Έπεσε ξανά σύρμα για ένα νέο κάλεσμα με θέμα το Γυμνό. Τις λεπτομέρειες τις βρήκα από την Αριστέα στο Η ζωή είναι ωραία. Μιλάμε για το γυμνό με γραπτό κείμενο ή ένα εικαστικό θέμα. Διάλεξα να εκφραστώ και με τους δύο τρόπος για ένα θέμα που το προσεγγίζω από την δική μου σκοπιά. Αν είμαι ή όχι μέσα στο πνεύμα της ιδέας θα το κρίνουν οι ηθικοί αυτουργοί της παραγγελιάς. Όπως και να χει όμως, αξιοποίησα την περίσταση για να καταγράψω αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Ελπίζω να σας αρέσει.
Το σκίτσο είναι με μολύβι στο χέρι και περασμένο μετά στο photoshop για το ψηφιακό του ζωντάνεμα.
Συμπληρωματικά ενημερώνω πως κάθε νέα συμμετοχή και έξτρα πληροφορίες τις βρίσκουμε και στο ιστολόγιο της Αριστέας που προανέφερα αλλά και στο ιστολόγιο της Μαριλένας marilenaspotofart που έδωσε το αρχικό πρόσταγμα.
Το σκίτσο είναι με μολύβι στο χέρι και περασμένο μετά στο photoshop για το ψηφιακό του ζωντάνεμα.
Συμπληρωματικά ενημερώνω πως κάθε νέα συμμετοχή και έξτρα πληροφορίες τις βρίσκουμε και στο ιστολόγιο της Αριστέας που προανέφερα αλλά και στο ιστολόγιο της Μαριλένας marilenaspotofart που έδωσε το αρχικό πρόσταγμα.
Αφροδίτη
Είναι παράξενο
πόσο ζεστά είναι τα χέρια που σε αγγίζουν με αγάπη. Τόσο ζεστά ήταν και τα χέρια
της γυναίκας που γνώρισα σαν μάνα. Χέρια τραχιά, χέρια δυνατά, χέρια ώριμα και
ταλαιπωρημένα. Θα ταν δε θα ταν πενήντα δύο ετών, ίσως και πιο κάτω όταν με
πρωτοβάσταξε στην αγκαλιά της. Παιδί της κόρης της εγώ, δυο φορές παιδί της. Οι
γιοι της δεν είχαν προλάβει καλά, καλά να ενηλικιωθούν και να που η πρωτότοκή
της κόρη (μικρή κι αυτή) την είχε κάνει γιαγιά.
Σαν ζύμη που την έπαιρνε
και την έβαζε στη λεκάνη για να την πλάσει, έτσι με έβαζε κι εμένα στη λεκάνη για
να με μπανιαρίσει. Με έτριβε, με σφούγγιζε, με σαπούνιζε και κάθε της άγγιγμα
στο μικροσκοπικό μου ακόμα κορμί, έκανε τα κόκαλά μου να μεγαλώνουν μέρα με τη
μέρα όλο και πιο γρήγορα. Χάδι από άλλον
άνθρωπο δεν έπαιρνα. Δεν ήθελα κανέναν, μόνον εκείνην που η αγάπη της ήτανε
ζεστή. Σαν με έκλεινε μέσα στα σφιχτά παχουλά της μπράτσα, όλος ο πόνος του
κόσμου διαλυότανε. Τέτοια δύναμη έχει η αγάπη. Διώχνει κάθε φόβο, κάθε ερημιά.
Με έπλενε, με
έντυνε, με έραβε, με μεγάλωνε.
Με μάλωνε, με
έλεγχε, με φώναζε, μ αγαπούσε.
Θύμωνα, της
κάκιωνα, την oικτίριζα, την αγαπούσα.
