Mείζων δε τούτων η αγάπη

Μας κάλεσε η Αλεξάνδρα να ξεκινήσουμε έναν πολιτικό διάλογο για το πώς οραματιζόμαστε την ιδανική πολιτεία. Έναν διάλογο που δεν θα εξαντληθεί σε μία ανάρτηση αλλά θα επεκταθεί σε περισσότερες και ευχής έργον να εξελιχθεί και σε ένα συλλογικό ιστολόγιο.

Ξεκινάω με τη σκέψη πως πολιτεία =κοινωνία και καθότι μια κοινωνία απαρτίζεται από διακριτά πρόσωπα, με ξεχωριστή ταυτότητα το καθένα, δεν μπορεί παρά η πολιτική του ή η πολιτειακή του αν θέλετε θέση, να αποτελεί προέκταση του ψυχισμού και της ιδιοσυγκρασίας του.

Η δική μου ιδιοσυγκρασία δεν είναι τόσο διαλεκτική, όσο καρδιακή. Πέρα από αυτά που βλέπω και ακούω, είναι αυτά που νιώθω. Κι αυτά που νιώθω δεν πηγάζουν ούτε από πεποιθήσεις, ούτε από αντιλήψεις αλλά από βιώματα και  καθαρή εσωτερική παρόρμηση. 

Πάντα στο ερώτημα του ποια τέλος πάντων είναι η ιδανική κοινωνία και πως κατακτιέται αυτή, στο μυαλό μου ηχεί μία λέξη: Η Αγάπη!

Ακόμα κι αν μαζέψουμε τα καλύτερα μυαλά, τους πιο δραστήριους ανθρώπους, τους πιο αγωνιστικούς και μαχητικούς, χωρίς Αγάπη η κοινωνία δεν αλλάζει!

Βρέθηκα σε κύκλους πολιτικούς, κύκλους ιδεολογικούς, πού κόμπιαζαν στις λέξεις, στα πώς και τα γιατί. Που παρά την καλή θέληση για έναν καλύτερο κόσμο, αναλώνονταν σε προσωπικές μικρότητες, πνευματικούς ελιτισμούς και δογματισμούς. Κι αυτό γιατί πολύ απλά έλειπε η Αγάπη!

Βρέθηκα σε "κύκλους'' εκκλησιαστικούς, κύκλους ενάρετους, που ξεχείλιζαν από θεολογίες, από διδαχές και συμβουλές. Που και πάλι παρά την καλή θέληση για έναν καλύτερο κόσμο, αναλώνονταν κι αυτοί σε μικρότητες, σε ηθικισμούς, σε πνευματικούς ελιτισμούς και δογματισμούς. Και συνειδητοποίησα πως κι από εκεί έλειπε η Αγάπη.

Και φυσικά μεταξύ αυτών των δύο χώρων κυριαρχούσε παραδοσιακά μία αντιπαλότητα. Μία εντύπωση πως η μία κλίση αναιρεί και προσβάλλει την άλλη. Λογικό γιατί παρεμβαίνει στη μέση το γόητρο και η υπερηφάνεια. Παρεμβαίνει ο δογματισμός.

(πάντα υπάρχουν και οι λαμπρές, οι λαμπρότατες εξαιρέσεις.)

Μέχρι που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ετών, αφέθηκα,χωρίς να αναζητώ απαντήσεις σε επιχειρήματα και ιδέες αλλά σε συναισθήματα. Και τότε ήρθε στη ζωή μου η  Μπλε ταινία του Κισλόφσκι κι άκουσα τον Ύμνο της Αγάπης μελοποιημένο και ερμηνευμένο μέσα από μία απλή καθημερινή ανθρώπινη ιστορία πόνου της διπλανής πόρτας. Απελευθερωμένο από το ασήκωτο βάρος των επιβλητικών και δεικτικών κηρυγμάτων. Απελευθερωμένο από το ένδυμα του καθωσπρεπισμού και της μισαλλοδοξίας.

Γνώρισα ξανά τον Ύμνο της Αγάπης μέσα από την ψυχή ενός καλλιτέχνη και συνειδητοποίησα πόσο αβίαστα τελικά μιλάνε τα μεγάλα νοήματα στις καρδιές μας.

''Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. 

Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει''

Αποστόλου Παύλου: Α' Επιστολή προς Κορινθίους, (ιβ´ 27 - ιγ´ 13)

Για μένα δεν θα υπάρξει ποτέ αληθινά καλή κοινωνία, χωρίς Αγάπη. Και προσέξτε, με αυτό το Ευαγγελικό απόσπασμα δεν υπονοώ πως πρέπει ξαφνικά όλοι οι άνθρωποι να αρχίσουν να πιστεύουν στο Θεό, τσούκου! (αυτό είναι ατομικό δικαίωμα) Υπογραμμίζω όμως πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αρχίσουμε να πιστεύουμε στην Αγάπη! 

Καμία πολιτεία δεν μπορεί να προοδεύσει και να εξελιχθεί με την παγιωμένη λογική της επικράτησης κάποιων ιδεολογιών και πολιτικών συστημάτων. Χαθήκαμε από το πολύ το διάβασμα και την αποστήθιση κι αντί να μορφωνόμαστε παραμορφωνόμαστε. 

Λοιπόν σήμερα έβαλα απλώς την προσωπική μου πινελιά στην έννοια της πολιτείας. Έδωσα περισσότερο το στίγμα μου σαν ομιλήτρια κι αφέθηκα στα συναισθήματά μου. Αν και πρακτικότατος άνθρωπος δεν είμαι πραγματίστρια. Αδυνατώ να περιοριστώ μονάχα στον κόσμο των φαινομένων. Οι υπαρξιακές και πνευματικές  μου αναζητήσεις έχουν ζυμωθεί με τις κοινωνικοπολιτκές μου ανησυχίες. 

Συνεπώς το ζήτημα είναι αν γίνομαι αποδεκτή σαν πολιτική ομιλήτρια ή αν παίρνω Χ σαν αλαφροΐσκιωτη νεανίδα. 

Καλημέρα!!!!