τετράποδα μάτια της...
Και κοντά σε αυτά τα όμορφα είδα και αυτόν το κύριο, το καλό Officer Johnson που μαζί με τους συναδέλφους του στο Fort Worth Police Department περιμάζεψαν κάτι ορφανά γατάκια και τα ταϊζουν με βάρδιες μέχρι να τους βρουν σπιτάκι. Νομίζω πως τα μάτια του κυρίου Τζόνσον φωνάζουν μόνο καλοσύνη.
Καταρχάς η Roxy είναι κουκλάρα, με το γυαλί και το φιόγκο :)) Δάκρυσα με την μεγαλοψυχία της σκυλίτσας... Μια χαρά την αντέχουν, τέτοια χαρά, Χριστινάκι μου... γιατί ο άνθρωπος συχνά ούτε ίσα με την Λιλίκα δεν είναι! Σε φιλώ γλυκά!
Ένα αγόρι θέλει να γίνει ποιητής, να μιλά για την αγάπη Ένα αγόρι θέλει να πατήσει στα σύννεφα, να νιώσει το σώμα του να ελαφραίνει Να ξαπλώσει πάνω στη δροσερή χλόη Να αποκοιμηθεί με το κελάηδημα των πουλιών Να χτενίσει τα μαλλιά της αγαπημένης του. Ένα αγόρι θέλει κόψει ένα τριαντάφυλλο και να το βάλει στο βάζο Να κεντήσει μια καρδιά και να την κάνει δώρο Να μαζέψει κοχύλια σε ένα ακρογυάλι Να γράψει στην άμμο ένα σ΄αγαπώ Κι αυτή είναι η συμμετοχή μου για τη Μίνι Σκυτάλη#1 της Μαίρης με φωτογραφία κλήρωσης τη Νο4 Ενώ λίγες μέρες νωρίτερα είχα μια ''Ελεύθερη πτώση'' για το δρώμενο των Γνωμικών Φοβάμαι τον κόσμο, θυμάμαι είχα πει στον ψυχολόγο. Φοβάμαι να αναμετρηθώ με τον κόσμο,να μπω σε μια παρέα και να συμμετέχω στις συζητήσεις, να βγω ένα ραντεβού, να πάω σε μια συνέντευξη. Φοβάμαι πως θα τους είμαι βάρος, πως θα σπαταλήσω το χρόνο τους. Είναι τόσο πολλοί ωραίοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι εκεί έξω. Άνθρωποι που ξέρουν να συμπεριφερθούν, να ...
Σε συνέχεια με την προηγούμενη πόσο συχνά καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε συμπεριληπτικοί. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα όταν δεν είναι κανόνας είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Την στιγμή που νιώθουμε πνιγμένοι δεν γίνεται να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο ορίζουμε ο ίδιοι τις αντοχές μας. Αν η Περσεφόνη για παράδειγμα είναι σπουδαίο άτομο αλλά η παρουσία της μας είναι επιβαρυντική ακόμα και για λόγους που δεν βγάζουν νόημα δε θα πρέπει να καταπιέσουμε την ανάγκη μας να την κρατήσουμε μακριά. Μπορεί τη στιγμή του ξεσπάσματος μας να μην είμαστε κατανοητοί αλλά είναι η στιγμή της μετάβασης από μία ανισόρροπη κατάσταση σε μια νέα που θα πάρει χρόνο για να μορφοποιηθεί. Σε αυτό το στάδιο κάποιες επιφανειακές συναναστροφές θα τερματίσουν και κάποιοι ουσιαστικοί δεσμοί θα πάνε ακόμα πιο μακριά. Όμοια και κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές. Ακόμα και το ίδιο το σώμα θα αλλάξει. Η όψη μας, η βιολογία μας...
Η ανάρτηση μου στο ιστολόγιο μου κατέληξε να είναι μια ετήσια πλέον παράδοση. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι οι οπτικοακουστικές πλατφόρμες με έχουν κερδίσει και η Γατόσφαιρα παραμένει για συναισθηματικούς λόγους. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη Ιωάννα από το ιστολόγιο Συννεφάκι και τα όμορφα δωράκια που μου έστειλε http://kloanna.blogspot.com/ Κι ένα ακόμη ευχαριστώ στην αγαπημένη μας οικοδέσποινα Μαριλένα που μας συντονίζει κάθε χρόνο και μπαίνει πάντα στον κόπο και τα έξοδα να μας στέλνει αναμνηστικά δωράκια. https://marilenaspotofart.wordpress.com/ Εύχομαι σε όλες και όλους καλή κι ευλογημένη χρονιά κι όλη η ευγένεια που διαθέτετε να σας έρχεται πίσω στο πολλαπλάσιο. Για τους πιο ορεξάτους φίλους στο κανάλι μου δείχνω τα δωράκια αναλυτικότερα
Καταρχάς η Roxy είναι κουκλάρα, με το γυαλί και το φιόγκο :)) Δάκρυσα με την μεγαλοψυχία της σκυλίτσας... Μια χαρά την αντέχουν, τέτοια χαρά, Χριστινάκι μου... γιατί ο άνθρωπος συχνά ούτε ίσα με την Λιλίκα δεν είναι! Σε φιλώ γλυκά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠες το ψέματα! Ρεζίλιδες έιμαστε...
ΔιαγραφήΓια ακόμη μια φορά τα ζώα μας διδάσκουν την αγάπη,την βοήθεια,την προσφορά....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα σε 'σένα και την όμορφη σου :))
Ρε μας πήρανε φαλάγγι λέμε! Μας είδαν άχρηστους και μας κάνουν πλάκα. ΄Άμα δούμε καμιά μέρα σκύλο να μας βρίζει δε θα εκπλαγώ καθόλου!
ΔιαγραφήChristina, beautiful stories :)
ΑπάντησηΔιαγραφή