Βάσανα, κόντρα
βάσανα κι όμως εκείνη εκεί, ακάθεκτη να με φροντίζει. Να μας φροντίζει. Δεν
ήμουν το εγγόνι της, ήμουν το στερνοπούλι της. Το θετό της παιδί. Η μάνα μου ανήμπορη, απούσα, ίσκιος
του εαυτού της που παράδερνε με τους δικούς της δαίμονες. Εκείνη όμως ήταν εκεί.
Ακούραστη, άγρυπνη και δυνατή. Μας έπλενε, μας φρόντιζε, μας τάιζε. Το σπίτι
μικρό, φτωχικό μα μύριζε πάντα γιορτή.
Εκείνη εξήντα δύο
κι εγώ δώδεκα. Πρώτη φορά έπιασα στα χέρια μου βελόνα. Ινσουλίνη για τον
διαβήτη, πρωί βράδυ. Φάρμακα, φάρμακα, φάρμακα. Φάρμακα για την καρδιά, φάρμακα
για την πίεση, φάρμακα για τα αρθριτικά, φάρμακα για τις αϋπνίες. Φάρμακα για
όλα. Στην αρχή ήταν δύσκολα, μου έδειχνε ο θείος, μετά συνήθισα και με τον
καιρό τα έμαθα όλα. Μέχρι να γίνω δεκαοχτώ, τα πράγματα τα βολεύαμε. Είχε
κουράγιο κι αντοχές και πείσμα η γιαγιά. Είχε και την έγνοια μου να με
σπουδάσει. Σαν ήρθε το ποθούμενο ήταν
λες και όλη της η κούραση την τράβηξε με δύναμη στο χώμα. Κρατιόταν, κρατιόταν
μέχρι που κατέρρευσε. Εμφράγματα, εγκεφαλικά, γαστρορραγίες, όλα το ένα μετά
το άλλο. Εκείνη όμως βάσταγε και δίπλα της τη βάσταγα κι εγώ. Κάθε φορά έπεφτε για ένα μήνα στο
κρεβάτι κι ύστερα πάλι στο πόδι.
«Βόηθαμε παιδάκι
μου να κάνω μπάνιο.»
Ένα, ένα βγάζαμε τα ρούχα, τις ρόμπες, τα νυχτικά, τα μισοφόρια, τα εσώρουχα. Κι από κάτω, η
γιαγιά. Ηλικιωμένη αλλά φρέσκια σαν λουλούδι. Τροφαντή σαν βρέφος, με πτυχώσεις
από τα πάχη της και λευκή σαν το κρίνο. Ελαφρώς σκεβρωμένη στους ώμους αλλά ακόμα
όμορφη. Το πρόσωπό της ήταν καταχαρακωμένο από τις λύπες, βαθουλωμένα μάτια,
πεσμένα μάγουλα, κρεμασμένο σαγόνι. Το κορμί της όμως είχε ακόμα ζωή και κάθε
του πτυχή, είχε μια ιστορία να πει. Επάνω στην τουρλωτή της κοιλιά είχε τις
ραγάδες της γέννας και μια ουλή από μια επέμβαση που είχε κάνει. Τα παχουλά της
πόδια ήταν σαν φρεσκοζυμωμένο ψωμί, σφιχτά και άσπρα με διάφανο δέρμα. Οι
γλουτοί της υπερμεγέθεις αλλά σκληροί σαν πέτρα. Τα στήθη της βαριά αλλά
παραδόξως ακόμα σφριγηλά. Το δέρμα της απαλό σαν μετάξι. Το σφουγγάρι έτριζε
πάνω της καθώς της έτριβα την πλάτη.
Σε κανέναν δεν
καθόταν να της κάνει μπάνιο η γιαγιά, παρά μόνο στον άντρα της και σε μένα. Σαν
προχώρησε η ασθένεια κι άρχισε σιγά, σιγά να χάνει και τα λογικά της, ντρεπότανε
να της αλλάζω ρούχα μπροστά στην τηλεόραση. «Μη βρε παιδάκι μου με ξεγυμνώνεις
εδώ πέρα. Μας βλέπει και το κορίτσι.». «Ποιο κορίτσι βρε γιαγιά;» «Το κορίτσι
που λέει τις ειδήσεις, δε το βλέπεις;» κι έδειχνε την δημοσιογράφο του δελτίου.
