Γεννέθλια!!!

Και ναι σήμερα είναι η μεγάλη μέρα που κάθε άνθρωπος μετά τα 26 θέλει να ξεχάσει. Ναι η αφεντιά μου έχει γενέθλια σήμερις και κάθε προσφορά στο παγκάρι των ευχών είναι καλοδεχούμενη. Η μάνα μου εν τω μεταξύ έχει εδώ και πέντε μέρες που κλαίει. Πήγε σαν τον ανώμαλο και μπαστακώθηκε κάτω από την κλινική που με γέννησε με το ποδήλατό της και το κοντό της παντελονάκι κι άρχισε να κλαίει. ''Βρε τι έχεις κοπέλα μου;'' τη ρώτησαν οι περαστικές κυρίες. "Να εδώ είχα γεννήσει το παιδάκι μου!'' και οι κυρίες σταυροκοπήθηκαν νομίζοντας πως έχω πεθάνει.

Με σοβαρές αυτοκτονικές τάσεις, με τον ομφάλιο λώρο περασμένο σαν θηλιά γύρω από τον λαιμό μου, δεν έλεγα να βγω με καμία κυβέρνηση. Να, σαν το ανιψάκι της καρδιάς δηλαδή. Δυο μερόνυχτα κοιλοπονούσε η μάνα μου και με τα πολλά βγήκα Κυριακή με την ηλιόλουστη αυγούλα. Κι αν ο τόπος και το σημείο που γεννήθηκες σε χαρακτηρίζει, εγώ γεννήθηκα στην οδό Μαρία Κάλας στη νέα παραλία Θεσσαλονίκης, δίπλα από τις καφετέριες και θέα τον Θερμαϊκό. Η κλινική σήμερα βλέπει απέναντι το Μέγαρο μουσικής. Χμμ όχι κι άσχημα αν σκεφτεί κανείς ότι και κλασσικό τραγούδι κάναμε και καφέδες πίνουμε μπόλικους και βόλτες στην παραλία με το κιλό. Το μόνο κακό είναι πως κάθε μέρα τη βλέπω σαν Κυριακή. Δηλαδή, μισώ τη ρουτίνα και τις αγκαρίες.

Το μεγάλο που προνόμιο ήταν πάντα ότι ήμουν το στερνοπούλι από το σόι του πατέρα μου και η πρωτότοκη από το σόι της μάνας μου. Οπότε όλοι οι παππούδες ήταν κατουρημένοι στα βρακιά τους. Κι όταν λέω όλοι οι παππούδες, εννοώ όλοι, ακόμα  και τα αδέρφια των παππούδων μου αλλά και οι γείτονες που δεν είχαν ακόμα εγγονάκια. ( Εμ παλιά Θεσσαλονίκη βλέπετε, με άλλες παραδόσεις. Όλη η γειτονιά μια οικογένεια) Οπότε σύνολο αν τους μετρήσω έχουμε σίγουρα 4 παππούδες και 4 γιαγιάδες, συν τις θείες και τους θείους που ήταν πιτσιρικάδες και με είχαν σαν μπρελόκ. Πολύ βολική κατάσταση αν σκεφτεί κανείς ότι ο γάμος των γονιών μου ήταν μια τεράστια αποτυχία. Οπότε όταν γινότανε στο σπίτι το έλα να δεις από τους καβγάδες και τις εχθροπραξίες, εγώ έτρεχα στις γιαγιάδες μου για τηγανιτές πατάτες. Και τι τηγανιές πατάτες, λουκούμι. Ριγανάτες και ψιλοκομμένες με τρομερή μαεστρία. Κι ο καλός μου ο παππούς-θείος που πολύ πόναγε η ψυχή του με τα χαμπέρια των γονιών μου, έτρεχε κάτω στο καπάνι για να μου αγοράσει τις καλύτερες σαλάτες. Πάπρικες, μουστάρδες, τυροκαφτερές, ρωσικές. Να μην πω για τους ξηρούς καρπούς και τους χουρμάδες. Έτσι ήταν οι παλιοί οι άνθρωποι που πέρασαν κατοχή. Για κείνους η αγάπη περνούσε πρώτα από το στομάχι. Κάθε άνθρωπος που πέρναγε το κατώφλι του σπιτιού τους έπρεπε να φύγει χορτάτος κι ας ήταν φαγωμένος.

Βέβαια κάθε μικρό παιδί έχει πάνω από όλα ανάγκη τους γονείς του. Αυτό είναι ένα κενό που δεν καλύπτεται με τίποτα ειδικά όταν οι προστριβές και τα προβλήματα ακολουθούν το παιδί ακόμα και μετά την ενηλικίωσή του. Παρ όλα αυτά όμως η οικογένεια είναι κάτι πολύ πιο ευρύ από το κλασσικό μοντέλο μπαμπάς- μαμά- παιδί και συμπεριλαμβάνει όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν να δώσουν απλόχερα την αγάπη τους. Κι ίσως μέσα από κάποιες επώδυνες και δυσάρεστες καταστάσεις, κάποια παιδιά που δεν ανήκουμε σε συμβατικές οικογένειες, να έχουμε μάθει με αυτόν τον τρόπο να είμαστε πολύ πιο ανοιχτοί και δεκτικοί στην αγάπη των τρίτων. Κάθε γυναίκα μπορεί να γίνει μια δεύτερη μάνα και κάθε άντρας ένας δεύτερος πατέρας. Κι έτσι όπως το πληγωμένο παιδί είναι αχόρταγο για αγάπη ανοίγεται , ανοίγεται και στο τέλος φτάνει να έχει μια ασύλληπτα μεγάλη οικογένεια από ανθρώπους που δεν χορταίνουν να το αγαπούν. Θείες, θείοι, ξαδέρφια, γείτονες, φίλοι, πεθερικά, ανίψια, δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί, πνευματικοί. Κι η οικογένεια όλο και μεγαλώνει, όλο και μεγαλώνει. Κι έτσι ο πόνος γίνεται ευκαιρία για να νιώσεις, να σε νιώσουν και να προσφέρεις όπως έλαβες  κι εσύ από τρίτους.

Από του χρόνου θα σβήνω κεράκια μαζί με το νεογέννητο ανιψάκι μου και ποιος ξέρει ίσως αποφασίσει ο πελαργός να πετάξει κι από δώ μεριά...

Τα πόσα κλείνω δε θέλω να τα μετρήσω. Ξέρω ότι μεγαλώνω και μου είναι αρκετό. Εξάλλου οι συγκλονιστικές φωτογραφίες που έχω αναρτήσει αποδεικνύουν περίτρανα πως γεννήθηκα στην εποχή της βιντεοκασέτας. Τα σημερινά παιδιά θα έχουν ενθύμιο ψηφιακές φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης κι εμείς σκαναρισμένες αναλογικές με αυθεντικό πρωτότυπο hippster φίλτρο. Α να μια μαλακία που μπορούμε να λέμε τώρα που η μόδα έχει γυρίσει. Ότι οι φωτό είναι του 2000 αλλά πειραγμένες. Χοχοχοχο Η ξανθόψειρα στις φωτογραφίες είμαι εγώ. Δεν έχω αλλάξει και πολύ από τότε, την ίδια βλακεία κουβαλάω και τώρα.

Άντε τσίου ρε παιδιά! Φιλούσια!

Κι επειδή κεράκια δεν παίζει να σβήσουμε θα σβήσουμε σοκολάτες. ΙΟΝ γάλακτος... (πεσκέσι του συζύγου)  μμμμμ η πρώτη σου αγάπη και μοναδική...!!!!!!!!