Τα πεθαμενατζίδικα κι άλλες επιτυχίες!

Εσύ έχεις σκεφτεί ποιο τραγούδι θα ήθελες στην...κηδεία σου;...

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί κάθε φορά που αναφερόμαστε σε ένα περιστατικό θανάτου, όλοι τρομοκρατούνται κι αρχίζουν τα «χτύπα ξύλο» και «τα κουνήσου από τη θέση σου» και τα «αχ ας αλλάξουμε θέμα». Από όσο ξέρω είμαστε περαστικοί από αυτήν τη ζωή κι όπως ήρθαμε έτσι θα φύγουμε. Η λογική του ότι οι κουβέντες περί θανάτου είναι γρουσουζιά με εξοργίζει. Αν αρνούμαστε κάτι τόσο φυσιολογικό είναι λογικότατο μετά να έχουμε και πρόβλημα να το αντιμετωπίσουμε. Οι περισσότερες καταθλίψεις που ξέρω προέρχονται από αυτήν την άρνηση του θανάτου. Άνθρωποι που αρρωσταίνουν επειδή δεν μπορούν να αποδεχθούν την απώλεια, λες και έχουν υπογράψει συμβόλαιο με τον Άγιο Πέτρο. 

Ο μοναδικός θάνατος που μπορεί να έχει νόημα να μας ισοπεδώνει είναι ο άδικος θάνατος, αλλά κι αυτό πιστεύω υπόκεινται σε πολλαπλούς παράγοντες που θα πρέπει να τους υπολογίζουμε κάθε ώρα και κάθε στιγμή. 

Περί θανάτου ο λόγος λοιπόν και όχι δεν κουνιέμαι από τη θέση μου. Και αγαπημένους μου ανθρώπους έχω χάσει και ατελείωτα μερόνυχτα στα νοσοκομεία έχω περάσει και οριακές περιπέτειες υγείας έχω ζήσει κι όλα τα βλέπω φυσιολογικά κι ανθρώπινα. Γι αυτό και ανταποκρίθηκα με μεγάλη χαρά στο κάλεσμα της Πέτρας Εσύ έχεις σκεφτεί ποιο τραγούδι θα ήθελες στην...κηδεία σου;...

Η εφηβεία και η μετεφηβεία λένε οι ειδικοί, ότι συνοδεύεται από μία έντονη εσχατολογική ανησυχία. Ο νεαρός έφηβος μπαίνοντας σταδιακά στον κόσμο των μεγάλων, αρχίζει να εξοικειώνεται με την ιδέα της θνητότητάς του και αρχίζει να φλερτάρει εντόνως με την ιδέα του θανάτου. Φοράει μαύρα ρούχα, ακούει σκοτεινή και καταθλιπτική μουσική, πολλές φορές παθαίνει κι ο ίδιος κατάθλιψη, ζωγραφίζει μακάβρια θέματα, παρακολουθεί ταινίες τρόμου, διαβάζει αντίστοιχα λογοτεχνικά βιβλία και γενικά ότι κι αν κάνει σχετίζεται με αυτήν την εξερεύνηση του αναπόφευκτου και του απροσδόκητου.  «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» «Ματαιώτις, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιώτις..», «Τι είναι η ζωή; Τι είναι ο θάνατος;» «Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;», «Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;» Και η λίστα των ερωτημάτων δεν τελειώνει ποτέ. 

Ένα τέτοιο εφηβόπουλο ήμουν κι εγώ. Ακόμα δεν είχα βγει από το αυγό μου κι αναρωτιόμουν πού θα πάω μετά το πέρας της θνητής μου ζωής. Θυμάμαι που με συγκλόνιζαν οι δραματικές ιστορίες με τραγικούς ήρωες που έβρισκαν άδοξο τέλος. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, η Αντιγόνη, το Κοράκι κι άλλα παρόμοια. Κι από μουσική ότι πιο μελαγχολικό και πεθαμενατζίδικο.

Καμιά φορά η γιαγιά μου ακούγοντας τα cdάκια που έβαζα στο δωμάτιό μου, κάτι μακρόσυρτα νεοκλασικά, ερχόταν και με πείραζε, λέγοντάς μου. 

-Τι έγινε παιδί μου; Τον παν τον πεθαμένο;

Άλλες πάλι φορές όταν έβαζα heavy metal ο παππούς σκιαζότανε και με μάλωνε.

-Τι είναι αυτά τα δρακουλίστικα που ακούς βρε παιδάκι μου; Θα μας κάνεις όλο το βράδυ να βλέπουμε άσχημα ονείρατα! 