Τα βράδια που
πόναγε η κοιλιά της, της σήκωνα το νυχτικό και της έκανα εντριβές με κρέμα. Και
πού δεν πόναγε αυτή η γυναίκα. Μαρτυρική κι επώδυνη η ζωή της τα τελευταία
χρόνια. Αλλά εκείνη βάσταγε κι έκανε υπομονή. «Να ναι καλά τα χρυσά σου τα
χεράκια γιαβράκι μου». Κάθε βράδυ το
ξενυχτούσαμε μαζί. Εκείνη πόναγε κι εγώ της έτριβα με αλοιφή τα πόδια. Κανείς
δεν ξέρει γι αυτά τα άγρυπνα βράδια. Παρά μόνο εγώ κι αυτή.
Μια μέρα μάζεψε
τα πράγματά της σε μια σακούλα. Μερικά λερωμένα νυχτικά και λίγες αλλαξιές. «Πού
τα πας όλα αυτά γιαγιά;» «Θα πάω στο σπίτι μου παιδάκι μου. Ήρθαν να με πάρουν
τα αδέρφια μου.» Μετά από ένα εξάμηνο η γιαγιά πέθανε. Υπέφερε αλλά έφυγε
όρθια.
Δυο ανθρώπους
άφηνε η γιαγιά να την δούνε γυμνή, τον άντρα της κι εμένα. Αν δεν θες να φροντίσεις
έναν άνθρωπο, να τον αναπαύσεις, να τον διακονήσεις, να τον γιατροπορέψεις,
καλύτερα να μην τον δεις γυμνό ποτέ σου. Γιατί το σώμα μας δεν είναι μόνο για
να χαρίζει τέρψη, το σώμα μας έχει βάσανα, ανάγκες και καημούς. Το σώμα μας χρειάζεται
μέριμνα και μόνο τα χέρια που ξέρουν να αγγίζουν με αγάπη, μπορούν να θεραπεύσουν
και να παρηγορήσουν.
Από νωρίς στη ζωή
μου εξοικειώθηκα με τη γύμνια των ανθρώπων. Αλλά με τη γύμνια της ανάγκης. Τη
γύμνια των ανθρώπων που βρίσκονται αβοήθητοι στο έλεός σου. Αν δεν μπορείς να
φροντίσεις έναν άνθρωπο στα δύσκολα, καλύτερα να μην τον δεις ποτέ γυμνό, δεν
το αξίζεις… Αυτό το σώμα που ίσως τώρα το αγγίζεις με χαρά και απολαμβάνεις την
ομορφιά του, σκέψου αν το ίδιο σώμα θα μπορέσεις μια μέρα να το πλύνεις, να το
καθαρίσεις και να του αλλάξεις γάζες. Θα
μπορέσεις; Θα μπορέσεις να το περιποιηθείς με την ίδια αγάπη όταν θα έχει τα
σημάδια του χρόνου πάνω του;
Κάθε φορά που
βλέπεις μια όμορφη θελκτική εικόνα ενός ανθρώπινου σώματος, μη σταθείς μόνο
εκεί. Πάνε και λίγο παρά πέρα. Πάνε στη δύσκολες μέρες που θα έχει χάσει την
ομορφιά του. Στις μέρες που θα ταλαιπωρείται από ασθένειες παροδικές ή μη. Στις
μέρες που θα αποκτήσει ατέλειες, ψεγάδια, σημάδια. Στις μέρες που θα γεράσει,
που θα μαραθεί.
