Μας βρίσκει η νύχτα σ' ένα μπαρ που λέγεται...

Μας βρίσκει η νύχτα σ' ένα μπαρ που λέγεται...

Η Αλεξάνδρα μας προσκάλεσε να μοιραστούμε μαζί της μία βραδινή μας έξοδο σε ένα μπαρ κι εμένα μου μύρισε ζεστό κονιάκ και σοκολάτα. Δεν θα ταν καθόλου υπερβολή να σας πω πως τη μισή μου ζωή την έχω βγάλει σε ένα μπαρ αλλά όχι για τον λόγο που νομίζετε.. Πριν όμως αρχίσω να σας λέω, ανάμεσα στο κείμενο θα παρεμβαίνουν και κάποιες εικαστικές πινελιές από διάσημα έργα που σχετίζονται με το θέμα μας. 

Edward Hopper Nighthawks

 Ήδη από προχθές είμαστε σε αυτήν την νυχτερινή διάθεση, λίγο παράξενο για τα δεδεμένα μου μιας και σας έχω συνηθίσει να σας γράφω για ιστορίες του καφέ... κι όμως υπάρχει και μια οινοπνευματώδης Χριστίνα μέσα μου που απλώς τον τελευταίο καιρό την έχει φάει λίγο η κλεισούρα, διότι το σπορ της βραδινής εξόδου είναι δαπανειρότατον και επικίνδυνο μπορώ να πω αν κυκλοφορείς με αμάξι.

Edward Burra The Snack Bar

Πολύ καλά ακούσατε, τη μισή μου ζωή την έχω περάσει στα μπαράκια. Όχι, ούτε barwoman έχω υπάρξει, αλλά ούτε και φίλος του ποτού. Τι συνέβη; Διαζύγιο.... Ναι διαζύγιο, όχι δικό μου, των γονιών μου. Κάθε φυσιολογικό παιδί χωρισμένων γονιών τα Σαββατοκύριακα ως είθισται έχει να τα περάσει με τον πατέρα του. Κάθε φυσιολογικό παιδί όμως... Στη δική μου περίπτωση τα Σαββατοκύριακα ήταν μια απλή Κυριακή και καμιά φορά και καθημερινή αν έπαιζε αργία. Το σπίτι του πατέρα μου δεν το επισκεπτόμουν ποτέ όταν ήμουν μικρή. Έμενε με συγκάτοικο για να μοιράζεται τα έξοδα και από ότι μου έλεγε καλύτερα να τη βγάζαμε σε στάβλο παρά στο εργένικο διαμέρισμα του. Να σας πω την αλήθεια το πιστεύω αυτό που μου έλεγε γιατί πραγματικά έχει ένα μοναδικό ταλέντο στο να βρωμίζει ένα σπίτι. Ο πατέρας μου λοιπόν καθότι και άνθρωπος γλεντζές και μποέμης είχε πάντα μια μεγάλη αγάπη για το έξω. Συνεπώς τις συναντήσεις μας τις κάναμε όλες έξω. Την ημέρα  πηγαίναμε είτε εκδρομές σε κοντινούς  προορισμούς είτε επισκέψεις σε συγγενείς για φαγητό. Σαν έπιανε όμως απόγευμα και έπεφτε λιγάκι ο ήλιος παίρναμε σβάρνα τα μπαράκια της πόλης. Η επιλογή ήταν πάντα δική μου. Σαν μεγάλος λάτρης της διακόσμησης που ήμουν  ανέκαθεν, διάλεγα τα ομορφότερα μαγαζιά κι ο μπαμπάς δε μου χάλαγε ποτέ το χατίρι. Εκείνος παρήγγελνε το ουισκάκι του κι εγώ δοκίμαζα κάθε φορά κι από ένα καινούριο λικέρ έτσι για το καλό. Το αγαπημένο μου ήταν και παραμένει το Baileys γιατί κρατάει φυσικά το άρωμα του καφέ... 

Γερό ποτήρι ο μπαμπάς που λέτε και ειδικά μετά το διαζύγιό με τη μαμά έγινε ακόμα πιο γερό. Πολύ κατάκαρδα τον πήρε τον χωρισμό ο μπαμπάς. Μια μέρα που είχε γίνει μεγάλος σαματάς στο σπίτι, και είχαν μπλεχτεί και οι συγγενείς στη μέση (μέγα λάθος) παρασύρθηκε η μαμά και τα μάζεψε κι έφυγε για πάντα . Τέλος κακό, όλα κακά αν με ρωτάτε. Κι έτσι σαν τις αμερικάνικες ταινίες, από τότε μπαμπάς και κόρη τη βγάζαμε στα μπαράκια κλαίγοντας τον πόνο μας. Εκείνος ουίσκι κι εγώ λικεράκι.

