Στην Αγγελάκη

 

Εκεί στον μεγάλο δρόμο μπροστά από την έκθεση, που όταν το παίρνεις όλο προς τα κάτω βγαίνεις στη ΧΑΝΘ  και το Βασιλικό θέατρο Βορείου Ελλάδος. Μετά την καμάρα το νούμερο 2 σημείο συνάντησης, ενίοτε γνωστό και ως συντριβάνι, ( παλαιότατον Οθωμανικό μνημείο παρακαλώ, διανθισμένο με πολλούς μεταφυσικούς θρύλους).

Κάποτε που λέτε αυτός ο δρόμος ήταν από τους πιο πλούσιους της πόλης με μεγάλα νεοκλασικά αρχοντικά και άμαξες. Σήμερα αντικρίζεις μονάχα τσιμέντο. Ψηλές άχαρες πολυκατοικίες και την σιδερένια είσοδο της ΔΕθ σύμβολο μιας εκσυγχρονισμένης Θεσσαλονίκης. Το ραντεβού μου ήταν στη μία και μισή αλλά η μικρή μου ξαδέρφη σαν γνήσιος απόγονός μου δεν ήρθε στην ώρα της. Για την ακρίβεια δεν ήρθε καθόλου στο σημείο συνάντησης. Με βρήκε πολύ αργότερα απευθείας στο τσούκου τσούκου.

Όπως και να χε όμως όφειλα να την περιμένω λίγο, έστω και συμβολικά. Εδώ που τα λέμε έψαχνα κι εγώ μια αφορμή για να επεξεργαστώ το μέρος. Κάθε χρόνο αυτή η γωνιά της πόλης αλλάζει. Λίγο οι φοιτητικές καφετέριες που αλλάζουν συνεχώς πρόσοψη, λίγο τα ατελείωτα έργα του μετρό, λίγο οι στολισμοί τις έκθεσης και το σκηνικό γίνεται κάθε φορά διαφορετικό.

Άνθρωποι μαζί μου στοιχισμένοι στη σειρά να περιμένουν κι αυτοί το ραντεβού τους, καθισμένοι στο πεζουλάκι της έκθεσης ανάμεσα στα μοσχοκυπαρίσσια και κάτω από την σκιά των μεταλλικών πάνελ. Από πάνω μας έχασκε η Πάολα παρέα μα τον Σαββόπουλο και λίγο παραπέρα ο μεγάλος γερανός που μερικά λεπτά νωρίτερα κόντεψε να παρκάρει ένα μεγάλο κιβώτιο πάνω στο κεφάλι μου. Προληπτική δεν είμαι αλλά έχω πάντα στο νου μου ότι η ζωή μας είναι μία φάρσα και πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να λάβουμε πρόσκληση από τον Άγιο Πέτρο.

Στα αυτιά μου ηχούσαν ακόμα τα ουρλιαχτά μιας αγανακτισμένης κυρίας που μάλωνε στο τηλέφωνο με την μητέρα της κάπου μέσα στην πανεπιστημιούπολη και τα σόκιν ανέκδοτα ενός μοναχικού νέου ΑΜΕΑ  που αποζητούσε λίγη κατανόηση και συντροφιά. Κι όλα αυτά μόλις σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου και χρονικό διάστημα μισής ώρας. Αν έμενα κι άλλο μόνη ποιος ξέρει τι άλλο θα συναντούσα. Παράξενη η ζωή δεν συμφωνείτε; Γεμάτη ανθρώπινα δράματα και ευτράπελα κι αν είσαι και λίγο ευαίσθητος και παρατηρητικός έρχονται και ζυγώνουν από το πουθενά πολλοί άγνωστοι και πονεμένοι άνθρωποι. Για ένα μεσημεράκι όμως έκρινα πως όλα αυτά ήταν αρκετά. Κατηφόρισα για το τσούκου τσούκου, ήπια τον καφέ μου με την παρεούλα μου κι ύστερα πήγα στην Κομνηνών.

Λοιπόν καλά μου παιδιά βλέπω πως το έχετε κι εσείς ανάγκη να ξεσκάτε. Όσο μπορώ θα σας σουρτουκεύω μέσα από τις ανταποκρίσεις μου. Σήμερα καθόμαστε μέσα και μας κάνει παρέα αυτός ο μικροκαμωμένος κύριος. Το τσιουάουα της μαμα-Κούλας, ο Μίκης (Βασιλική η μάνα μου, Βασιλική και η πεθερά μου. Ε την πεθερά μου τη φωνάζω μαμά-Κούλα γιατί Κούλα είναι το χαϊδευτικό της).

Να προσέχετε φίλοι μου!