Έξω από τα ρούχα

Ωραία παίδες. Κι αφού είμαστε στον απόηχο του "Γυμνού'' πάντα μέσω της Μαριλένας marilenaspotofart αλλά και της Αριστέας βεβαίως, βεβαίως Η ζωή είναι ωραία κι αφού σήμερα ήταν μια κακή μέρα για μένα από θέμα υγείας, θα το επεκτείνω λίγο το θέμα και θα το γειώσω γιατί σαν  πολύ να συγκινηθήκαμε και να ευλογήσαμε τα γένια μας.

Παραλία Πυλάιας

Λοιπόν, πες, πες εντελώς συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό και το εξής αληθινό περιστατικό που έζησα πριν μερικά χρόνια σε μια πανεπιστημιακή εξόρμηση μου στην Θεσσαλονίκη και που παραδόξως είναι πολύ σχετικό με το θέμα μας.

Ήμασταν μία ομάδα τριών φοιτητών και είχαμε να ετοιμάσουμε μία πολεοδομική χαρτογράφηση στην Πυλαία Θεσσαλονίκης, περιοχή Εθνικής Αντιστάσεως κοντά στο εργοστάσιο της Βιαμύλ. Ήταν φθινοπωράκι καλή ώρα αλλά Οκτώβρης. Στο σημείο της χαρτογράφησης γινόταν διάνοιξη του δρόμου και όλη η λεωφόρος ήταν ένα ατελείωτο εργοτάξιο. Στα χέρια μας κρατούσαμε τους χάρτες της περιοχής και κάτι φωτογραφικές μηχανές της κακιάς ώρας. Εγώ είχα την ψωνίστικη ρετρό φωτογραφική του πατέρα μου, μία ΖΕΝΙΤ μοντέλο του 70 αναλογική με έναν φακό παμπάλαιο αλλά πολύ σένιο. Στο φως της μέρας έβγαζε κάτι φωτογραφίες κάτσε καλά. Το θέμα είναι ότι έπρεπε να έχω το νου μου στο σωστό κεντράρισμα και στο διάφραγμα.

Όντας ανέκαθεν γκαβή κι αφηρημένη, περπατούσα και έβγαζα φωτογραφίες χωρίς να βλέπω τι κινήται δίπλα μου. Μπροστά μου τα παιδιά είχαν προχωρήσει αρκετά κι εγώ ξεχασμένη παραπίσω έκανα ανενόχλητη τη δουλειά μου. Σε κάποια φάση περνάνε κάτι πιτσιρικάδες από μπροστά μου πάνω σε ένα μηχανάκι μικρού κυβισμού, κόβουν για λίγο ταχύτητα και αρχίζουν να μου φωνάζουν κάτι ακαταλαβίστικα αλλά δεν έδωσα σημασία. "Βγάλε αυτόν ρε, βγάλε αυτόν!'' μου έλεγαν. Τίποτα εγώ όμως χαμπάρι.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, να σου και τα παιδιά να γυρνάνε πίσω και να αρχίζουν να φωνάζουν κι αυτά τραβολογώντας με να περπατήσω μπροστά. ''Κουνήσου ρε μαλάκα πάμε να φύγουμε!'' μου έλεγε η φίλη μου. ''Γιατί καλέ πού να πάω;'' ρώταγα απορημένη. ''Καλά ρε μαλάκα δε τον βλέπεις αυτόν που έρχεται κατά πάνω μας;'' ''Ποιον καλέ;'' ξαναρωτάω. ''Ρε μαλάκα τον γυμνό που έρχεται! Τρέχα!'' ''Τον γυμνό ποιο γυμνό;''

Καλά μέχρι να πάρω πρέφα τι γινότανε ο άγνωστος άνδρας είχε φτάσει σε απόσταση αναπνοής από εμάς. Ψηλός, γεροδεμένος, ολόγυμνος και με τα βρώμικα ρούχα της δουλειάς του κρεμασμένα στους ώμους. Στο χέρι κρατούσε τσιγάρο και το κεφάλι του το είχε κατεβασμένο κάτω, μονολογώντας κάτι ασυναρτησίες. Ε σε εκείνη τη φάση ομολογουμένως άρχισα κάπως να αποκτώ την αίσθηση του κινδύνου. Τρεχάτε ποδαράκια μου. Κάνουμε να πάμε δεξιά, εργοτάξιο, βρε κάνουμε να πάμε αριστερά αυτοκίνητα να τρέχουν σαν παλαβά! Φτου! Και πού να πάμε; Μόνο μπροστά και με τον τσίτσιδο στο κατόπι μας. Σας μιλάω είχαμε κάνει κακάκια , η ψυχή στην κάλτσα και πιο πολύ από όλους φοβόταν το αγόρι της παρέας που μας έριχνε και πέντε χρόνια παρακαλώ! Πανικός.

Ε ρε παιδιά και που λέτε, λίγο πριν μας φτάσει ο τύπος σκάει από δίπλα μας το μπατσικό και τον μαζεύει στο τσάκα τσάκα! Κοιταζόμαστε έκπληκτοι  κι αρχίζουμε να τσιμπιόμαστε! ''Τι ήταν αυτό ρε παιδιά που ζήσαμε;''

Παραλία Πυλαίας

Όταν εμφάνισα το φιλμ ο γυμνός άνδρας ήταν μέσα σε μια φωτογραφία.  Η συγκίνησή μας που υπήρχε ντοκουμέντο από αυτήν την περιπέτεια μεγάλη. Όχι τη φωτογραφία δε σας τη δείχνω γιατί είναι ακατάλληλη ε και λίγο μακρινή. Αλλά σας ορκίζομαι πως το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό και σας το διηγούμαι χωρίς σάλτσες.

Μετά από αυτό νομίζω πως ειδικά αυτό το γυμνό είναι το καλύτερο!

Υ.Γ. Βέβαια πέρα από την πλάκα αυτός ο κακόμοιρος ο άνθρωπος  ήταν ένας ψυχικά ασθενής και όχι επιδειξίας. Αυτά είναι τα δράματα της ζωής αλλά να που προκαλούν γέλιο. ΟΜΩΣ  η Θεσσαλονίκη μας είναι πολύ προοδευτική πόλη και πλέον ο γυμνισμός έχει γίνει επίσημο χόμπι των Θεσσαλονικέων. Γυμνιστικές ποδηλατοδρομίες, γυμνιστικές πεζοπορίες στα νυχτερινά στέκια. Φαντάζομαι όλο και σε κάποιο site θα έχει πάρει το μάτι σας τους περίφημους γυμνιστές μας με τους κοιλιακούς φέτα. Και φυσικά για τους καλογυμνασμένους γυμνιστές μας δεν έχει πάρει κανείς ακόμα τηλέφωνο στην αστυνομία. (όχι πως σκοτίζομαι,έτσι κι αλλιώς μετά τα μεσάνυχτα κυκλοφορούν) αλλά να τονε πάλι ο ρατσισμός για την εξωτερική εμφάνιση. Έναν χοντρούλι γυμνιστή θα τον είχαν βάλλει μέσα για τα καλά.

Α ψιτ και μεταξύ μας μια γιαγιάκα που μένει στην Ικτίνου έκανε δήλωση πως βγαίνει στο μπαλκόνι της κάθε βράδυ και τους περιμένει για να τους θαυμάσει...

Καλέ τι πόλη είμαστε εμείς; Όλοι για τα σίδερα.. 

Υ.Γ.2 να δείτε κι αυτό το παλιό θέμα για ένα ακόμα γυμνό ευτράπελο Τζα-μπά-ντζι jumping