Μέρα που διάλεξες…

 Πολλές φορές στα δύσκολα θυμάμαι εκείνη τη χρονιά που όλοι μαζί παλεύαμε για το καλύτερο.

Θυμάμαι εκείνες τις νυσταγμένες μέρες που κοιμόμασταν κλεφτά στα διαλείμματα  πάνω στα θρανία κι όλο λέγαμε πως δε θα τη βγάλουμε καθαρή.

Θυμάμαι τον όγκο της μελέτης που έπρεπε να βγάλουμε και το δικό σου το χαμόγελο που μας έδινε δύναμη και κουράγιο  ξανά και ξανά.

-Έλα μωρέ παιδιά! Καλή καρδιά! Ντέφι να γίνει θα το κάνουμε κι αυτό! Κι εμείς το κάναμε και πέρναγε κι αυτό..

Θυμάμαι τις σχολικές γιορτές που τις περιμέναμε πώς και πώς για να πάρουμε λίγες ανάσες και να κοιμηθούμε δυο ωρίτσες παρά πάνω.

Θυμάμαι που η σημερινή επέτειος ήταν η αγαπημένη  όλων μας και τραγουδούσαμε όλοι μαζί αγκαλιά τα τραγούδια του Μάνου.

«Στη γειτονιά μου την παλιά είχα έναν φίλο […] όταν τραγούδαγιε φτυστός ήταν ο ήλιος»

Θυμάμαι που ονειρευόμασταν όλα τα  παιδιά της κατεύθυνσης να γίνουμε πολυτεχνίτες.

Θυμάμαι  την εκδρομή μας στη Ρόδο που μας έκανε όλους μια παρέα, περισσότερο αγαπημένους από ποτέ.

Θυμάμαι την τελευταία μέρα των εξετάσεων που κλαίγαμε από συγκίνηση και  τρέχαμε σαν παλαβά στο Κέδρινο λόφο να παίξουμε μπουγέλο.

Θυμάμαι εκείνο το πρώτο καλοκαίρι της ανεμελιάς  μετά το σχολείο και την αγωνία των αποτελεσμάτων.

Θυμάμαι την πρώτη μας μέρα στο πολυτεχνείο και τα νέα που έπεσαν σύρμα από στόμα σε στόμα.

Θυμάμαι εκείνο το βραδάκι της 15^ης Νοεμβρίου που συναντηθήκαμε μετά από μήνες τυχαία  στο λεωφορείο και μου λεγες τα νέα σου από το πολυτεχνείο της Ξάνθης…

Θυμάμαι κι εκείνο το πρωινό της 17^η Νοεμβρίου που πήγα στην εκδήλωση και στην επιστροφή άλλαξα τον δρόμο μου για να πέσω πάνω στους παλιούς συμμαθητές μας….

-Τα έμαθες;

-Τι να μάθω;

-Χθες σκοτώθηκε ο Αστέρης

-Τι;

-Σήμερα στις 4 κηδεύεται..

Θυμάμαι τα κλάματα των παιδιών… Ήμασταν όλοι εκεί!

Μέρα που διάλεξες να φύγεις μωρέ Αστέρη.. Μέρα που τη διάλεξες..

Θυμάμαι τη μανούλα σου που σπάραζε και σου φώναζε

-Μη φοβάσαι το σκοτάδι αγάπη μου! Η μανούλα είναι εδώ!

Μας σκότωσες εκείνη τη μέρα. Μας σκότωσες όλους.

Ο Αλέξανδρος δεν άντεξε. Χρόνο με το χρόνο μαράζωνε όλο και πιο πολύ. Στο τέλος ήρθε και σε βρήκε.. έτσι απλά..

Σας έχω σε μία φωτογραφία μαζί αγκαλιασμένους και χαρούμενους. Έτσι θέλω να είστε κι εκεί πάνω…

Όσο για μας εδώ χάμω… ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…