Όταν έβλεπα τον
παππού μου να φροντίζει την άρρωστη και γερασμένη γυναίκα του, τα μάτια του έλαμπαν
από αγάπη. Δεν ήταν ποτέ του υπόδειγμα άριστου συζύγου, όμως στα γεράματα ήταν
εκεί. Την φιλούσε, την χάιδευε, την κανάκευε, την χτένιζε, την άλλαζε, της έλεγε γλυκόλογα. Ακόμα κι όταν την έπιανε ακράτεια και τα έκανε επάνω της σαν τα
μωρά, εκείνος την καθάριζε με επιμέλεια κι ούτε στιγμή δεν έπαυε να την βλέπει
όμορφη. Δαχτυλιδένια τη φώναζε και της τράβαγε τη ρόμπα χαμηλά να μην χαζεύουν
οι ξένοι άντρες τα πόδια της τα τροφαντά…
Έτσι έμαθα κι εγώ να αγαπώ την ανθρώπινη γύμνια. Στα δύσκολα, στα άσχημα. Έμαθα να κοιτώ κάτω από το δέρμα, εκεί που κάθε πόνος και κάθε φλεγμονή λουφάζει. Εκεί που τα κύτταρα παλεύουν να κερδίσουν άλλη μια μέρα ζωής, άλλη μια μέρα αγάπης, άλλη μια μέρα προσμονής. Εκεί που η θνητή σάρκα περιμένει να αγιάσει...
Υ.Γ. δείτε κι αυτό το συγκινητικό video clip
Αγαπάκι μου, σε ευχαριστώ ..εκ μέρους της Μαριλένας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ένα σύντομο πέρασμα ...μου θύμισες τα δικά μου με παππού και μπαμπά! Κάτι που δεν μου είχε περάσει από τo νου με το θέμα nude!
Τρέχω να ενημερώσω τη Μαριλένα και θα έρθω να σε διαβάσω αργότερα με την ησυχία μου!
( Νομίζω ότι δεν έχω προλάβει ούτε τη χθεσινή σου ανάρτηση)
Προσωρινά φιλιά!
Χριστίνα μου δάκρυσα ! Μου θύμισες όλα όσα ένιωσα κάποτε γιατροπορεύοντας τον παππού , πατέρα του μπαμπά μου, κι αργότερα που να το φανταστώ ότι θα χρειαζόταν να αντικρίσω γυμνό τον ίδιο μου τον πατέρα. Μόνο εμένα ήθελε , ούτε καν τη μαμά! 3 μήνες ήμουν διαρκώς πλάι του μέχρι να βάλει σωληνάκια και καθετήρες, Όταν με ρώτησαν πως άντεχα ...είπα το απλό: όταν ήμουν μικρή ο μπαμπάς μου με άλλαξε , με έπλυνε, με άντεξε. Εγώ γιατί να μην αντέξω; Το ελάχιστο ήταν και αν χρειαστεί ( που αχρείαστη να'μαι) με όλη μου τη ψυχή θα το κάνω ξανά!
ΔιαγραφήΧριστίνα μου το κείμενο σου είναι εκπληκτικό κείμενο-γροθιά στα στομάχια των εγωιστών που δεν μπορούν να νιώσουν ΑΓΑΠΗ!
Κορίτσι μου ...υποκλίνομαι!
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!!! ♥
Αριστάκι αν ξεσκάτισες τον πατέρα σου χώθηκες ακόμα πιο βαθιά στα δύσκολα. Πρόσφατα είχε μια μεγάλη περιπέτεια κι ο δικός μου πατέρας αλλά το λουτρό του και το μπάνιο του μπορούσε να το κάνει κουτσά στραβά και μόνος του. Έχουμε όμως ακόμα μέλλον κι όσο μεγαλώνουμε εξοικειωνόμαστε ακόμα περισσότερο με κάποια πράγματα. Δε φαντάζεσαι πόσο χάρηκα που σου άρεσε. Κι εμένα με πήραν τα ζουμιά όσο θυμόμουν τη γιαγιά και όλους όσους χάσαμε από άσχημες αρρώστιες.
