Κι είχε σήμερα έναν ουρανό, σαν κοπάδι από προβατάκια.
Τροφαντά άσπρα κι αφράτα, το ένα δίπλα στο άλλο, να βόσκουν στα γαλανά λιβάδια του ουρανού.
Γεμάτη και κουραστική μέρα η σημερινή, με δύσκολες μετακινήσεις και συνωστισμό.
Γέμισα το σάκο μου με καινούριες ιστορίες για να χουμε να λέμε τις μέρες που θα ρθούνε.
Γιόρταζαν τα κορίτσια μας οι Σοφίες, οι Αγάπες, οι Ελπίδες, οι Πίστεις και οι Αριάδνες. Καλοφώτιστες κι ευτυχισμένες.
Σήμερα θυμόμαστε και τον Παύλο. Κι αυτό είναι κάτι περσινό που μου βγήκε σαν συνέβη το κακό.
http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html
Και μαζί με την κούραση και την ταλαιπωρία ήρθε και η ανάρτηση της Κικής μαζί με αυτό το δωράκι που προορίζεται για όλους μας, για να μου φτιάξει το κέφι.
http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/09/andromeda.html
Και φυσικά να μην ξεχνάμε και τον Λευτέρη μας τον Γιακουμάκη που παρουσιάζει το βιβλίο του και τα ζωγραφικά του έργα στο βιβλιοκαφέ Έναστρον στα Εξάρχεια το Σάββατο στις 20 του Σεπτέμβρη και 21:00 το βραδάκι.
“Το ταξίδι της φάλαινας”
Άρχισαν να μικραίνουνε οι μέρες, άρχισαν να μικραίνουν και οι ζωές μας...
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Άρχισαν να μικραίνουνε οι μέρες, άρχισαν να μικραίνουν και οι ζωές μας...
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Άρχισαν να μικραίνουνε οι μέρες, άρχισαν να μικραίνουν και οι ζωές μας...
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Άρχισαν να μικραίνουνε οι μέρες, άρχισαν να μικραίνουν και οι ζωές μας...
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Άρχισαν να μικραίνουνε οι μέρες, άρχισαν να μικραίνουν και οι ζωές μας...
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο. - See more at: http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2013_09_01_archive.html#sthash.PMFSNOkL.dpuf
Πολύ όμορφη η δεύτερη φωτογραφία Χριστινάκι μου...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή ξεκούραση... :)
Είσαι πλάσμα γλυκό κι αγαπημένο :)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθυστερημένη κατά μία μέρα καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες φωτό!
Φιλάκια κοριτσάρα μου! ♥
Τι έγινε ρε γμτ και έχασα τις αναρτήσεις σου; δε μου εμφανίζονταν αλλά θα τις δω τώρα όλες μαζεμένες :D
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίες λήψεις με τα σύννεφα!!! ❤
Το stay happy στο τέλος, με έλιωσεεεεεε.....!!!! ❤
Φιλάκια πολλά πολλά γλυκιά μου Χριστίνα!!!!
Όντως μέρες γεμάτες, Χριστίνα μου!!! Με πολλές σκέψεις και αντιφατικά συναισθήματα !!! Ευτυχώς ο ουρανός μας αποζημιώνει που και που χαρίζοντας μας τέτοιες όμορφες εικόνες !!! Καλό σου απόγευμα και καλή συνέχεια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή