Nude: Αφροδίτη

Έπεσε ξανά σύρμα για ένα νέο κάλεσμα με θέμα το Γυμνό. Τις λεπτομέρειες τις βρήκα από την Αριστέα στο Η ζωή είναι ωραία. Μιλάμε για το γυμνό με γραπτό κείμενο ή ένα εικαστικό θέμα. Διάλεξα να εκφραστώ και με τους δύο τρόπος για ένα θέμα που το προσεγγίζω από την δική μου σκοπιά. Αν είμαι ή όχι μέσα στο πνεύμα της ιδέας θα το κρίνουν οι ηθικοί αυτουργοί της παραγγελιάς. Όπως και να χει όμως, αξιοποίησα την περίσταση για να καταγράψω αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Ελπίζω να σας αρέσει.

Το σκίτσο είναι με μολύβι στο χέρι και περασμένο μετά στο photoshop για το ψηφιακό του ζωντάνεμα.

Συμπληρωματικά ενημερώνω πως κάθε νέα συμμετοχή και έξτρα πληροφορίες τις βρίσκουμε και στο ιστολόγιο της Αριστέας που προανέφερα αλλά και στο ιστολόγιο της Μαριλένας  marilenaspotofart που έδωσε το αρχικό πρόσταγμα.

Αφροδίτη

Είναι παράξενο πόσο ζεστά είναι τα χέρια που σε αγγίζουν με αγάπη. Τόσο ζεστά ήταν και τα χέρια της γυναίκας που γνώρισα σαν μάνα. Χέρια τραχιά, χέρια δυνατά, χέρια ώριμα και ταλαιπωρημένα. Θα ταν δε θα ταν πενήντα δύο ετών, ίσως και πιο κάτω όταν με πρωτοβάσταξε στην αγκαλιά της. Παιδί της κόρης της εγώ, δυο φορές παιδί της. Οι γιοι της δεν είχαν προλάβει καλά, καλά να ενηλικιωθούν και να που η πρωτότοκή της κόρη (μικρή κι αυτή) την είχε κάνει γιαγιά. 

Σαν ζύμη που την έπαιρνε και την έβαζε στη λεκάνη για να την πλάσει, έτσι με έβαζε κι εμένα στη λεκάνη για να με μπανιαρίσει. Με έτριβε, με σφούγγιζε, με σαπούνιζε και κάθε της άγγιγμα στο μικροσκοπικό μου ακόμα κορμί, έκανε τα κόκαλά μου να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα όλο και πιο γρήγορα.  Χάδι από άλλον άνθρωπο δεν έπαιρνα. Δεν ήθελα κανέναν, μόνον εκείνην που η αγάπη της ήτανε ζεστή. Σαν με έκλεινε μέσα στα σφιχτά παχουλά της μπράτσα, όλος ο πόνος του κόσμου διαλυότανε. Τέτοια δύναμη έχει η αγάπη. Διώχνει κάθε φόβο, κάθε ερημιά. 

Με έπλενε, με έντυνε, με έραβε, με μεγάλωνε. 

Με μάλωνε, με έλεγχε, με φώναζε, μ αγαπούσε.

Θύμωνα, της κάκιωνα, την oικτίριζα, την αγαπούσα.

Βάσανα, κόντρα βάσανα κι όμως εκείνη εκεί, ακάθεκτη να με φροντίζει. Να μας φροντίζει. Δεν ήμουν το εγγόνι της, ήμουν το στερνοπούλι της. Το θετό της  παιδί. Η μάνα μου ανήμπορη, απούσα, ίσκιος του εαυτού της που παράδερνε με τους δικούς της δαίμονες. Εκείνη όμως ήταν εκεί. Ακούραστη, άγρυπνη και δυνατή. Μας έπλενε, μας φρόντιζε, μας τάιζε. Το σπίτι μικρό, φτωχικό μα μύριζε πάντα γιορτή.