ΔιαγραφήΠολλά μου θύμισες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφροδίτη έλεγαν και τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου. "Γιαβράκι μου" με φώναζε κι εμένα (Πολίτισσα η γιαγιά).
Τρόμαζε όταν έβλεπε στην τηλεόραση κάποιον ηθοποιό που σε άλλο σήριαλ τον είχαν "σκοτώσει".
Αθώος άνθρωπος και εντελώς άκακος.
Έφυγε ένα βράδυ στον ύπνο της. Δεν είχε κανένα (γνωστό) πρόβλημα υγείας αλλά την πρόδωσε η καρδιά της.
Να είναι καλά όλες αυτές οι γιαγιάδες που μας μεγάλωσαν και τους χρωστάμε τόσα.
Αχ αυτές οι γιαγιούλες μας. Βάλσαμο η αγάπη τους. Αφροδίτη και η δικιά σου ε; Πολύ μητρικό όνομα.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα και καλό μήνα Χριστίνα. Καλώς σε βρίσκω, με ενημέρωσε η Αριστέα. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την συμμετοχή σου στην πρόσκληση!! Σε προσθέτω αμέσως να σε διαβάσουν κι άλλοι φίλοι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπέλεξα να ναι εντελώς ελεύθερο το θέμα γυμνό κι ήμουν σίγουρη πως δεν θα προέκυπταν μόνο ερωτικά κείμενα! Καταρχήν το σκίτσο σου είναι πολύ όμορφο!! Οπως έχω ξαναπεί ζηλεύω με την καλή έννοια τους ανθρώπους που ζωγραφίζουν γιατί ούτε μια ευθεία δεν μπορώ να κάνω!!!!
Οσο για το κείμενο δεν θα πω πολλά.. Χτύπησες φλέβα, γιατί το χω ζήσει με την γιαγιά μου που την λάτρευα και μου έφυγε από αλτσχάιμερ. Είμαι πολύ συγκινημένη και να σαι σίγουρη αυτή η εγγύτητα των κορμιών είναι αγάπη κι έρωτας και σεβασμός κι αξιοπρέπεια!!
Σε ευχαριστώ για αυτήν σου την συμμετοχή.. Να σαι καλά και να δημιουργείς!! Μαριλένα
Πολύ χάρηκα που είμαι εντός θέματος. Πολύ μου άρεσε το θέμα. (ο καθένας όπως το παίρνει) Η Ελληνίδα γιαγιά είναι η πιο αγαπημένη παρουσία όλων μας. Αξίζει να μιλάμε μόνο για αυτές χωρίς σταματημό.
ΔιαγραφήΣυγκλονιστικό κείμενο, γεμάτο αλήθειες ζωής, γεμάτο αγάπη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά...καλό ξημέρωμα!
Σ άρεσε Μαράκι μου; Σ ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα. Ανυπομονώ για τη δική σου ιστορία, Ξέρω ότι θα χεις να πεις πολλά!
