.JPG)
Πολλές φορές στα
δύσκολα θυμάμαι εκείνη τη χρονιά που όλοι μαζί παλεύαμε για το καλύτερο.
Θυμάμαι εκείνες τις
νυσταγμένες μέρες που κοιμόμασταν κλεφτά στα διαλείμματα πάνω στα θρανία κι όλο λέγαμε πως δε θα τη
βγάλουμε καθαρή.
Θυμάμαι τον όγκο της
μελέτης που έπρεπε να βγάλουμε και το δικό σου το χαμόγελο που μας έδινε δύναμη
και κουράγιο ξανά και ξανά.
-Έλα μωρέ παιδιά!
Καλή καρδιά! Ντέφι να γίνει θα το κάνουμε κι αυτό! Κι εμείς το κάναμε και
πέρναγε κι αυτό..
Θυμάμαι τις σχολικές
γιορτές που τις περιμέναμε πώς και πώς για να πάρουμε λίγες ανάσες και να κοιμηθούμε
δυο ωρίτσες παρά πάνω.
Θυμάμαι που η
σημερινή επέτειος ήταν η αγαπημένη όλων μας
και τραγουδούσαμε όλοι μαζί αγκαλιά τα τραγούδια του Μάνου.
«Στη γειτονιά μου
την παλιά είχα έναν φίλο […] όταν τραγούδαγιε φτυστός ήταν ο ήλιος»
Θυμάμαι που ονειρευόμασταν
όλα τα παιδιά της κατεύθυνσης να γίνουμε
πολυτεχνίτες.
Θυμάμαι την εκδρομή μας στη Ρόδο που μας έκανε όλους
μια παρέα, περισσότερο αγαπημένους από ποτέ.
Θυμάμαι την
τελευταία μέρα των εξετάσεων που κλαίγαμε από συγκίνηση και τρέχαμε σαν παλαβά στο Κέδρινο λόφο να
παίξουμε μπουγέλο.
Θυμάμαι εκείνο το
πρώτο καλοκαίρι της ανεμελιάς μετά το
σχολείο και την αγωνία των αποτελεσμάτων.
Θυμάμαι την πρώτη
μας μέρα στο πολυτεχνείο και τα νέα που έπεσαν σύρμα από στόμα σε στόμα.
Θυμάμαι εκείνο το
βραδάκι της 15ης Νοεμβρίου που συναντηθήκαμε μετά από μήνες τυχαία στο λεωφορείο και μου λεγες τα νέα σου
από το πολυτεχνείο της Ξάνθης…
Θυμάμαι κι εκείνο
το πρωινό της 17η Νοεμβρίου που πήγα στην εκδήλωση και στην επιστροφή
άλλαξα τον δρόμο μου για να πέσω πάνω στους παλιούς συμμαθητές μας….
-Τα έμαθες;
-Τι να μάθω;
-Χθες σκοτώθηκε ο
Αστέρης
-Τι;
-Σήμερα στις 4
κηδεύεται..
Θυμάμαι τα
κλάματα των παιδιών… Ήμασταν όλοι εκεί!
Μέρα που διάλεξες
να φύγεις μωρέ Αστέρη.. Μέρα που τη διάλεξες..
Θυμάμαι τη
μανούλα σου που σπάραζε και σου φώναζε
-Μη φοβάσαι το
σκοτάδι αγάπη μου! Η μανούλα είναι εδώ!
Μας σκότωσες
εκείνη τη μέρα. Μας σκότωσες όλους.
Ο Αλέξανδρος δεν
άντεξε. Χρόνο με το χρόνο μαράζωνε όλο και πιο πολύ. Στο τέλος ήρθε και σε
βρήκε.. έτσι απλά..
Σας έχω σε μία
φωτογραφία μαζί αγκαλιασμένους και χαρούμενους. Έτσι θέλω να είστε κι εκεί πάνω…
Όσο για μας εδώ
χάμω… ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…
σπάραξε η καρδιά μου ,Χριστίνα.Άσε το πολυτεχνείο και πιάσε τη συγγραφή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτομαι... τι να γράψω; Τίποτα δεν μπορώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρατώ τη φράση της μάνας: "μη φοβάσαι το σκοτάδι, αγάπη μου"...
Μου φαίνεται, Ανδρομέδα μου... πως πεθαίνει κανείς τελειωτικά, όταν ο φόβος γίνει πιο πηχτός από το σκοτάδι...
Καληνύχτα...
Μια μέρα σύμβολο κατά του απολυταρχισμού..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αγώνας δε τελείωσε το ..73 συνεχίζεται απ τα παιδιά που στα πρόσωπα τους είναι ζωγραφισμένη η πείνα..
Πόσο δυσκολο να αποχωριζεσαι το παιδι σου με αυτο τον τροπο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα :)
πω πω σα να ημουν εκει ενοιωσα! ποσο φριχτες οι στιγμες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Θεός να τους αναπαύει...
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ Χριστινάκι μου........
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω λόγια ....
Έκλεισα τη μουσική σου, διάβασα το κείμενο, κι απλά κλαίω... Και ξέρεις που λύγισα ολοκληρωτικά, ε; Εκεί με το σκοτάδι... :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστική η ανάρτησή σου Χριστίνα μου... Γροθιά στην καρδιά ... όχι στο στομάχι .... να'ναι καλά τα παιδιά εκεί πάνω και εσείς από εδώ να τους θυμόσαστε ... καλή σου μέρα και πολλά φιλιά ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα'μαι και εγω,απο ολα αυτα που γραφεις θα σταθω στο κουραγιο & τη δυναμη της Μανας,πραγματικα αξιεπαινη,οσο για το Πολυτεχνειο τα συνθηματα κι ειδικα το Ψωμι Παιδεια Ελευθερια,ειναι πιο επικαιρο ακομα κι απο τοτε.Καλη σου μερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μη φοβάσαι το σκοτάδι"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι άλλο να πω, Χριστινάκι;;;; Τα λόγια της μάνας τα λένε όλα και για όλα....
Δάκρυσα, καμιά φορά οι καταστάσεις σε ξεπερνούν και σου στερούν τα λόγια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστικό Χριστίνα μου... Σ΄αφήνω με πολλά δάκρυα και πολλά φιλιά σου στέλνω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα... συγκινήθηκα πολύ!Εχω ξαναπει οτι αυτου του είδους οι μαρτυρίες ειανι τα σημαντικότερα ντοκουμέντα από εκεινες τις μέρες! Δεν τολμάω καν να φανταστώ τα συναισθήματά σας! Σε φιλώ! Υπέροχο μπλογκ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σας δώσω όλους από ένα γλυκό φιλί που κλάψαμε μαζί παρέα. Με βρίσκετε πολύ κουρασμένη από δουλειές και ανακατοσούρες και προτιμω να σας συναντήσω αύριο με καφεδάκι στα σπιτικά σας! Την αγάπη μου φίλοι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονίστηκα Χριστίνα μου, δεν ξέρω τι να πω. Τα είπες όλα
ΑπάντησηΔιαγραφή.........
ΑπάντησηΔιαγραφή(χωρίς άλλα σχόλια...)
Δεν παλεύεται η απώλεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μια φωτογραφία που μετράει απώλειες δεν θα άντεχα να την βλέπω.
Να θυμάμαι μόνο χωρίς να βλέπω.
Να πω ότι δεν έκλαψα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας αποτελείωσες όλους..
Δεν έχω λόγια!
Κατι τετοιες στιγμες ειναι που τα δικα μου προβληματα μοιαζουν τοσο μικρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω...
Αυτά είναι τα δύσκολα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι πολύ Χριστίνα μου.. :(