Κι είναι κάτι όνειρα...

«Ένα μεγάλο κακό λέει είχε σκεπάσει τη γη κι ολόγυρα απλωνόταν το σκοτάδι. Κακόβουλες δυνάμεις εργάζονταν για την καταδίκη αυτού του κόσμου κι οι άνθρωποι τρομαγμένοι κι απροστάτευτοι έκρυβαν το πρόσωπό τους. 

Ένα δυσοίωνο αίσθημα κατέκλισε και τη δική μου καρδιά, ρίχνοντάς με στην απελπισία, μέχρι που μία μεγαλειώδης σκηνή αποκάλυψης διαδραματίστηκε εμπρός μου. Σαν άυλο πνεύμα μετακινήθηκα πέρα από την ατμόσφαιρα της γης και βρέθηκα μετέωρη στο αχανές διάστημα. Εκεί ψηλά, ανάμεσα στους απλανείς αστέρες και τους άγνωστους πλανήτες, είδα στρατιές αρματωμένων καβαλάρηδων να περικυκλώνουν τη γη, με τους πορφυρούς χιτώνες τους να παίρνουν φωτιά. Κι όσο οι καβαλάρηδες έτρεχαν γύρω από τη γη τόσο η φωτιά δυνάμωνε σκορπίζοντας ένα εκτυφλωτικό φως απ άκρη σ άκρη του γαλαξία.»

Από εκείνο το βράδυ που είδα αυτό το όνειρο, ένιωσα πως δεν είμαστε μονάχοι μέσα σε αυτόν τον αφιλόξενο κόσμο. Ένιωσα πως κάποιοι εργάζονται για μας νύχτα και μέρα. Μπορεί να είμαι γλυκανάλατη, μπορεί να έχω ζωηρή φαντασία, μπορεί να είμαι αδύναμη και να χρειάζομαι ένα παραμύθι για να γαντζωθώ από αυτό, μπορεί πάλι να έχω και λασκαρισμένες βίδες. Ελάχιστα με απασχολεί αυτό. Δε θέλω να περνώ από το μικροσκόπιο όλα αυτά που κατά καιρούς νιώθω, ούτε και να τα εκλογικεύω. 

Κάποτε ήθελα κι εγώ, σαν θυμωμένο νιάτο, να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου μέσα σε ορθολογιστικές πεποιθήσεις . Να ταυτιστώ με ιδεολογίες και να υπηρετήσω πραγματιστικές φιλοσοφίες. Να πατήσω τα πόδια μου γερά στη γη και να πω το εδώ η κόλαση κι ο παράδεισος μαζί. Να πω πως  ότι βλέπουνε τα μάτια μας, μονάχα  αυτό είναι η αλήθεια.  Μα έλα που τα όνειρα μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο γίνονταν όλο και πιο ζωντανά. Μα έλα που τα πόδια μου γίνονταν όλο και πιο ελαφριά. Κι όσο έδενα βαρίδια γύρω από τη μέση μου για να μη με πάρει ο αέρας, τόσο το παραμύθι, μου έσπαγε με ορμή τα δεσμά. Κάποια πράγματα βλέπετε μας διαλέγουν και δε τα διαλέγουμε εμείς και μας νικούνε κατά κράτος. Και ναι είναι τόσο ωραίο καμιά φορά να χάνεις…

ΥΓ. Μπορεί το μαγαζάκι να το στήσανε μερικοί πάρα πολύ καλά. Μπορεί τα ψέματα, οι υποκρισίες και τα παιχνίδια εξουσίας να έκοψαν και να έραψαν το Θεό στα μέτρα τους, αλλά στα ξέφωτα και την εξοχή πάντα το θαυμαστό μένει ανέγγιχτο. Κάπου εκεί έξω υπάρχει αυτή η μαγική «Χώρα του ποτέ» και μια αγγελική φωνή μας παρακινεί σαν τον Πίτερ Παν να την εξερευνήσουμε.  Κι όπως καμιά φορά ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε στη θεά τύχη, παίζουμε και ποντάρουμε στο τζόκερ με το σκεπτικό του «Κι αν σου κάτσει;», γιατί λοιπόν να μην παίξουμε και να μη ποντάρουμε και στο επ ουράνιο;  Έτσι από περιέργεια βρε αδερφέ…

Κι αν μας κάτσει;;

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες!