Μεγάλες στιγμές!

Καλημέρα, καλημέρα, όλοι θα έχετε σκεφτεί πόσο πιο διαφορετική θα ήταν η πραγματικότητά σας αν ερχόταν κάτι να σας ταράξει τα νερά. Αν ένα ευχάριστο σημαδιακό γεγονός ερχόταν να δώσει  λίγο χρώμα στην γκρίζα μονοτονία της ρουτίνας σας.

Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν τέτοιον άνθρωπο. Έναν άνθρωπο απλό, καθημερινό, με τη δική του ρουτίνα που είχε την τύχη να ζήσει κάτι σημαδιακό.

Ο κ Παναγιώτης είναι ένας  συνταξιούχος που βοηθάει τα παιδιά του στη δουλειά. Συγκεκριμένα κρατάει το βιβλιοπωλείο του γιου του σε ένα προάστιο της ανατολικής Θεσσαλονίκης. Κάθε πρωί  ξυπνάει στις επτά το πρωί. Πίνει το καφεδάκι του, βγάζει τα σκυλιά του βόλτα και λίγο μετά τις οκτώ βρίσκεται στο μικρό ξύλινο βιβλιοχαρτοπωλείο της οικογένειας. Ετοιμάζει έναν δεύτερο καφέ, φραπεδάκι κατά προτίμηση, τοποθετεί τα σταντάκια με τις κάρτες και τα βιβλία προσφορών στη φάτσα του μαγαζιού και παίρνει την αγαπημένη του θέση στο ταμείο.

Στα 62 του έμαθε για πρώτη φορά να χειρίζεται υπολογιστή κι ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Το ένα παράθυρο μονίμως  ανοιχτό στο youtube για Μπιθικώτση, Καζαντζίδη και Νέο κύμα και το άλλο ανοιχτό για ενημέρωση.  Στο ενδιάμεσο λίγη κουβεντούλα με τους άλλους μαγαζάτορες της γειτονιάς, ξέρετε, επικαιρότητα, τοπικά νέα του Δήμου , οικογενειακά προβλήματα, ε  και κάπου, κάπου και κανάς πελάτης. Το μεσημέρι επιστροφή στο σπίτι για φαγητό και σιέστα και το απογευματάκι πάλι το ίδιο πρόγραμμα.

Είναι απλή η ζωή ενός συνταξιούχου κι ο κυρ-Παναγιώτης  καθημερινά συλλογίζεται τι ωραία απασχόληση που είναι για αυτόν το συνοικιακό βιβλιοπωλείο της οικογένειας. Αυτά τα οικονομικά προβλήματα μόνο να μην υπήρχαν και κυρίως τα προβλήματα υγείας των παιδιών.  Αλλά τι να κάνεις; Και ποιο σπιτικό δεν έχει βάσανα; Και δως του Καζαντζίδη και ποντιακά στο Youtube ο κυρ Παναγιώτης, να αναπτερώνεται το ηθικό! Κάποιος πρέπει να είναι καλά για να προσέχει τους υπόλοιπους. Έτσι δε γίνεται πάντα;

Όλα καλά και όμορφα λοιπόν μέχρι το πρωινό του Σαββάτου που μας πέρασε. Κι ενώ όλα έδειχναν φυσιολογικά, με τον καθιερωμένο σαββατιανό  αναβρασμό στους δρόμους του προαστίου. Με τα καροτσάκια της λαϊκής να χτυπάνε ρυθμικά στα πλακόστρωτα του πεζόδρομου, με τις κυριούλες να διαλέγουν ζαρζαβατικά από τους πάγκους, με τις φιλενάδες να κάνουν διάλειμμα για καφέ πριν το μαγείρεμα, ο κυρ Παναγιώτης  είχε ραντεβού με το πεπρωμένο...

Εκει που ήταν σκυμμένος πάνω από το φωτοτυπικό μηχάνημα, του σκάει στη μούρη ένα ματσάκι από φυλλάδια που μοίραζε ένας  περαστικός. Κάνει να διαβάσει και βλέπει ότι ήταν από το Ποτάμι!

-Στα παπ@ρια  μας! Σιχτίρισε ο κυρ Παναγιώτης στη γυναίκα του που τακτοποιούσε κάτι τετράδια στο βάθος. Σύντομα όμως η διάθεσή του άλλαξε.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα από το μικρό αυτό συμβάν, ένα εκτυφλωτικό φως  έλουσε την είσοδο του καταστήματος του και σαν όραμα εισήλθε στον ταπεινό χώρο του βιβλιοπωλείου, ο υπέρτατος ηγέτης του κόμματος αυτοπροσώπως!

-Γεια σας! Όλα καλά;

Άνετος, προσιτός,  πρόσχαρος και καταδεκτικός, ο Σταύρος, έτεινε το χέρι στον κυρ Παναγιώτη  για μια θριαμβευτική χειραψία. Ο κυρ Παναγιώτης παγωτό!

Ο μεγάλος ηγέτης περιεργάστηκε για λίγο το χώρο σιωπηλά σαν σε γύρισμα. (ναι είναι φυσικού του το slow motion)  Έριξε το βλέμμα του στο εμπόρευμα και διάλεξε έξι στυλομαρκαδοράκια  για να κάνει μία γενναία χειρονομία καλής θέλησης. Σακίδιο δεν είχε αυτή τη φορά γιατί δεν τον ακολουθούσαν κάμερες. 

-Φυλλαδιάκια πήρατε; Να σας αφήσω κι άλλα;

-Όχι είμαστε εντάξει! Είπε ο κυρ Παναγιώτης και αποχαιρέτησε κατουρημένος από χαρά τον μεγάλο ηγέτη…

Όταν με το καλό επέστρεψε το μεσημέρι στο σπίτι μαζί με τη μαμά, στα παιδιά φάνηκε πραγματικά πως ήταν  πέντε πόντους ψηλότερος!

Όχι δεν το έβγαλα από το μυαλό μου όλο αυτό, πραγματικά χθες το μεσημεράκι επισκέφτηκε το βιβλιοπωλείο μας ο Σταύρος Θεοδωράκης! Το ζήσαμε κι αυτό! Πόσο λυπήθηκα που δεν ήμουν εκεί να βγάλω μια φωτογραφία να σας το δείξω. Πόσο λυπήθηκα! 

Εδώ : μιλάμε πάλι για τη μαχητικότητα