A Bar at the Folies-Bergère Édouard Manet

Από όλα τα μπαράκια της Θεσσαλονίκης ένα το αγαπούσαμε περισσότερο. Ένα πανέμορφο γωνιακό στην Αλεξάνδρου Σβώλου (αυτή η οδός έχει σημαδέψει τη ζωή μου είναι γεγονός, θα σας το αναλύσω άλλη στιγμή), ακριβώς πίσω από την Αγία Σοφία και το Θέατρο Εγνατία που το έλεγαν Journal και ήταν πολύ δημοφιλές στέκι για τους ντόπιους. Σαν χώρος υπάρχει ακόμα αλλά έχει περάσει πλέον σε νέα διεύθυνση και έχει χάσει την παλιά του ομορφιά. Η διακόσμηση ήταν παριζιάνικη με έπιπλα αντίκες και ρετρό κάδρα από παλιές αφίσες του μεσοπολέμου και της belle epoque. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε! 

Cafe Journal

  Τη χρονιά που έδινα πανελλαδικές, μου είχε συμβεί κάτι πολύ άσχημο και ήμουν μέσα στη στεναχώρια. Ο μπαμπάς μου θυμάμαι είχε θορυβηθεί πάρα πολύ, φοβούμενος κυρίως μην με πάρει από κάτω και μείνω πίσω στο διάβασμα και αποτύχω στις εξετάσεις. Έτσι λοιπόν κάθε Παρασκευή με έπαιρνε στο σχόλασμα από το φροντιστήριο και με πήγαινε στο γνωστό μας μπαράκι για ένα ποτάκι. Το τι ιστορίες σκαρφιζόταν για να μου φτιάξει το κέφι δε λέγεται. Και πράγματι με έκανε να γελάω πολύ. Και μεταξύ μας με βόλευε πάρα πολύ που πίστευε πως χρειαζόμουν βοήθεια, γιατί έτσι ξέσκαγα λιγάκι από το πολύ το διάβασμα και μπορούσα να το ξενυχτίσω και λίγο παρά πάνω, γιατί μόνη μου δε με άφηναν να βγω ποτέ! Αφήστε που τότε ήταν και η μοναδική φορά που οι γονείς μου ήρθαν μετά από πολλά χρόνια κοντά. Μπροστά στην τρομάρα τους μη τα τινάξω όλα στον αέρα, συνασπίστηκαν για να μου φτιάξουν το κέφι κι εγώ χαιρόμουν που έστω και στα ψέματα έδωσαν για λίγο καιρό τόπο στην οργή.

                      

Cafe Journal

 Τώρα τα πράματα έχουν κάπως αλλάξει. Πάλι βγαίνουμε για ποτάκι με τον μπαμπά αλλά την ημέρα κι αν κάποιος φτιάχνει το κέφι του άλλου αυτή είμαι εγώ, γιατί ως χαμηλοσυνταξιούχος πλέον ο μπαμπάς δεν μπορεί να κάνει τη νυχτερινή ζωή που έκανε κι αυτό κάπως του κόβει τα φτερά. Το σημερινό μας στέκι είναι το μαγαζί της παρέας μας το Τσούκου-τσούκου φυσικά. Και ναι οι σχέσεις των γονιών μου έχουν βελτιωθεί αρκετά μπορώ να πω αν και παραμένουν εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Να σας πω και ένα μυστικό; Οι δυο τους δεν πήραν ποτέ επίσημα διαζύγιο. Όλα αυτά τα χρόνια ζουν απλώς σε διάσταση χωρίς να έχουν ξαναφτιάξει τις ζωές τους. Οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ... αλλά ο εγωισμός τα ισοπεδώνει όλα. 

Ο μπαμπάς  Πλάτων

Και τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά θα πιω μια γουλιά τσάι για πάνε κάτω τα φαρμάκια... (ταραξάκο που κάνει αποτοξίνωση στο συκώτι και ενισχύει και  τον μεταβολισμό. Να το προτιμάτε)

Το τραγουδάκι που μου κολλάει είναι αυτό της Αρλέτας,  Στο μπαρ το ναυάγιο

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο 

Βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο 

καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
Του είπά παππούλη τι ζητάς εδώ
Δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
μου λέει, τέκνον κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος
Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις

ΥΓ. Όλοι οι ζωγράφοι που επέλεξα κατά τα τύχη μου βγήκαν Εδουάρδοι στο όνομα. Σύμπτωσις...

ΥΓ.2 Κανένας δεν μπορεί να γίνει τέλειος γονιός αλλά όλοι μπορούν να εργαστούν για μία τέλεια σχέση. Τα παιδιά θρέφονται από την ομόνοια και την σύμπνοια του ζευγαριού. Και τα παιδικά τραύματα σας το λέω εκ πείρας δεν κλείνουν ποτέ... το νου σας και το νου μας...