Πού και πού να ξεκουράζεσαι...

Κι αν κάποιος μου πει από τα άσχημα δεν βγαίνει κάτι καλό θα είναι ψεύτης. Η στεναχώρια που μας ξεβολεύει, είναι κι αυτή ενέργεια που βάζει μπρος σε μηχανισμούς πολύ ισχυρούς. Άνθρωποι ανταμώνουμε και ενώνουμε τα χέρια για να φτιάξουμε κάτι καλύτερο. Αυτό το βλέπουμε ολόγυρά μας. Εθελοντές, στην Κρήτη, εθελοντές στη Γάζα, εθελοντές στη Βοσνία, εθελοντές και στις μικρές μας γειτονιές. Δεν έχει σημασία αν οι δράσεις που αναλαμβάνουμε είναι μικρές ή μεγάλες. Σημασία έχει ότι είναι δράσεις που κάνουν αυτόν τον μικρό και άθλιο κόσμο καλύτερο.

Αν μου πείτε πως το κακό και η θλίψη που προκαλούν τα δεινά αυτού του κόσμου είναι ανυπολόγιστου μεγέθους, θα πω πως έχω κι εγώ το μικρό μου μυστικό. Βάζω όλη τη στεναχώρια μου σε ένα συννεφάκι και την στέλνω απ ευθείας στο Θεό και του λέω: "Έχεις πακέτο! Ανέλαβε!"  ''Θεό; Σε ποιον Θεό; Παλάβωσες μωρέ;'' θα μου πείτε εδώ που τα λέμε έχετε κι εσείς τα δίκια σας. Αλλά να, πώς να το εξηγήσω; Είναι που πέφτεις το βράδυ να κοιμηθείς απαρηγόρητος με τη μαυρίλα του κόσμου να σε πνίγει και το πρωί ξυπνάς σαν μωρό ανάλαφρος με καινούρια φτερά κι ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και την αίσθηση πως κάτι όμορφο σου χαϊδεύει τα μαλλιά.
 Είναι το ίδιο αίσθημα που σε κάνει να βλέπεις τις συμφορές με άλλα μάτια. Σαν το στριμωξίδι που τρως στον έλεγχο εισιτηρίων έξω από έναν συναυλιακό χώρο και το μετά που συναντάς όταν αντικρίσεις επιτέλους τη σκηνή κι όλη η ταλαιπωρία σβήσει με τις πρώτες μελωδίες.

Να πώς αντικρίζω αυτόν τον κόσμο. Σαν ένα σαρδέλωμα έξω από μία ωραία συναυλία.  Το κακό προέρχεται πάντα από τους διοργανωτές, από αυτούς που θέλουν να εμπορευθούν τη ''μουσική'' για να βγάλουν κέρδος. Μας στριμώχνουν, μας εξαντλούν, μας απομυζούν, μας βάζουν σε κίνδυνο, πολλές φορές μας βάζουν να μαλώνουμε και μεταξύ μας. Στο τέλος όμως η ''μουσική'' είναι δική μας... Κάποιοι από εμάς, μπαίνουν πιο γρήγορα στη συναυλία. Είναι αυτοί που θα κουραστούν περισσότερο. Αυτοί που θα πάνε από νωρίς να πιάσουν θέση στην ουρά κάτω από τον καυτό τον ήλιο. Άλλοι από εμάς δεν βιάζονται. Παίρνουν μια μπύρα στο χέρι κι ακούνε ήσυχα τη μουσικούλα από έξω κι όταν έρθει η ώρα τσουπ, μπαίνουν κι αυτοί μέσα. Άλλοι πάλι απελπίζονται. Βρίζουν τους διοργανωτές και μαζί βρίζουν και τη μουσική. Βρε ουστ δεν υπάρχουν συναυλίες! Μόνο αρπαχτές! Ρίχνουν τότε μια μούτζα στη σκηνή και άλλες δυο σε αυτούς που περιμένουνε από έξω. Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι. Εκείνοι που είχαν τα μέσα και τα έξω για να παρακολουθήσουν τη συναυλία από τα backstage αλλά αυτοί θα μείνουν στα backstage για πάντα. Και είναι μετά και οι χειρότεροι αυτοί, που ποδοπατούν του άλλους για να μπουν πρώτοι και καλύτεροι μέσα. Αυτοί που δεν θέλουν να κάνουν κόπο και έρχονται με όπλο τη δύναμή τους και τις μεγάλες μπότες τους για να ισοπεδώσουν τους πάντες και να απολαύσουν μόνοι τους τη συναυλία.

Μα θα μου πεις ε και γιατί να πάμε στη μεγάλη συναυλία; Ε υπάρχουν και οι μικρές, οι παρεΐστικες. Αυτές που γίνονται σε γειτονιές και σε πλατείες, σε μικρές συνάξεις και σε τραπεζομαζώξεις. Αυτές είναι οι καλύτερες. Αυτές είναι που κάνουν τον κόσμο μας μια μεγάλη συναυλία! Το ζητούμενο είναι να μην χάνουμε ποτέ την πίστη μας στη ''Μουσική''...