ΔιαγραφήΥπέροχο κείμενο Χριστινακι μου.. και το σκιτσο.... η αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο .. χωρίς φτιασίδια.. και καμουφλάζ.. ετσι απλές είναι οι .. αλήθειες που δεν πρέπει να κρύβονται.. Η γαιγια σου ήταν τυχερή που είχε εναν ανθρωπο να την αγαπά γιατί μόνο αγαπη πρέπει να νιώσεις για να μπορέσεις να μεινεις δίπλα σε ενα ανήμπορο ανθρωπο.. και ακριβώς μικρή μου όλοι θα περασουμε από αυτόν τον δρόμο..... κι καλά εκεινοι που τους προσεχουν .. μπορεί να κουράζονται να αγανακτούν........όμως μπένει κανεις μέσα στην ψυχή του ηλικιωμενου να δεις πόση ντροπή αισθάνονται που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν;; χαίρομαι παρα πολύ για τις σκέψεις σου για τις πραξεις σου.. να το ξερεις ο μεγαλύτρος φόβος του ανθρώπου .. είναι να μην μπορεί να αυτοεξυπηρετείται... και όχι ο θάνατος..!! ένα σου λέω...είμαι γιαγια και πολες φορες περναν τετοιες σκεψεις απο το μυαλό μου.. να είσαι ευλογημένη για ότι της πρόσφερς. η γιαγια σου θα είναι πολύ περήφανη για σένα εκεί πανω...!!!! σε φιλώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία Ρούλα για κανέναν δεν είναι εύκολη η ανημποριά. Κι άνθρωπος που είναι στην ανάγκη ντρέπεται και ζορίζεται κι αυτός που μένει δίπλα να βοηθήσει πιέζεται και ζορίζεται. Η αγάπη φέρνει την αλληλοκατανόηση και εξομαλύνει και τις κακές στιγμές, την κούραση, την γκρίνια, την απογοήτευση. Και μια αρρώστια μπορεί να μας κάνει ανήμπορους ακόμα κι αν ήμαστε νέοι. Και μακάρι όλοι να είχαν μια δυνατή εμπειρία ανημποριάς για να μην παίρνουν τόσο στα σοβαρά τα νιάτα τους. Τώρα που κοιτάω πίσω βλέπω πως θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι παραπάνω αλλά τόσα ήξερα τόσα έκανα.
ΔιαγραφήΣυγλονιστικό το κείμενό σου, σπάνιο κι ευλογημένο πλάσμα είσαι Χριστίνα......το μεγαλείο του ανθρώπου εκεί ακριβώς εμφανίζεται στα δύσκολα, στον πόνο, στην ανημπόρια......το αδύναμο σώμα, ταλαιπωρημένο απο κακουχίες, ασθένειες, δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο απο δύο στοργικά χέρια που θα το φροντίσουν με τρυφερότητα και αγάπη !!!Η γιαγιά παρά τις ταλαιπωρίες της, ευτύχησε να έχει κοντά της έναν άγγελο που με την αγάπη και τη φροντίδα του απάλυνε τον πόνο και τις κακουχίες.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλαύδιά μου εσύ είσαι ευλογημένη για την τόση ευγένεια που διαθέτεις. Το κείμενο είναι όντως βιωματικό αλλά περιορίστηκα στο ζουμί για να θίξω το θέμα της γύμνιας που στην εποχή μας προσεγγίζεται περισσότερο σεξιστικά. Κατά τα άλλα σαν γιαγιά και εγγονή είχαμε πολλές κακές στιγμές με συγκρούσεις και γκρίνιες και διαφωνίες, (όπως κάθε παιδί με τη μάνα του δηλαδή) Ας πούμε πως η γιαγιά μου ήταν μια μάνα που με γέννησε στα 50 της και καταβλήθηκε από τον διαβήτη της (και η ηλικία δεν παίζει ρόλο γιατί και νεότατες γυναίκες αρρωσταίνουν και αναγκάζονται τα μικρά παιδιά τους να τις φροντίσουν)
ΔιαγραφήΕγω δεν το έχω καθόλου με τη ζωγραφική! Είναι υπέροχο το σκιτσάκι σου. Πολλοι ηλικιωμένοι ντρέπονται να τους κάνει άλλος μπάνιο και να τους αλλάξει και μενα όταν η γιαγιακα μου πέρασε εγκεφαλικό τους πρώτους μηνες ήθελε και σ αυτα βοήθεια. Τώρα λόγω δυσκινησιας του αριστερου χεριού, θέλει βοήθεια μόνο στο μπάνιο. Να ναι καλά όλες οι γιαγιαδες και οι παππουδες μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ναι καλά δε λες τίποτα. Εγώ πλέον δεν έχω παππούδες... κλαψ. Τον τελευταίο μου τον έχασα πέρυσι. Κάθε παππούς μια ιστορία! Σ ευχαριστώ πολύ πολύ που περνάς!
