Να 'χαμε να λέγαμε

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτήν την ανάρτηση (για τους πρωινούς περαστικούς λέω) θα είμαι στην γραμματεία της σχολής για να δώσω και πάλι την μάχη μου, για αυτές τις διδακτικές μονάδες μου που εξαφανίστηκαν. Θα εξαντλήσω όλα τα περιθώρια για το καλύτερο δυνατό αμοιβαίο συμβιβασμό.  Ευτυχώς μία καινούρια καταμέτρηση που έκανα μου βγάζει μικρότερο έλλειμμα μονάδων κι αυτό είναι μια μεγάλη ανακούφιση. Θα πάω όμως για το καλύτερο, γιατί δεν τους χαλαλίζω άλλο τα ωραία μου τα νιάτα! Ούτε το σπιτικό μου δεν μπορώ να χαρώ με αυτή τη σχολή, ούτε τον άντρα μου, ούτε τους φίλους μου, ούτε και την Θεσσαλονίκη μου που λατρεύω! 

Τέτοιες σχολές λεζαντιάρικες σαν την αρχιτεκτονική είναι σχολές που μονοπωλούν το ενδιαφέρον σου. Να το θέσω καλύτερα, είναι σχολές που απαιτούν να μην έχεις κανένα άλλο ενδιαφέρον πέρα από το αντικείμενο των σπουδών σου. Από τα πρώτα πράγματα που διδασκόμαστε σε αυτή τη σχολή είναι πως από το πρωί μέχρι το βράδυ πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο την αρχιτεκτονική και ότι έχει σχέση με αυτήν. Κάποιοι άνθρωποι «απορροφημένοι»  θα το πω κομψά, δέχονται με μεγάλη ευχαρίστηση να το κάνουν αυτό. Κάνουν παρέα μονάχα με ανθρώπους του αντικειμένου, όλες οι συζητήσεις τους αφορούν μονάχα το αντικείμενο, όλες οι δραστηριότητές τους στρέφονται γύρω από το αντικείμενο και  πραγματικά, μα πραγματικά γίνονται πολύ σπουδαίοι στο αντικείμενο. 

Εμένα όμως αυτό το πράγμα με αρρωσταίνει και με αρρώστησε ήδη από τα πρώτα χρόνια των σπουδών μου. Αγαπώ τη ελευθερία κινήσεων και την πολυπραγμοσύνη όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!  Το μεγάλο ευτύχημα στην όλη υπόθεση είναι πως τουλάχιστον η αρχιτεκτονική συγγενεύει με πάρα πολλές άλλες τέχνες κι έτσι υπάρχουν διέξοδοι και για μας τα απροσάρμοστα και ανήσυχα πνεύματα. Απλά κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα προσεγγίζει διαφορετικά την επιστήμη του. Ο όρος σχολή, έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα γιατί πράγματι κάθε ίδρυμα έχει την δική του γραμμή πλεύσης πάνω σε ένα θέμα. Κάποια πανεπιστήμια είναι πιο τεχνοκρατικά, κάποια άλλα είναι πιο καλλιτεχνικά, ενώ κάποια άλλα είναι πιο θεωρητικά. 

Τώρα δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρουν αυτά που λέω, αλλά έστω και  εγκυκλοπαιδικά  όλο και κάποια χρήσιμη πληροφορία θα αντλήσετε. 

ΥΓ. Καμιά φορά οι κακοτοπιές έρχονται στο δρόμο μας για να καλλιεργήσουμε την μαχητικότητά μας. Θέλει πολύ δουλειά στη ζωή μας για να μάθουμε να ορθώνουμε ανάστημα. Δεν έχουν την τύχη όλοι οι άνθρωποι να γεννιούνται με τσαμπουκά (με καλό τσαμπουκά). Κάποιοι πρέπει να τον κερδίσουμε βήμα, βήμα και σε διάφορους τομείς της ζωής μας. Τα «τρομαγμένα» παιδιά αντιπαθούν να γίνονται δυσάρεστα στους άλλους κι έτσι λένε σε όλους ναι, στους φίλους , στους συγγενείς, στους συζύγους, στα αφεντικά, σε όλους.  Κι έτσι η ζωή φέρνει εμπόδια και  λακκούβες για να αφυπνιστεί μέσα σε αυτά τα παιδιά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Κι εδώ είναι το λεπτό σημείο που είτε ο παθών θα νιώσει κι άλλο μειωμένος και προδομένος από τη ζωή του ή θα ανακαλύψει τον ήρωα που κρύβει μέσα του. 

Δύο είναι οι λαϊκές ρήσεις που περιγράφουν την πορεία μας στη ζωή. Η μία είναι το «προχωρώ με το σταυρό στο χέρι»  και η άλλη είναι το  «τα κάνω όλα με το σπαθί μου». Το πρώτο μας λέει πως  πράγματι πρέπει να είμαστε χαμηλών τόνων σε όλα μας και να πορευόμαστε με μετριοπάθεια στη ζωή μας. Το άλλο μας λέει πως κάπου, κάπου και λίγη επιθετικότητα δεν βλάπτει, ειδικά όταν ο αγώνας μας είναι δίκαιος. 

 

ΥΓ2 Από αυτά που κουβεντιάζω με φίλους και γνωστούς, αυτή η περίοδος τυχαίνει να είναι μια περίοδος δοκιμασίας για πολλούς ανθρώπους. Καμιά φορά είναι τόσο συγγενικά τα προβλήματά μας, που ούτε καν το φανταζόμαστε. Αλλά όπου υπάρχει άδικη ταλαιπωρία φίλοι μου, υπάρχει κι ένα θαύμα που περιμένει στη γωνία κι αυτό θα κάνει την εμφάνισή του μόλις του κλείσουμε εμείς το μάτι!

Την αγάπη μου!