Εκείνη εξήντα δύο κι εγώ δώδεκα. Πρώτη φορά έπιασα στα χέρια μου βελόνα. Ινσουλίνη για τον διαβήτη, πρωί βράδυ. Φάρμακα, φάρμακα, φάρμακα. Φάρμακα για την καρδιά, φάρμακα για την πίεση, φάρμακα για τα αρθριτικά, φάρμακα για τις αϋπνίες. Φάρμακα για όλα. Στην αρχή ήταν δύσκολα, μου έδειχνε ο θείος, μετά συνήθισα και με τον καιρό τα έμαθα όλα. Μέχρι να γίνω δεκαοχτώ, τα πράγματα τα βολεύαμε. Είχε κουράγιο κι αντοχές και πείσμα η γιαγιά. Είχε και την έγνοια μου να με σπουδάσει.  Σαν ήρθε το ποθούμενο ήταν λες και όλη της η κούραση την τράβηξε με δύναμη στο χώμα. Κρατιόταν, κρατιόταν μέχρι που κατέρρευσε. Εμφράγματα, εγκεφαλικά, γαστρορραγίες, όλα το ένα μετά το άλλο. Εκείνη όμως βάσταγε και δίπλα της τη βάσταγα κι εγώ. Κάθε φορά έπεφτε για ένα μήνα στο κρεβάτι κι ύστερα πάλι στο πόδι.

«Βόηθαμε παιδάκι μου να κάνω μπάνιο.»

Ένα, ένα βγάζαμε τα ρούχα, τις ρόμπες, τα νυχτικά, τα μισοφόρια, τα εσώρουχα. Κι από κάτω, η γιαγιά. Ηλικιωμένη αλλά φρέσκια σαν λουλούδι. Τροφαντή σαν βρέφος, με πτυχώσεις από τα πάχη της και  λευκή σαν το κρίνο.  Ελαφρώς σκεβρωμένη στους ώμους αλλά ακόμα όμορφη. Το πρόσωπό της ήταν καταχαρακωμένο από τις λύπες, βαθουλωμένα μάτια, πεσμένα μάγουλα, κρεμασμένο σαγόνι. Το κορμί της όμως είχε ακόμα ζωή και κάθε του πτυχή, είχε μια ιστορία να πει. Επάνω στην τουρλωτή της κοιλιά είχε τις ραγάδες της γέννας και μια ουλή από μια επέμβαση που είχε κάνει. Τα παχουλά της πόδια ήταν σαν φρεσκοζυμωμένο ψωμί, σφιχτά και άσπρα με διάφανο δέρμα. Οι γλουτοί της υπερμεγέθεις αλλά σκληροί σαν πέτρα. Τα στήθη της βαριά αλλά παραδόξως ακόμα σφριγηλά. Το δέρμα της απαλό σαν μετάξι. Το σφουγγάρι έτριζε πάνω της καθώς της έτριβα την πλάτη. 

Σε κανέναν δεν καθόταν να της κάνει μπάνιο η γιαγιά, παρά μόνο στον άντρα της και σε μένα. Σαν προχώρησε η ασθένεια κι άρχισε σιγά, σιγά να χάνει και τα λογικά της, ντρεπότανε να της αλλάζω ρούχα μπροστά στην τηλεόραση. «Μη βρε παιδάκι μου με ξεγυμνώνεις εδώ πέρα. Μας βλέπει και το κορίτσι.». «Ποιο κορίτσι βρε γιαγιά;» «Το κορίτσι που λέει τις ειδήσεις, δε το βλέπεις;» κι έδειχνε την δημοσιογράφο του δελτίου. 

Τα βράδια που πόναγε η κοιλιά της, της σήκωνα το νυχτικό και της έκανα εντριβές με κρέμα. Και πού δεν πόναγε αυτή η γυναίκα. Μαρτυρική κι επώδυνη η ζωή της τα τελευταία χρόνια. Αλλά εκείνη βάσταγε κι έκανε υπομονή. «Να ναι καλά τα χρυσά σου τα χεράκια γιαβράκι  μου». Κάθε βράδυ το ξενυχτούσαμε μαζί. Εκείνη πόναγε κι εγώ της έτριβα με αλοιφή τα πόδια. Κανείς δεν ξέρει γι αυτά τα άγρυπνα βράδια. Παρά μόνο εγώ κι αυτή. 