ΔιαγραφήΚαλώς σε βρίσκω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι εκπληκτική καλλιτέχνης τόσο στη λογοτεχνία όσο και στη ζωγραφική!!
Μπράβο σου!!!
Καλή σου μέρα!!
Ωωωω τώρα μου έφτιαξες τη διάθεση για μια βδομάδα! Κερνάω πάστα! Σ ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ!
ΔιαγραφήΚαλημερα! Συγκινηθηκα πολυ με την ιστορια σου και με το σκιτσο. Ειπες μεγαλη κουβεντα! Αν δεν μπορεις να περιποηθεις εναν ανθρωπο που αγαπας οταν το σωμα του φθαρει, τοτε δεν σου αξιζει το ιδιο σωμα να το χαρεις οταν ειναι ακομα σφριγηλο!Οταν μαλιστα εχεις παρει απεριοριστη αγαπη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανεμορφο! Μπραβο!
Πολύ χάρηκα που σου άρεσε! Σ ευχαριστώ πάρα πολύ! Ε είναι ένα θέμα που μας καίει γιατί ειδικά στις σχέσεις συνηθίζεται πολύ συχνά οι σύζυγοι να στέλνουν τις γυναίκες τους για απόσυρση μόλις περάσει η μπογιά τους...
ΔιαγραφήΧριστίνα μου πάντα μου αρέσουν τα κείμενα σου, αλλά αυτό είναι το κάτι άλλο!!! Συγκλονιστικό!!! Διάβαζα με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και τα δάκρυα να τρέχουν... Κάποτε πριν πολλά χρόνια έζησα κάτι ανάλογο, όταν με την μαμά μου φροντίζαμε την μαμά της. Η γιαγιάκα μου, κάθε φορά που την άλλαζα, έκλαιγε και μουρμούριζε ντροπιασμένη! Πόσα λόγια τρυφερά της έλεγα, μα ποτέ δεν ηρέμησε, δεν κατάπιε την "κατάντια" της, που την έβλεπα γυμνή και ανήμπορη! Να ΄σαι καλά γλυκιά μου!!! Με συγκίνησες με το υπέροχο γραπτό σου!!! Φοβερό και το σκίτσο σου!!! Δεν έχεις παρά να γίνεις ΚΑΙ εκδότης :))) Την συγγραφή και την εικονογράφηση την παίζεις στα δάχτυλα!!! Σε φιλώ γλυκά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια κερασμένη πάστα και για σένα! Με σκλάβωσες ατιμούλα! Πες μου ένα σπιτικό που να μην έχει ζήσει την αρρώστια και τον θάνατο. Πες μου ένα! Αχ σε φιλώ και σήμερα είμαι χάλια, πονάω παντού.
ΔιαγραφήΕ Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο.........!!!!!! Μας συγκίνησες πραγματικά......!!!!! μας άνοιξες διάπλατα την πόρτα και μας έδωσες ένα τεράστιο μάθημα για ένα "άλλο" γυμνό, τόσο όπως το περιγράφεις αλλά και τελικά όπως το δίνεις. εικαστικά. Το δικό σου "γυμνό" δεν είναι τέλειο, αρμονικό, αισθησιακό αλλά είναι ΓΕΜΑΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ένα γυμνό εντελώς διαφορετικό που στοχεύει σε άλλες αξίες και παρουσίες στη ζωή μας. Υποκλίνομαι αληθινά
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλεγα θα φάω πόρτα από το θέμα κι όμως να που σας άρεσε παιδιά. Πολύ το χάρηκα που αγκαλιάσατε τη γιαγιά Αφροδίτη. Κι όμως ξέρεις τι ''αισθησιακές'' ιστορίες έχω ακούσει από το στόμα του παππού για τον έρωτά του με τη γιαγιά Αφροδίτη; Την από πάντα τροφαντή γιαγιά Αφροδίτη. Τους γονείς μου δεν τους πρόλαβα μαζί, σαν ζευγάρι πρότυπο είχα τους παππούδες μου που παρά την ηλικία τους και το άχαρο παρουσιαστικό τους ήταν πάρα μα πάρα πολύ ερωτευμένοι και εκδηλωτικοί. Μια ελπίδα πως η χαρά του έρωτα δεν τελειώνει ποτέ.