Όταν η γιαγιά μου άρχισε να πέφτει πολύ οργανικά, καθότι την παρακολουθούσα πάντα από κοντά, είχα διαγνώσει εκείνα τα σημάδια που μου έλεγαν πως η γιαγιά θα μας άφηνε χρόνους. Οι αναφορές της για καβαλάριδες και Αγίους που έβλεπε να μπαίνουν στο σπίτι όλο και αυξάνονταν, όπως και οι ισχυρισμοί της πως τα συγχωρεμένα αδέρφια της έρχονται να την πάρουν. Σε όποιον άλλον τα έλεγε αυτά, εκείνος έφτυνε στον κόρφο του, εγώ πάλι κρατούσα σημειώσεις. Ένα καλοκαίρι που η γιαγιά είχε ανακάμψει απροσδόκητα, μας ζήτησε να την πάμε στο χωριό να επισκεφτεί το πιο μισητό της πρόσωπο. Εκεί που λέτε το έπιασα το υπονοούμενο. Δεν την πήγαμε απλώς στο χωριό αλλά οι αγκαλιές και τα φιλιά με τους αιμοβόρους συγγενείς, έδιναν κι έπαιρναν. 

-Να το, να το! Θα φύγει η γιαγιά! Συμφιλιώνεται με τους εχθρούς της! Έλεγα στη μαμά και τη μαμά όλο και την έπιανε πανικός και υστερία. 

Ίσως τελικά να ήταν και αυτός ο λόγος που αποφάσισα να είμαι ψύχραιμη με τέτοια θέματα. Η υστερία και ο πανικός που έβλεπα στην συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων που δεν ήθελαν να συμφιλιωθούν με το αναπόφευκτο, με έκανε να το βλέπω αλλιώς το πράγμα.  

Πράγματι το μοιραίο με τη γιαγιά συνέβη το ίδιο καλοκαίρι και επειδή ήταν το πρώτο άσχημο σκηνικό στην οικογένεια, έμεινα μόνη να φυλάω της Θερμοπύλες. Και μόνο στην σκέψη πως θα αρχίσουν όλοι να πέφτουν από την στεναχώρια τους σαν τα κοτόπουλα, με οδήγησε στο να πάρω δραστικότατα μέτρα. Ο πιο επίφοβος από όλους, ήταν ο παππούς ο οποίος κάθε φορά που στεναχωριότανε πάθαινε έμφραγμα. Γι αυτό κι εγώ καλού κακού για να μην έχουμε κι άλλα, του έδωσα ένα ηρεμιστικό στη ζούλα. Και πράγματι ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ο παππούς ήταν ήρεμος και κουλ κι αυτό βοήθησε και τους υπόλοιπους να το πάρουν πιο ψύχραιμα το θέμα. Μάλιστα στην αίθουσα της δεξίωσης μετά την κηδεία, κατέβασε και μερικά κονιακάκια κι άρχισε τα όπα και τα άλατις!

-Βρε παιδιά, εγώ αντί να κλαίω, άρχισα να κάνω και κέφι από πάνω! Είναι φυσιολογικό;

Όταν αποκάλυψα σε όλους το μυστικό μου, οι συγγενείς δεν ήξεραν αν έπρεπε να με μαλώσουν ή να χαρούν. 

Τελικά όλα πήγαν καλά κι ο παππούς την έβγαλε μόρτικα τη δουλειά, για άλλα 8 χρόνια. Όταν όμως άρχισε κι εκείνος να μου εξομολογείται με πάσα λεπτομέρεια όλες τις μπερμπαντιές που είχε κάνει στα νιάτα του εις βάρος της γιαγιάς, ε εκεί πάλι ψήλοι στ αυτιά μου μπήκανε βρε πωπωπω.

Κατά έναν παράξενο τρόπο μετά το θάνατο της γιαγιάς μου, όλα τα περίεργα υπαρξιακά άρχισαν να υποχωρούν σα να είχα βρει επιτέλους μια απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματά μου. Ξαφνικά ένιωθα πως υπήρχε πλέον ένα πρόσωπο στην αντίπερα όχθη που μου εγγυόταν πως κάτι καλό υπάρχει στην άλλη πλευρά. Κάτι πολύ καλό!

Όσο για το πιο τραγούδι θα θελα να παίζει την ημέρα της αναχώρησής μου, θα πω πως δε θέλω ένα μόνο τραγούδι, θέλω dj κανονικό και πάρτι τρικούβερτο με ποζεριές, μεταλλιές και τα συναφή. Θέλω νιάτα και δροσιά, μπαντάνες στα μαλλιά. Περμανάντ, αφέλειες, φτερά, πούπουλα, ασιμόσκονη, animal prints, κιθάρες, τύμπανα και πολλή χορό και τραγούδι!

 

Αλλά για το grande φινάλε θέλω κάτι λεβέντικο κι αντρίκιο 

ΥΓ. Δεν έχει υστερόγραφο γιατί θα ακολουθήσει κι άλλη ανάρτηση ένεκα της μεγάλης γιορτής σήμερα!