Μια μέρα μάζεψε τα πράγματά της σε μια σακούλα. Μερικά λερωμένα νυχτικά και λίγες αλλαξιές. «Πού τα πας όλα αυτά γιαγιά;» «Θα πάω στο σπίτι μου παιδάκι μου. Ήρθαν να με πάρουν τα αδέρφια μου.» Μετά από ένα εξάμηνο η γιαγιά πέθανε. Υπέφερε αλλά έφυγε όρθια.

Δυο ανθρώπους άφηνε η γιαγιά να την δούνε γυμνή, τον άντρα της κι εμένα. Αν δεν θες να φροντίσεις έναν άνθρωπο, να τον αναπαύσεις, να τον διακονήσεις, να τον γιατροπορέψεις, καλύτερα να μην τον δεις γυμνό ποτέ σου. Γιατί το σώμα μας δεν είναι μόνο για να χαρίζει τέρψη, το σώμα μας έχει βάσανα, ανάγκες και καημούς. Το σώμα μας χρειάζεται μέριμνα και μόνο τα χέρια που ξέρουν να αγγίζουν με αγάπη, μπορούν να θεραπεύσουν και να παρηγορήσουν.

Από νωρίς στη ζωή μου εξοικειώθηκα με τη γύμνια των ανθρώπων. Αλλά με τη γύμνια της ανάγκης. Τη γύμνια των ανθρώπων που βρίσκονται αβοήθητοι στο έλεός σου. Αν δεν μπορείς να φροντίσεις έναν άνθρωπο στα δύσκολα, καλύτερα να μην τον δεις ποτέ γυμνό, δεν το αξίζεις… Αυτό το σώμα που ίσως τώρα το αγγίζεις με χαρά και απολαμβάνεις την ομορφιά του, σκέψου αν το ίδιο σώμα θα μπορέσεις μια μέρα να το πλύνεις, να το καθαρίσεις και  να του αλλάξεις γάζες. Θα μπορέσεις; Θα μπορέσεις να το περιποιηθείς με την ίδια αγάπη όταν θα έχει τα σημάδια του χρόνου πάνω του;

Κάθε φορά που βλέπεις μια όμορφη θελκτική εικόνα ενός ανθρώπινου σώματος, μη σταθείς μόνο εκεί. Πάνε και λίγο παρά πέρα. Πάνε στη δύσκολες μέρες που θα έχει χάσει την ομορφιά του. Στις μέρες που θα ταλαιπωρείται από ασθένειες παροδικές ή μη. Στις μέρες που θα αποκτήσει ατέλειες, ψεγάδια, σημάδια. Στις μέρες που θα γεράσει, που θα μαραθεί. 

Όταν έβλεπα τον παππού μου να φροντίζει την άρρωστη και γερασμένη γυναίκα του, τα μάτια του έλαμπαν από αγάπη. Δεν ήταν ποτέ του υπόδειγμα άριστου συζύγου, όμως στα γεράματα ήταν εκεί. Την φιλούσε, την χάιδευε, την κανάκευε, την χτένιζε, την άλλαζε, της έλεγε γλυκόλογα. Ακόμα κι όταν την έπιανε ακράτεια και τα έκανε επάνω της σαν τα μωρά, εκείνος την καθάριζε με επιμέλεια κι ούτε στιγμή δεν έπαυε να την βλέπει όμορφη. Δαχτυλιδένια τη φώναζε και της τράβαγε τη ρόμπα χαμηλά να μην χαζεύουν οι ξένοι άντρες τα πόδια της τα τροφαντά…

Έτσι έμαθα κι εγώ να αγαπώ την ανθρώπινη γύμνια. Στα δύσκολα, στα άσχημα. Έμαθα να κοιτώ κάτω από το δέρμα, εκεί που κάθε πόνος και κάθε φλεγμονή λουφάζει. Εκεί που τα κύτταρα παλεύουν να κερδίσουν άλλη μια μέρα ζωής, άλλη μια μέρα αγάπης, άλλη μια μέρα προσμονής. Εκεί που η θνητή σάρκα περιμένει να αγιάσει...

Υ.Γ. δείτε κι αυτό το συγκινητικό video clip