ΔιαγραφήΤο δικό σου το κειμενάκι δεν διάβαζα στης Αριστέας; Από σένα εμπνεύστηκα συνειρμικά τι θέμα! Καλώς σε βρήκα!
Μου άρεσε πολύ η προσέγγιση που έδωσες... Μία προσέγγιση που κανενός το μυαλό δεν πάει όταν ακούει θέμα το γυμνό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα νεανικά κορμιά έχουν την ομορφιά τους, τη δυναμη, τη σφριγηλότητα, ακόμα και αν είναι πιο παχουλά. Τι γίνεται όμως όταν το κορμί αυτό είναι άρρωστο, πονεμένο, ανήμπορο, γερασμένο...
Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου! Με συγκίνησες και με άφησες έκπληκτη!
Μπράβο σου!!!
Καλό απόγευμα Χριστίνα μου!
Πολλά φιλάκια! :)))
Να σου πω ένα μυστικό; Τα παχουλά κορμιά δεν γερνούν ποτέ. Τσίτα η επιδερμίδα της γιαγιάς! Μήπως το ξανασκέφτηκες να λάβεις συμμετοχή; ¨Όσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά!!!
ΔιαγραφήΣυγκινήθηκα... Πραγματικά η αγάπη εκεί φαίνεται, όταν αποδέχεσαι και φροντίζεις τον άλλο στ' άσχημά του, στα δύσκολά του... Το σκίτσο σου υπέροχο, όσο και το κείμενό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σε βρήκα! (σε πρόσθεσα στο blogroll για να μη σε χάνω!)
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τρόπος, νομίζω, αναφοράς στο γυμνό. Γιατί έπιασες την ουσία του γυμνού σώματος, τη ζωή που καταγράφεται πάνω του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα φλυαρήσω, τα σχόλια με κάλυψαν, αλλά θα πω κι εγώ ότι με συγκίνησες...
Πολλά φιλιά σου αφήνω!
Υπέροχο σκίτσο... συγκλονιστικό και πολύ δυνατό κείμενο... θέματα που δύσκολα τ' ακουμπά κανείς... μα κρύβουν κάποιες φορές τόση δύναμη και αγάπη απέραντη... Μπράβο σου Χριστίνα γι' αυτή τη τόσο συγκινητική ανάρτηση !!! Καλό σου ΣΚ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο μα πόσο με συγκίνησε η συμμετοχή σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι εύκολο να φροντίζεις τη σάρκα ενός ανθρώπου δικού σου, ακόμα και αν αυτός είναι ο ίδιος σου ο γονιός ή ο άνθρωπός σου. Είναι βαρύς ο άνθρωπος όταν αρρωσταίνει ή όταν μεγαλώνει...
Όμως όταν αγαπάς έναν άνθρωπο τον αγαπάς και στη χαρά και στη λύπη, και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Τα είπες νομίζω όλα μόνο με μια πρόταση "Αν δεν μπορείς να φροντίσεις έναν άνθρωπο στα δύσκολα, καλύτερα να μην τον δεις ποτέ γυμνό, δεν το αξίζεις...."
Να είσαι καλά Χριστίνα μου.
Έχει μια ιδιαίτερη δυναμική ο λόγος σου.
Φιλάκια πολλά και καλό Σ/Κ